Babam benimle böyle konuştuğunda, bu dünyada YAŞAMAYA BAŞLAYALI ÇOK OLMAMIŞTI: Bu dünyada düşman edinmemen gereken tek bir kişi var.
Nedenini sordum ama babam bana söylemedi, sadece belirsiz bir yanıt verdi. Bebeklik yıllarımla ilgili bu tür anılar çok güzel ve nadirdir.
Zaman geçti ve İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı’nın sonunda belli bir deyiş yayılmaya başladı: Bu dünyada düşman edinmemeniz gereken üç kişi vardır.
Ne kadar ilginç değil mi? Bir, üç olmuştu. Yine de, ayrıntıları ilk duyduğumda kahkahalara boğulmuştum. Bu üç kişi Ejderha Tanrısı, İblis Tanrısı ve Dövüş Tanrısıydı. İçtenlikle, “Dört kişi olmaz mıydı?” diye sormaktan kendimi alamadım. Doğrusu, Teknik Tanrı’nın da bu listede yer alması gerekirdi.
Ne yazık ki, Teknik Tanrı’yı çok az kişi görmüştü ve varlığı bile şüpheliydi. Bilge ve her şeyi bilen bir iblis kralı olarak, ister üç ister dört olsun, gerçeğin aynı kaldığını biliyordum. Gerçekte düşman edinilmemesi gereken tek bir kişi vardı ve o da Şeytani Ejderha Tanrısı Laplace idi. İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı’nda ikiye bölünene kadar her zaman en büyüğü olmuştu. Daha sonra bile korku yoluyla dünyaya zulmetmeye devam etti. O gerçekten de dünyanın en büyüğüydü. Kendi adıma, ne zaman kendi gücüyle sarhoş olan bir gençle karşılaşsam, onlara “Bu dünyada düşman edinmemeniz gereken üç kişi var” derdim. Özellikle Kuzey Tanrısı Kalman bu sözden o kadar hoşlanmıştı ki, sözüm ona her fırsatta bunu tekrarlıyordu. Başkalarının etkisine her zaman çok açıktı.
Ah, ama bugünün gençlerine hangi üç kişiyi düşman edinmemeleri gerektiğini sorsanız, farklı bir üç isimle karşılaşabilirsiniz. Bazılarının Kuzey Tanrısı Kalman’ı bile sayacağını tahmin ediyorum. Laplace’ın tehdidi azalmıştı. Ne de olsa aradan dört yüzyıldan fazla zaman geçmişti.
Çok daha iyi. Laplace korkunç derecede güçlüydü. Uzun zamandır yaşıyorum ama ondan daha büyük bir tehditle karşılaşmadım.
Yine de İnsan-Tanrı bana şu anki Ejderha Tanrısı-Ejderha Tanrısı Orsted şeklinde daha büyük bir tehdidin var olduğunu söyledi. Büyük Ejderha Tanrısı Urupen’in yeteneklerini aktardığı adam. Yüzüncü Ejderha Tanrısı olduğunu mu söylüyorlar? Soyun bu kadar uzun süre devam ettiğine pek inanmamıştım ama büyük Urupen sayılarla hep hızlı ve gevşek oynardı. Gerçek nesil sayısı muhtemelen önemsizdi.
Her halükarda, bu Ejderha Tanrısı Orsted’in korkunç derecede güçlü olması gerekiyordu, o kadar ki İblis Tanrısı ve Teknik Tanrısını geride bırakmıştı – o kadar ki Şeytani Ejderha Tanrısı Laplace’ı bile yenebilirdi. Böyle bir hikâyeye inandığımı söylemek için kendimi zor tutuyorum. Laplace ile ben de bir kez dövüşmüştüm ve onun korkunçluğunu ifade etmek benim gücümün ötesindeydi. Ondan daha büyük bir güç mü? Akıl almaz! Fwahahaha!
Yine de, bu dünyadaki hepimizi pislik olarak gören o korkak insan tanrısı, Laplace’ın bile meydan okumaya cesaret edemediği o kibir modeli, sadece bu Ejderha Tanrı’dan korkuyordu. Korkunç yüzlü o adamı durdurmak, hatta öldürmek için o kadar uğraştı ama bir kez bile başarılı olamadı. Buna inanabiliyor musunuz? Gelip bana başını bile eğdi! Sadece bu bile inanmak için yeterli olmalı.
Peki, böylesine kudretli bir varlığı yenebilecek biri var mıydı? Bunun cevabı hayırdı. Şeytani Ejderha Tanrısı Laplace’ı yenebilecek kimse bile yoktu. Bu konuda çok fazla bilgim yoktu ama babam on bin yıldan fazla bir süredir Ejderha Tanrısı’nın gücüne kimsenin rakip olamadığını söylemişti. Bunda şaşılacak bir şey var mıydı? Fiziksel olarak en güçlüsü oydu – yenilmez zırhını giyip eşsiz dövüş yeteneklerini kullanırken, kim onu yenebilirdi ki?
Dört yüz yıl önce, Laplace Savaşı’nda, Yedi Efsanevi Kahraman’ın gücüyle İblis Tanrısı Laplace’ın mühürlenmesine ramak kalmıştı ve o zaman gücünün sadece yarısına sahipti.
Hayır, bana söyleme! Bu konuda bir sorunuz var, değil mi? Şeytani Ejderha Tanrısı Laplace’ın neden bugün ortalıkta olmadığını bilmek istiyorsun. Neden Teknik Tanrı Laplace ve İblis Tanrı Laplace olarak ikiye ayrıldı ve Orsted Ejderha Tanrısı ismini miras aldı?
Sizin için bir cevabım var. Çünkü Savaşan Tanrı adını taşıyan bir başkası ortaya çıktı. Başka bir Dövüş Tanrısı mı dediniz? Bu basit bir çalıntı kimlik vakasıydı. Bir adam Laplace’ın nihai zırhını çaldı, kendi yaptığı Dövüş Tanrısı Zırhı’nı. Bu Dövüş Tanrısı Zırhı korkunç derecede güçlüdür, bilirsiniz. Giyen kişiye öyle bir güç veriyor ki; bir tanrıyı yok etmek için özel olarak yaratıldığını düşünebilirsiniz. Kuşkusuz, sıradan bir insan onu giydiği anda ölürdü… Sadece bu da değil, bu zırh onu uzun süre giyen herkesi, anormal derecede yetenekli olsalar da öldürürdü. Şeytani Ejderha Tanrısı Laplace bile İkinci Büyük İnsan-İblis Savaşı’nın son günlerinde onsuz savaşmıştı. Uğraşılacak bir eşya değildi.
Ama konudan sapıyorum. Hırsız zırhın gücünü elde etti, Şeytani Ejderha Tanrısı ile savaştı ve sonunda birbirlerini alt ettiler. İronik, değil mi? Kendi yarattığı zırh tarafından yenildi.
“…Tanrım, çok konuşuyorsun. Burada ne demek istiyorsun?”
“Sadece Savaşan Tanrı Zırhı’na sahip olsaydık, Ejderha Tanrısı Orsted’i bile yenebilirdik! Demek istediğim bu!”
“Peki ya elimizde yoksa?”
“O halde kesinlikle kaybedeceğiz. Genç Kuzey Tanrısı ve dişsiz Kılıç Tanrısı aksini iddia edebilir ama Ejderha Tanrısı’yla savaşıp hayatta kalan ben, onun gücünü herkesten iyi bilirim.”
Kaz sessizdi.
“Ölümsüz bir iblis olmama rağmen, onunla savaşırsam öleceğimi sanıyorum, çünkü benim türümden olanları bile öldürmenin yollarını biliyor.”
“O zaman plan nedir?”
“Gidip alacağız tabii ki.”
“Evet, söylemesi kolay ama bu çılgın zırh bodrumda bir yerde öylece durmuyor, değil mi?”
“Sıkıca kapalı tutulduğunu ve oraya yolculuğun tehlikeli olduğunu söylüyorlar!”
“Ne baş ağrısı ama. Gelip alamazsın o zaman, değil mi?”
“Fwahahaha. Bana göre, benim bodrumum da olabilir!”
“Evet, ama benim için öyle olacağını sanmıyorum…”
Kaz sanki bıkmış gibi iç çekti. Artık çok geçti; gözlerimizin önünde büyük bir deliğin ağzı esnedi. Okyanusun ortasındaydık. Orada burada, bir resifin parçaları göze çarpıyordu. Burada, sıradan, dikkat çekici olmayan bir okyanus parçasında, yaklaşık elli metre genişliğinde bir delik vardı. İçinden su fışkırıyordu. Doğru, içeri akmıyordu, yukarı çıkıyordu. Nereden kaynaklandığını ve nereye aktığını kim biliyordu? Bunu görebilecek gözlere sahip olanlar, deliğin müthiş miktarda büyü yaydığını da fark ederdi. Elbette buna ben de dahilim.
“Burası çılgın bir enerjiyle dolup taşıyor.”
“Hissediyorsun o zaman!”
“Bir S-seviyesi Işınlanma Labirentine baskın yaptım ve o bile bunun yanında hiçbir şeydi…”
“Fwahahaha! Ama tabii ki! Bu labirent, gördüğünüz gibi, diğer labirentlerden farklı. İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı’nda ortaya çıkan bir mana toplama noktası. Milyonlarca iblisin gezgin ruhlarının yaşadığı geniş bir kıtanın yok olduğu yerdir.
“Burası dünyanın üç büyük labirentinden biri: Şeytan Mağarası!”
Omuzumda oturduğu yerden, Geese “Eep” dedi.
***
Labirentler mananın yoğun olduğu bölgelerde ortaya çıkmaya meyilliydi. Mananın gerçek doğası hâlâ tam olarak anlaşılamamıştı ama hayvanları ve bitkileri değiştiriyor, hatta bazen inorganik maddelerde bile değişikliklere yol açabiliyordu. Labirentlerin kendileri de bu tür değişikliklere uğramış mağaralar ve harabelerdi. Giderek daha fazla mana biriktikçe, olumsuz etkileri de beraberinde getiriyordu. Canavarlar çoğaldı, ağaçlar sıklaştı ve bazen hastalıklar baş gösterdi. Biz iblisler için sorun değildi ama bir insan vücudu büyük miktarda manaya bir kez maruz kalırsa solup giderdi. Gerçi insanlar son zamanlarda beklenmedik bir şekilde dayanıklı hale gelmiş gibi görünüyordu, çünkü artık bu tür vakaları nadiren duyuyorum.
Mananın nasıl toplandığına dair yasalar benim için bir gizemdi ama belki de mananın kendine çekildiği bir özelliği vardı – canavarlar manalarından beslenmek için insanlara saldırıyor ve labirentler içlerinde yok olan yaratıkları emiyordu. Bu yüzden insanlar yerleşimlerini mananın daha ince olduğu yerlerde kurdular ve geliştiler. Günümüzün kasaba ve köyleri mana yoğunluğunun düşük olduğu yerlerde filizlendi. Bir zamanlar Kishirika’nın kalesinin bulunduğu Rikarisu bile aynıydı. İblis Kıtası’nda mananın bu kadar az olduğu başka hiçbir yer yoktu. Ya da en azından bir zamanlar öyleydi. Şimdi her şey farklı görünüyordu.
Bu arada yukarıdakilerin hiçbiri Atofe’nin kalesi için geçerli değildi. Canavarlarla dolu bir yerde yaşamanın bir iblis kralına yakışacağını düşündüğünü hayal ettim. Ablam böyle basit fikirliydi.
Ama biz labirentlere dönelim. Labirentler genellikle yüksek yoğunlukta mana ile kaynayan yerlerde, yani mana havuzları olarak adlandırılan yerlerde ortaya çıkar. Mana ne kadar yoğunsa, labirent de o kadar geniş, derin ve esrarengiz olurdu. Böylece labirentler genellikle ormanlarda, vahşi yerlerde, dağlarda – insanlardan uzak yerlerde – filizlenirdi. Bu tür yerler mana açısından zengin olarak başlar ve bu yüzden mana havuzlarının gelişmesine yatkındır. Mana havuzları doğal olarak oluşuyordu ama sınırlı bir kapasiteleri vardı. Belirlenen kapasiteyi aşan mana havuzları bir anlamda yapay yaratımlardı.
Ölüm. Bir kişi öldüğünde geriye mana kalırdı. Normal şartlar altında, mana hızla dağılır ya da bedeni bir ölümsüze dönüştürmek için kullanılırdı.
Küçük bir alanda çok sayıda yaşam sona ererse, mana karşılıklı çekim özelliği sayesinde dağılmak yerine birleşmeye başlardı. İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı’nın sonunda, Laplace ve ben birbirimize vurduğumuzda meydana gelen patlama kıtayı ve onunla birlikte çok sayıda insanı, hayvanı ve canavarı yok etti. Ürettiği mana patlamanın kaynağında birleşti ve bir labirent doğurdu. Bu labirent Şeytan Mağarası’ydı.
En kötünün de kötüsüydü; Kızıl Wyrm Dağları’ndaki Dragoncry Dağı’nda bulunan Ejderha Tanrısı’nın Çukuru ve İlahi Kıta’daki Cehennem ile aynı seviyedeydi.
“Phew… Yani, buraya mı iniyoruz?”
Derinliklerine inmek tehlikeliydi. İlk olarak, girişi birinci kata bağlayan yaklaşık yirmi metre uzunluğunda dikey bir tünel vardı. Duvarlar tersine akan şelalelerdi ve arkalarında bir insanı kolayca yutabilecek büyüklükte deniz yılanı sürüleri yaşıyordu. Benim için bile burayı tamamen temizlemek üç gün sürerdi.
“İnsan-Tanrı bir şey söyledi mi?”
“‘Atla.’ Yılanlar suyun yüzeyinde ilerleyen her enayinin peşine düşer, ama ortadan düşerseniz umurlarında olmaz.”
“Fwahaha. O zaman bu kolay olacak! Hup!”
“Oowah!”
Atladım! Kaz hâlâ omzumdayken havaya sıçradım ve momentumun bizi deliğin ortasına taşımasına izin verdim. Ben uçuruma düşerken rüzgâr vücudumu sarmıştı. Ah, aşağı düşme hissi her zaman iyi bir histi! Bir bakayım, en son ne zaman yüksek bir yerden düşmüştüm? Kızıl Wyrm Dağları’ndaki uçurumdan aşağı atladığımda mı, yoksa İblis Kıtası’ndaki büyük kanyona atladığımda mı? Atofe ya da Kishirika gibi gökyüzünde süzülemiyorum, bu yüzden epey zaman geçti.
Ah ha, suyun yüzeyinden dışarı bakan bir sürü göz vardı. Bunlar deniz yılanları olmalı. Sanırım parmaklarımla yüzeye dokunacak olsam, yılanlar hemen ortaya çıkıp saldıracaklardı. İşte bu doğru! Son derece sıkıcı bir isimleri vardı: Güz Ejderhaları. İnsanların, kafası kertenkeleye benzeyen her şeye ejderha adını takmak gibi kötü bir alışkanlığı vardı, ejderhaya hiç benzemeseler bile.
Şimdi, bazı canavarlar her zaman saldırırken, bazen bunun gibi pusuda bekleyen canavarlarla karşılaşırsınız. Bunun olması çok komik.
“Oradaki! Düzgün iniş yapabiliyorsun, değil mi?”
“Fwahahaha! Düşündüğünüzün aksine, inişler benim uzmanlık alanım!”
“Olsalar iyi olur!”
Ne şüpheci bir adam! Yine de Geese’in korkuları haklıydı. Deliğin dibi karanlıktı ve nereye indiğimizi anlamak zordu. Henüz kendimi tanımıyordum, bu yüzden işi berbat edeceğimden endişelenmekten başka bir şey yapamazdı sanırım.
“Tüy kadar hafif!”
Hiçbir şeyi beceremem. Her iki bacağımla da yere vurdum, kemiklerim çatlarken bile dizlerimdeki yaylar darbeyi emmek için tüm kapasitelerini kullandılar. Kalça kemiğim de çatladı. Yastıklama için iç organlarımı kullanarak kuvvetin vücudumun üst kısmına doğru ilerlemesini engelledim. Sonra altı parmağımı kullanarak Geese’i yukarı kaldırdım ve dirseğimle kuvvetin son kısmını da yok ettim.
Mükemmeldi!
“Guh!”
En azından ben öyle düşünmüştüm ama Geese ciğerlerindeki tüm hava boşaldığı için maviye döndü.
“Ack, ack…” Birkaç dakikalık sessizlikten sonra yüksek sesle öksürdü ve tekrar nefes almaya başladı. Böyle küçük bir darbeden sonra nefes almak için mücadele etmek için ne kadar zayıf olmalıydı!
“Haklıydım, değil mi?”
“Evet, pekala.” Hoşnutsuz görünüyordu ama şikâyet edemezdi. Hayatı hiçbir zaman tehlikeye girmemişti.
“Şimdi, o zaman.”
İlk kattaydık. Geniş deliğin dibinde aynı derecede geniş bir yeraltı gölü uzanıyordu. Büyük sütunlar çatıyı desteklemek için yükseliyordu. Söylemesi garip ama çatıda da su birikintileri vardı. Burası hem alttan hem üstten sular altında kalmıştı. Tıpkı harabelerde bulabileceğiniz türden bir bilmece gibi. Orada burada toprak görünüyordu ama gölün kenarı gözden kaybolmuştu. Biraz daha aşağı inecek olursak, kendimizi suyun derinliklerine bırakmaktan başka çaremiz kalmayacaktı…
Bu gölün dibinde yengeç benzeri küçük yaratıklar vardı. Gerçekten çok küçüktüler, serçe parmağınızdan daha büyük değillerdi. Dipte birikmişlerdi. Bir bakışta, onların büyük bir tehdit oluşturmadığını düşünebilirsiniz, ancak bir düşman belirli bir derinliğin altına daldığında, hepsi bir arada saldırır ve saniyeler içinde etleri kemiklerden sıyırır.
Yalnız olsaydım, buna katlanabilirdim. Kazlar iskelete dönüşür.
Bu arada, buradan sonraki canavarların hiçbirinin adı yoktu. Laplace hala hayatta olsaydı, yaşlı köpek muhtemelen gelir ve onlara tek tek isim verirdi. Onun böyle titiz olduğunu söylerler.
“Fwahahaha! Buradan sonra ne yapacaksın?”
“Bana bir saniye ver,” dedi Geese, sonra omzumdan indi ve gözlerini kapattı. Bir daire içinde üç kez döndü, sonra kolunu kaldırdı. “Sanırım bu taraftan.”
“Fwahahaha! Büyüleyici! Sizinkilerin kullandığı küçük bir tılsım, değil mi?”
“Hayır. İnsan-Tanrı bunu yaparsam geçebileceğimizi söyledi.”
“Fwahaha! Cevabı sen mi istedin? Ne kadar sıkıcı! Bir labirenti keşfederken en küçük ayrıntılarıyla birlikte bir harita yaparsınız, değil mi?”
“Bunun için zamanım yok!”
Ben öyle düşünmüyordum. Kendi adıma, tüm bu geniş alanın dibine giden tek yolu aramak için yapılacak titiz bir çalışmadan yanaydım. Daha kısa ömürlü ırklar her zaman boşa harcanan zamanı azaltmak istemişlerdir. Zamanı bu kadar özel kılan şey boşa harcanan zaman olsa bile…
“Fwahahaha! O zaman gidelim!”
“Evet.”
Güldüm, sonra Geese’i sırtıma aldım ve yeraltı gölünün tam sessizliğinde yüzmeye başladım. Çok çok altımızda bir şeylerin kıpırdadığını hissediyordum ama yukarı çıkmayacaklarından emindim.
Uzun süre bu şekilde yüzdüm. Kazlar sırtımda uyuklamaya başladığında, yeraltı gölünden çıkan bir ada gördüm. Kararsızca kıyıya çıktım ve taş bir zemini ve ortasında aşağıya inen bir merdiveni olduğunu gördüm.
“İlk seviyeyi geçmek bu kadar uzun mu sürdü? En yüksek hızda mı? Burası ne kadar büyük?”
“Gerçekten…” Kaz’ın homurdanmalarını dinlerken gözlerimi merdivenlere diktim. Tanıdık gelen bir şeyler vardı.
***
Bundan sonra seviye seviye inmeye devam ettik. Geese her seviyeyi “temizleme” yöntemini mükemmel bir şekilde ezberlemişti – İnsan-Tanrı tarafından kendisine gösterilen bu yöntemler tamamen çılgıncaydı. Tüm yolculuk boyunca bir seviyeyi nasıl geçtiğimizi ya da bir diğerinde neden hiç canavarla karşılaşmadığımızı merak ettim. Anlaşılmazdı. Geese bunu hiç sorguladı mı? Hayır, sorgulamazdı. İnsan-Tanrı’nın sözlerinden bir kez bile şüphe etseydi bu adam bugün hayatta olmazdı. İnsan-Tanrı’ya duyduğu minnettarlık mutlak olmalıydı.
“Fwahahaha! Böylesine görkemli bir kapının bir labirentin derinliklerinde ne işi var?”
“Bilmiyorum. Sanırım labirentlerin bile korumaları gereken görünüşleri var.”
“Fwahahahahaha! Gösteriş yapıyorsun, öyle mi? Bu iyiydi! Fwahahaha!”
Önümüzde yaklaşık on metre boyunda devasa bir kapı vardı. İkinci İnsan İblis Savaşı sırasında Kishirika’nın kalesine takılan kapı kadar büyüktü. İnşa edildiği zamandan kaybolduğu zamana kadar o kapı bir kez bile açılmadı. Gördüğünüz gibi, aşırı büyüklüğü onu çok zorlaştırıyordu. Benden daha büyük varlıklar bile içeri girmek için yanındaki yan kapıyı kullanıyordu. Bu beni geçmişe götürdü! O günlerde, bir insanın neden açılmayan bu kadar büyük bir kapı yaptığını anlatır, metali eritip askerler için silah haline getirmemiz gerektiğini söylerdim.
Fakat Kishirika “Eğer bir şampiyon gelir ve köhne bir kapı bulursa, İblis Dünyası’nın Büyük İmparatoru olarak itibarım zedelenir” gibi saçma sapan bir cümleyle beni geri çevirdi.
Sonunda hiç açılmış mıydı? Belki de Laplace açmıştır. Gerçi eğer onu parçaladıysa, bu varlığının bir anlamı olduğu anlamına geliyordu… O zamanlar her konuda haklı olduğumu düşünüyordum. Ancak şimdi, meydan okuyanın tarafında durduğumda, Kishirika’nın o sözde otoritesini merak ettim… Ama hayır, aslında hiç anlamadım! Fwahahaha! Bu kapı açıkça çok büyüktü! Sadece bir duvar gibi görünüyordu! Bu kapıyla karşılaşan bir şampiyon onu zorlayarak açmaya çalışmaz, yan kapıdan geçerdi!
“Bunun arkasında onlar var.”
“Öyle görünüyor.”
Geese’e katılıyorum. Labirentler en derin noktalarında bunun gibi görkemli şeylere sahipti. Labirent ne kadar güçlüyse, ihtişam eğilimi de o kadar güçlüydü. Gördüklerim arasında Kara Çelik Labirenti’nin en derin noktası, altın kapısıyla özellikle görkemliydi. Kishirika’nın hoşuna giderdi.
Konumuza dönelim. Labirentin en derin yerindeki kapının ardında yatan şey, tabiri caizse onun koruyucusuydu. Bu kapıyı açtığımızda, labirentteki en güçlü canavarla bir savaş başlayacaktı. Tabii ki, Şeytan Mağarası’nın koruyucusunun seviyesi benim en çılgın hayallerimin ötesine geçecekti… Bu hiç sorun değildi. Kazlara onu nasıl yenecekleri söylenmişti. Zor bir dövüş olabilirdi ama sonunda galip gelecektik.
Birden gülme isteğimi kaybettim ve kapıyı yakından inceledim.
“N’aber dostum? Cesaretini kaybetmedin, değil mi?”
“Evet,” dedim kısaca. Kazlar bana bakmak için geri döndüler.
“H-hey, şimdi! Sorun nedir? Bunu senden duyuyor olamam. Evet, bu cehennem labirentinin koruyucusuyla yüzleşmek üzereyiz, anlıyorum, bunu ciddiye almalıyız! Ama sen ölümsüz bir iblis kralsın, değil mi?! Sanki korkacak bir şeyin var da.” Maymun suratlı iblisin sesi alaycıydı. Geese birini ikna etmeye çalışırken her zaman şakacı bir ses tonu takınırdı. Sonra, zamanı geldiğinde ciddileşir ve sözlerini hedefinin tam kalbine saplardı. Sanırım bu onun cazibesiydi. Önemli değil.
“…Hm.”
“Sakın bana gerçekten korktuğunu söyleme?”
Değildim elbette. Her şeyden önce, ölümsüz bir iblis olarak savaştan korkacak hiçbir şeyim yoktu. Ne olursa olsun, ölmeyecektim. Fwahahahaha!
Her neyse.
“İşte.” Döndüm. Arkamızda her yerde ölüm vardı. Birdenbire patlayan alevler. Hiç bitmeyen depremler. Yerde çatlaklar açılmış ve yüzeydeki her şeyi yutmuştu. Her yere ölümsüzler düşmüştü. Kırık kemikler, sis gibi kaybolan hayaletler ve dağılmış kararmış zırh parçaları.
“Evet, tam bir cehennem çukuru. Düzgün bir şekilde savaşarak buraya kadar gelebildiysen, bu nesiller boyu anlatılacak bir hikaye olurdu. Ama bu sefer kimseye anlatamam, anlatsam bile kimse inanmaz…”
“Burası beni nostaljik yapıyor.”
Geese bana şok içinde baktı. “Üzgün müsün? Sen ne, şimdi mi? Yani buraya daha önce de mi geldin?”
“Kesinlikle. Ama burası değil!”
İkinci Büyük İnsan-İblis Savaşı’nın sona erdiği gündü. Kishirika’yı kurtarmak için Savaşan Tanrı Zırhını giydim ve iblis karargâhına döndüm. İşte o zaman onu gördüm. Kishirika’nın yeni kalesinin önündeki inanılmaz yüksek mana yoğunluğu nedeniyle, orada ölen herkes bir saat geçmeden ölümsüz hale gelmişti. Hepsinin yüzünü tanıyordum. Hepsi de Kişirika’ya sadakat yemini etmiş ve güçleri Kişirika’nın kişisel muhafızları tarafından tanınmış gerçek savaşçılardı. Ölmeye hazır bir şekilde savaştıklarını sanıyordum ama sonunda hepsi aynı kılıca yenilmişti. Biliyordum, çünkü hepsi başsız Dullahanlara dönüşmüştü.
Karşılaştığım Hortlaklarda onlardan kalan görünür izler vardı. Aynı yüzlerden birçoğunu gördüm; bu ölümsüzler kopya olarak üretilmişti. Bunu açıkça gördüm.
Şimdi düşününce, bu labirentin tamamı tanıdık geliyordu. Önce birinci katı ikinci kata bağlayan taş spiral merdiven, sonra da bir kalenin içini andıran yapı. Tavanı yıldızlarla doluymuş gibi parlayan oda; insan şeklindeki canavarın tuttuğu silah; yıkılmış dış duvardaki çatlak. Artık buradan başka hiçbir yerde yetişmeyen, patikanın kenarında açan küçük çiçekler; soyu tükenmiş olması gereken canavarlar… Hepsini daha önce görmüştüm – güçlü bir deja vu hissine kapılmıştım.
“Devam et.” Endişemi bastırmak için oturdum. “Gel şimdi, otur.”
Geese bir şey söylemedi ama önüme oturdu. Başka bir adamın karşısında bu şekilde oturmak içimde bir içki isteği uyandırdı ama ne yazık ki içki içecek bir şeyimiz yoktu. Bu ayıkken yapılacak türden bir konuşma değildi ama olsun.
“Dünyanın eskiden şu anki halinden farklı göründüğünü duymuş muydunuz?”
“Altın Şövalye Aldebaran’ın darbesinin Kishirika Kishirisu’yu ortadan kaldırmakla kalmayıp kıtayı parçaladığı ve bir okyanus yarattığı olay, değil mi?”
“Evet, o.”
Bu efsane bugünlerde sadece bir kurgu olarak görülüyordu. Bir insanın bir kıtanın şeklini değiştirebilmesi tamamen inanılmazdı. İnsanlar dünyanın uçsuz bucaksızlığına baktıklarında kendilerinin küçük, doğanın ise cömert olduğunu bilirler. Ben de kendimi onların arasında sayıyordum! Dağlar, okyanus, tüm doğa her zaman muhteşemdi ve meydan okuma gücümüzün ötesindeydi.
“Gerçekten göremiyorum ama oradaydın, değil mi?”
“Öyleydim.”
Kazlar da aynı olurdu. Bu yüzden dinlediği gibi dinledi.
“Benim doğduğum günlerde Ringus Denizi yoktu.”
Geese’in nefesini duydum. Öyle de olabilirdi! Sadece birkaç gün önce geçtikleri okyanusun bir zamanlar var olmadığını öğrenen kim böyle bir yüz ifadesi takınmazdı ki? Sanırım kelimeler benim ağzımdan çıktığı için buna inandı.
“Idatz Dağı, Ares Tepeleri, Mimishillan Nehri, Cabre Gölü… Bunları duydunuz mu?”
Geese başını salladı.
“Hepsi eskiden var olan yerlerin isimleri. Her birinin kendine has bir tarihi vardı. Örneğin Idatz Dağı, büyük elf kılıç ustası Idatzleid’in sanatını mükemmelleştirdiği dağ olarak ünlüydü.”
“Uh, vay…”
O bilmiyordu. Idatzleid Birinci Büyük İnsan-İblis Savaşı’nda ölmüştü. Binlerce iblisi öldürmüş bir elf kılıç ustasıydı. Sonunda, Beş Büyük İblis Kralından biri olan Necross Lacross’a karşı yapılan belirleyici savaşta kahramanca ölmüştü. Bu olayı içeren ne bir kitap ne de bunu anlatabilecek biri kaldı. Onu sembolize eden dağ bile yok olmuştu. Kaz’ın bundan habersiz olması doğaldı. Sanki adamın yaşadığına dair tüm kanıtlar yok olmuş gibiydi… ama yine de, size söylüyorum, hatırladım. Büyük kılıç ustası Idatzleid’in hikayesi İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı sırasında çok popülerdi. Herkesin bildiği bir hikaye değildi ama kılıç sallayan herkes bu hikayenin bir versiyonunu duymuştu. Artık kimse bilmiyordu.
“İnsanlar, binalar ve sadece bunlar değil, arazinin şekli bile yok oldu. Her şeyimizi kaybettik.” Bunu yüksek sesle söylediğimde göğsümde bir sıkışma hissettim. “Toplayacağımız Savaşan Tanrı Zırhı’nda işte bu kadar güç var.” Kaybolan şeyleri ve kaybolan anıları düşündüm. Kimsenin hatırlamadığı tüm o güzel manzaraları düşündüm. “Dünyayı yok etme gücü.”
Kazlar bundan sonra ne kadar çok şey kaybedilebileceğinin farkında mıydı?
“Biheiril Krallığı’nda da geçen seferki gibi bir sonuca varılırsa, İlahi Kıta’nın tamamı ile Orta ve İblis Kıtalarının yaklaşık yarısı yok olacak.”
Kazlar bunu sessizce kabul etti.
“Büyük patlama diğer kıtaların manzaralarını da değiştirecek. Orta Kıta mevcut refahını sürdüremeyecek. Büyük Orman bir çöle dönüşebilir. Millis okyanus tarafından yutulabilir ve Begaritt Kıtası daha da uzağa itilebilir…
“Irklar bir araya gelecek ve çatışma yaşanacaktı. Hiçbir tarih kitabında kaydedilmemiş olsa da, dört bin iki yüz yıl önce neredeyse üç bin yıl boyunca karanlık bir çağ hüküm sürdü. Tüm ırklar dolaşıyor, kendilerine ait bir toprak arıyor, birbirleriyle savaşıyorlardı…”
Bunu söyledikten sonra, savaş bittikten birkaç yıl sonra uyandım, bu yüzden o zaman hakkında çok az şey biliyordum. Fwahahaha!
Uzun yıllar sonra insanların iblisleri Orta Kıta’dan nasıl kovduklarını ve bizi İblis Kıtası’na nasıl sürdüklerini hatırladım.
“Topraklar değişir, kültürler değişir, yaşam biçimleri değişir ve böylece çatışmalar patlak verir. Yine de bu tür şeyleri sadece duyarak anlamak zor olabilir.” Uyandığımda afallamıştım. Dünya eskisinden farklı görünüyordu. Her yönden değişmişti. “Tamamen farklı bir dünyaydı.”
Dünyanın sonu beklediğinizden daha az gösterişli. Birkaç bin yıl geçtikten sonra, biz ölümsüz iblisler dışında kimse bir zamanlar var olan dünyayı hatırlamaz. O savaştan sonra ben değiştim. Kishirika ile nişanlandım ve önemsiz sorunlar hakkında endişelenmeyi bıraktım. Barış dolu günler boyunca memnuniyet içinde yaşadık. Bu nedenle, geçmiş dört bin iki yüz yıla dair yalnızca hoş anılarım var – ama bana uygun olan yerlerde kötü olanları da unuttum. Fwahahaha!
Kaz sessizdi. Bulunduğu konum itibariyle anlayamıyordu.
“Aklımda bunca şey varken durmak zorundaydım.” Atofe’nin aksine, ben nispeten hızlı hareket ederim. Ama şimdi durduğuma göre, tatmin olana kadar bir daha hareket etmeyecektim. Ne de olsa ben bilge bir iblis kralım. Mantıklı olmadıkça hareket edemem. Fwahahaha!
Yani ikna edilmeyi bekliyordum. Burası Geese’in yumuşak konuşmasının test edileceği yerdi. Bu bir iblis kralın duruşmasıydı.
“…Hey, dostum.” Bir süre sessizlikten sonra Geese konuştu. “Sen ölümsüz bir iblissin, bu yüzden sanırım dünyaya benim gibilerden farklı bakıyorsun.”
“Sanırım öyle.”
“Toprak değiştiğinde ve kültürler değiştiğinde, şey. Muhtemelen size farklı bir dünya gibi görünüyordur.”
“Herkese öyle görüneceğinden emin misin?”
“Hayır, olmaz. İmkânı yok.” Geese başını salladı. “Benim gördüğüm kadarıyla, hiçbir şey yapmasan bile, komşu ülkeye gitmek bile… sanki başka bir dünya gibi. On yıl sonra eski ülkenize geri dönseniz, tamamen farklı görünecektir. Yepyeni bir gerçeklik gibi.”
On yıl, dedi. Bunu teoride biliyordum ama on yıl diğer ırkların çoğu için gerçekten uzun bir süreydi.
“Sadece on yıl içinde değişmeyen çok şey var, bu yüzden bunları gördüğünüz ve kendinizi rahat hissettiğiniz anlar oluyor. Sonra sizin de ne kadar değişmediğinizi düşünürsünüz ve bu sizi gerçekten aşağı çeker.” Geese her zamanki soğukkanlılığıyla konuşuyordu ama sözlerinin arkasında bir ağırlık vardı.
“Dünyayı yok etmek mi? Bana sorarsanız, bu bir onurdur. Dünya sona erdikten sonra kendime bir anıt inşa etmek istiyorum.” Kulağa şaka gibi geliyordu ama ses tonu ciddiydi. “Yalnız, eğer o kadar büyük bir patlama olursa, sanırım ben hayatta kalamayacağım. Muhtemelen dövüşün yarısında bir artçı sarsıntıda ölürüm.”
Geese devam ederken gözlerimin içine baktı. “Patron -Rudeus’u kastediyorum- olağanüstü bir adam. Evet, gözbebeklerinden büyü fışkırıyor ama o da benim gibi savaş aurasını kullanamıyor. Bunun onu üzmesine izin vermiyor. Çok çalışıyor ve zekice davranıyor, ayrıca alçakgönüllü ve halka nasıl güveneceğini biliyor. İnsanlar ona güvenmiyor. O onlara güveniyor. İstediği her şeyi kendi başına yapabileceğini düşünseniz de, onun gibi bir adam temelde her şeyi yapabilir. Görevleri diğer insanlar arasında paylaştırabilir ve onlar da yaparlar. Bunu yapabilecek çok kişi yok.
“Ben, patronla başa çıkacak kadar güçlü değilim. Bunu biliyorum. Bu sefer yaptığım şey insanları bir araya getirmek oldu. Eşit şartlarda bir dövüş olacak. Kazanmak istiyorsun, değil mi? Patronun aksine, elimde bundan başka bir şey yok. Kılıç Tanrısı, Kuzey Tanrısı, Abyssal Kralı, Ogre Tanrısı ve şimdi de Dövüş Tanrısı var. Evet, İnsan Tanrı’nın güçlerini ödünç aldım ama sanırım toplayabileceğim kadar iyi bir güç topladım. Daha önce hiç görmediğiniz bir dizilişle gireceğiz. Ben düşündüm, ben topladım ve ben kazanmak için gidiyorum. Bu yüzden yolda ölsem de benim için fark etmez. İnsan-Tanrı’nın bana söylediklerini yaparak karanlık bir hayat yaşadım. Kendi derime bu kadar değer veriyordum, ona çok iyi bakıyordum, bu yüzden onu kaybetmeme imkan yoktu, böyle hissediyordum. Bunun en önemli şey olduğunu düşünüyordum ama belki de dışarıda bir yerlerde daha önemli başka bir şey olabileceğini de düşünüyordum. Her neyse, burada bitiyor. Ölebileceğimi biliyorum ama durmayacağım. Yani kendini adamalısın. Rakibim Rudeus mu? Seninki de Ejderha Tanrısı Orsted. Laplace’tan bile daha güçlü bir düşmana karşı, dünyanın sonunun gelmesi doğru gibi görünüyor, anlıyor musun?”
Hayatını riske atmak ölümsüz bir iblis olan bana yabancı bir fikirdi. Ejderha Tanrısı’nın ölümsüz iblisleri öldürme gücü vardı; babamı öldüren de buydu. Yine de bana gerçek gibi gelmiyordu. Atofe bile kim bilir kaç kez mühürlendikten sonra hâlâ güçlüydü. Ölüme yabancıydım. Bunu söyledikten sonra, sınırlı yaşamları olan insanların hayata değer verdiğini biliyordum. Kazlar gibi insanlar hayata özellikle değer verirdi. Hayatlarıyla önemli bir şey yapmazlardı ama yine de onlara değer verirlerdi.
…Sadece bu kadardı. Artık önemli bir şey yapma şansına sahip olduğu için değerli hayatını vermeye hazırdı. Beni ona katılmaya mecbur eden hiçbir şey yoktu… Ejderha Tanrısı’na karşı çıkmaya karar vermiştim. İnsan-Tanrı’ya katılmaya karar vermiştim. İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı’nın sonunda kendime bir daha asla dememe rağmen, Savaşan Tanrı Zırhı’nı almak için Şeytan Mağarası’nın derinliklerine inmiştim. Gerçekten de kendimi adamak zorundaydım. Tıpkı Kazlar gibi.
“Fwahahaha! Aynen öyle! Pekala, gidip dünyayı yok eden zırhı alalım!”
“İşte duymak istediğim bu! Hadi gidelim!”
Tanrım, düşüncelerime biraz fazla dalmışım! O günden sonra, beni neyin karşılayabileceğini düşünmeden ilerlemenin daha iyi olduğunu bilmeliydim. Zekiydim, ama aynı zamanda aptaldım ve bunun Kişirika’ya layık bir adam olacağını düşünmüştüm.
Eğer öyleyse, başlasam iyi olur! Fwahahaha!
***
Labirentin savunucusunu tanıyordum. İkinci İnsan İblis Savaşı sırasında Beş Büyük İblis Kralı olarak adlandırılanlardan biriydi. Son savaşın olduğu yere vardığımda bu adam çoktan ölmüştü. Kishirika’nın kişisel muhafızlarının kaptanıydı. Adı… Hayır, adını vermeyeceğim. Bu varlık aynı şekle sahipti ama o değildi.
Şeytan Mağarası’nın en derin noktasındaydık, bu yüzden Laplace’a benzeyen birini bulacağımıza inanmıştım. Bu bir hayal kırıklığıydı.
Bu adamın -sadık ama katı ve her şeye balıklama atlayan bir tip- Şeytan Mağarası’nın efendisi olması… Adına pek yakışmıyordu.
“O-oy! Bu adam kötü görünüyor…”
“Fwahahaha! Doğru, çok korkmuş görünüyor! O ciddi bir tehdit değil!” Karşımızda duran elbette başsız bir şövalyeydi. Uzun zaman öncesine göre değişen şey, kafasını tutmuyor olmasıydı. Simsiyah bir zırh giymiş ve üzerine kılıçlar saplanmıştı. Ne zaman hareket etse, kılıçlar korkunç bir ses çıkarıyordu. Hafızam beni yanıltmıyorsa, hiçbir zaman kılıçları kendine saplayan biri olmamıştı. Bu da şu anlama geliyordu… Evet, nasıl öldüğünün belli olduğunu düşünmüştüm ama elbette sonuna kadar savaşmıştı. Ama Laplace ile değil. Laplace tarafından yarısı yok edilmiş bir orduyu insanlara karşı yönetmişti. Sonunda kafasını kesmişlerdi. Ölümsüz bir iblis değilseniz, kafanız kesildiğinde ölürsünüz! Bedeninin o patlamada yok olduğunu sanmıştım ama meğer buradaymış! Ne kadar dokunaklı bir kavuşma. Beni çok duygulandırdı!
Şimdi bir içki içip eski savaş hikayelerimizi paylaşmak isterdim. O zamanlar onunla hiç anlaşamıyorduk, ama bugünlerde! Birlikte bir içkinin tadını çıkarabileceğimizden emindim. Ne yazık ki, almaya geldiğimiz nesneyi alabilmemiz için gardiyanı yok etmemiz gerekiyordu. Hemen işe koyuldum. Zaten içki içecek bir kafası da yoktu! Fwahahaha!
“Fwahahaha! Cesaretin varsa gel ve dövüş benimle!” Yumruklarımı kaldırdım ve ileri atıldım. Geçmişte, bu iblis kral karşısında tereddüt edebilirdim. Kaptan -şimdi güçlü bir adam olmuştu, özellikle de teke tek dövüşte! Atofe’ye bile karşı koyabilirdi. Atofe ölümsüzdü ve dipsiz bir dayanıklılık rezervine sahipti, bu yüzden sadece onu savuşturabilirdi, ama yine de! Beş Büyük İblis Kralının en güçlüsü olarak hüküm sürüyordu. Şüphesiz hesaba katılması gereken bir güçtü. Bilgin yaşlı ben onunla bir kez bile kavga etmedim. Beni anında uçururdu. O günlerden beri, eğitildim ve eğitildim. Dövüş Tanrısı Zırhını giyerek geçirdiğim zamanın anısını kullanarak kendime özgü dövüş stilimi geliştirdim ve onu kullanabilmek için kaslarımı biledim. Beni her gün eşek sudan gelinceye kadar döven Atofe’nin yanında kaldım. Ben de pervasız bir kibirle hareket edebilmek için çalıştım. Sonuçları size göstereceğim günün geleceğini kim bilebilirdi? Fwahahaha!
“Nghuh!” Kendimi ateşleyerek ona yaklaştığımda, yumruğu bana çarptı ve beni uçurdu. Üç takla attım! Yüzüm çökmüştü. Ama yakında iyileşecekti.
“Fwahahaha! Bu çok kötü! Bu şekilde kazanamayacağım!”
Tekrar ayağa kalktım, yumruklarımı kaldırdım ama yüksek seviyeli bir labirentin muhafızından beklendiği gibi güç farkı bariz bir şekilde ortadaydı! Hatırladığımdan bile daha güçlü görünüyordu… ama hayır, bunu daha önce de yapmıştı. Biraz eğitim almış ve kişisel dövüş stilim üzerinde çalışmış olsam bile benden üstün olduğu açıktı. Bu kolay bir savaş olmayacaktı.
“Tamam o zaman, dinleyin, anladınız mı? Zayıf bir noktası var!”
“Fwahahahaha! Saçmalık! Zayıf bir noktası mı var?”
“Evet, sadece İnsan-Tanrı’nın söyledikleri… onun zayıf noktasının sözleri! Ne demek istediğimi anladın mı?”
Geese’in cevabı üzerine iblis krala doğru ilerlemeyi bıraktım. Durduğum anda kılıcının yassısıyla bana vurdu ve beni geriye doğru uçurdu.
Uçarken düşündüm.
Kelimeler mi? Ben söylesem bile onun duyacak kulağı yok!
“…Ahah! Anlıyorum!”
Kelimeler. Kelimeler mi?
Onunla İkinci Büyük İnsan-Şeytan Savaşı’nda uzun süre yan yana savaştığımız doğruydu. Her ne kadar yumruk yumruğa gelmemiş olsak da, elbette birbirimize sözler vermiş ve birkaç vaatte bulunmuştuk. Birçoğunu tutmuş, bir o kadarını da bozmuştuk.
Hmm, bu durumda… aralarından seçim yapabileceğiniz çok fazla şey var!
“Bilmiyorum!” Bir yumruk daha attım. Hayır, bu yumruk sayılmazdı. Kılıcı o kadar kördü ki vücudumu delip geçemedi.
Ahah, kılıçlar! İşte bu!
“Uzun zaman önce, Kishirika’ya adak olarak bir kılıç vermeye çalıştı! Bir gün önce birinin kırdığını söyledi ama aslında… kıran bendim! Özür dilerim! Daha fazla yükselmen fikrine içerledim! Bu bir dürtüydü! Affet beni!”
“Gyaaaaah!” Kendini kaybetti. Kafası olmamasına rağmen bir yerlerden bir öfke çığlığı patladı. Yani kulakları olmadan da duyabiliyordu! Irkının kulakları eskiden kafalarında değildi, bu yüzden belki de boğazlarıyla da konuşmuyorlardı?
Ama şimdi böyle bir sorgulamanın zamanı değildi.
Yaptığım kötülükleri itiraf edemediğim için üzgündüm ama zaten Kishirika’ya sunulan bir kılıçtan bekleyebileceğiniz tek şey bir parti hilesinde kullanılıp kırılmasıydı. O kadar da kötü hissetmedim.
“Hadi, başka bir şeyin olmalı!” Kaz havladı. “Sen bilge iblis kral değil misin?”
“Çok fazla olasılık var! Onları daraltamıyorum!”
“O zaman hepsinin üstünden geç!”
Ben de öyle yaptım.
“Kızını hatırla-”
“Ruson Adası’nda bulduğumuz şu parlayan mavi at! O-”
“Kohiba Tepeleri’nde insan ordusunu yendiğimizde-”
Sözlerimin hiçbiri ona ulaşmadı. Ne zaman bir şey söylesem, kılıcı fırlıyor ve beni uzağa fırlatıyordu. Sıradan bir iblis olsaydım, yüzlerce kez ölmüş olurdum. Kendime bilge iblis kral diyordum ve bilgelik ve bilgiyle ilgili kendi fikirlerim olsa da, anıların su yüzüne çıkmaya devam etmesi çok etkileyiciydi. Sanki yeniden eski ben olmuştum, anılarımı yeniden yaşıyordum. Biraz gerginleştim.
“Eh?” Bir şey fark ettiğimde yüzden biraz fazla hatırayı gözden geçirmiştim.
“O-oy! Biraz yavaşladı, değil mi?”
Zırhı gıcırdarken ve kılıcı sıyrılırken korkunç bir gürültüyle hareket eden muhafız, emin olmak için canlılığının bir kısmını kaybetmişti. Sözlerimden hangisinin hedefini bulduğunu bilmiyordum ama biri bulmuş olmalıydı.
“Tamam, işte sana fırsat! Ona iyileşmesi için zaman vermeyin!”
Hayır, bu doğru değil. Sadık muhafıza bakarken böyle düşündüm. Söylediğim hiçbir şey cevap değildi. Muhafız bana acı çekiyormuş gibi bakıyordu, sanki anlattıklarım ona bir şeyler hatırlatmıştı. Belki de eski hikâyelerim bir şekilde benim bir düşman olmadığımı anlamasını sağlamıştı. Benlik duygusunu kaybetmişti ama kılıcını üzerine çevirmesi gereken biri olmadığımı biliyordu. Neden savaşmaya devam etmek için bu kadar çabalıyordu? O koruyucuydu; bu da işin bir parçasıydı. Canavarlar böyle roller üstlenirler. Muhakkak ki onu muhafıza dönüştüren bir pişmanlıktı. Peki o zaman. Ona ne söyleyeceğimi biliyordum.
“Biz iblisler savaşı kaybettik ama yok olmadık ve Kishirika Kishirisu hayatta ve iyi durumda. Başka bir gün savaşacağız. Kılıcını kaldır.”
Gardiyan hareket etmeyi bıraktı. Sonra tek kelime etmeden yavaşça diz çöktü, sonra öne doğru eğildi. Sanki tatmin olmuş gibiydi. Artık sonunda dinlenebileceğini söylüyordu.
“Labirent muhafızı olduktan sonra bile hala sadakatle bağlıydı. Çamura saplanıp kalmış.”
Umarım Ejderha Tanrısı ile savaştıktan sonra bir labirentin muhafızı olmam, diye düşündüm ayaklarım beni ileriye taşırken.
***
Labirentin en derin noktasında Kishirika’nın oturduğu taht vardı. Şu anda bir zırh tarafından işgal edilmişti. Zırh çok güzeldi. Tasarımı basitti; kıvrımlı göğüs zırhı, siperlikler ve püsküllerden oluşuyordu. Özel bir yanı yoktu ama yerel zırhçınızdaki yığının üzerine atılmış seri üretim bir üründen kilometrelerce farklı olduğunu görebiliyordunuz.
Eğer bir zırhçıda sergileniyor olsaydı, kusursuz tasarımıyla dikkatleri üzerine çekmeyi başaramazdı. Gerçekten hangi metalden yapılmış olursa olsun, altın gibi parlıyordu ve karanlıkta hafif bir ışıltı yayıyordu. Verimlilik ve parlayan altın, gören herkesi büyüleyen hayranlık uyandırıcı bir etki yaratıyordu.
Son gördüğümden biraz daha küçüktü. Hayır, boyutunun değişmesine imkân yoktu. Onu ilk gördüğümde, bende uyandırdığı hayranlık onu daha büyük göstermiş olmalıydı. Ancak şimdi çok daha uğursuz görünüyordu.
“Bu Savaşan Tanrı Zırhı… Vay canına… Sadece bakarak bile çok güçlü olduğunu anlayabilirsiniz.”
“Ona dokunmamaya dikkat et. Seni içine çeker.”
“Tamam…” Geese daha sonra uzattığı parmaklarını nazikçe geri çekti.
“Fwahahaha! Şaka yapıyorum! Sadece dokunmakla hiçbir şey olmaz!”
“Hadi ama, beni böyle korkutma… Dürüst olmak gerekirse, sanki ona dokunursan bir şey olacakmış gibi geliyor…”
Savaşan Tanrı Zırhı, Laplace tarafından nihai zırh olarak inşa edildi. Ona dokunursanız hiçbir şey olmazdı ama onu giyenleri lanetler, onları savaşa teşvik ederdi. Eski günleri hatırlamak tüylerimi diken diken etmeye yetti.
“Kazlar.”
“Öyle mi?”
“Zırhı giydikten sonra ne olacağımı bilmiyorum.”
Kaz sessizdi.
“Benlik duygumu korumak için elimden geleni yapacağım ama kaybolmam an meselesi. En kötü durumda…”
“En kötü durum mu? Eyvah, o zaman ne yapmam gerekiyor?”
“Hayır, sadece beni düşmanlarımızın olduğu yere götürmen gerekiyor. Ondan sonrasını ben hallederim.”
“Pekala, kulağa yapılabilir geliyor.”
“Fwahahahahaha! Buna güveniyorum!”
“Harika. Bir dakika sürdü ama şimdi kazanmak için ihtiyacımız olan tüm güce sahibiz. Abyssal King onları bozguna uğratacak, sonra Kılıç Tanrısı, Kuzey Tanrısı ve Ogre Tanrısı ilk önce içeri girecek… ve sonunda, eğer Dövüşen Tanrı Ejderha Tanrısını alt ederse, o zaman zafer kesinleşmiş demektir.”
Kazın sesi memnun gibiydi.
Çok iyi o zaman!
“O zaman, dört bin iki yüz yıldır ilk kez, ciddileştiğimde nasıl göründüğünü düşmanlarımıza göstereceğim!”
“Yeeyah! Bu iş sende, koca adam!”
“Fwahahahaha!”
“Hahahaha!” Geese’in rahatlama kahkahası Kishirika’nın eski taht odasının duvarlarında yankılandı.
***
“Bu kadar neşeliyken bunu yapmaktan nefret etsem de, zamanınız doldu.”
İnsan-Tanrı beni kışkırtmak için rüyalarıma girdiğinde eve doğru neşeli bir şekilde gidiyordum. Ne eğlence ama.
Ah, ama ne tuhaf bir yerdi burası – beyaz ve boş. Nerede olabileceği benim için her zaman bir gizem olmuştur. Rüya olduğu bahanesiyle geçiştiremezdiniz. Yer hep aynıydı ve duyduğuma göre İnsan-Tanrı’nın konuştuğu diğerleri için de bu geçerliydi.
“Tch. Bunu neden umursuyorsun ki? Çok sinir bozucu.”
Şimdi, şimdi, Man-God, sakin ol. Bir anda ortaya çıkıp ‘zaman doldu’ diyorsun ama bunun ne anlama geldiği hakkında hiçbir fikrim yok. Bilge İblis Kral olabilirim ama yine de anlamak için bilgiye ihtiyacım var.
“Abyssal King Vita başlangıçta saf dışı bırakıldı. Kılıç Tanrısı ve Kuzey Tanrısı bunu fark etti ve çok erken saldırdı. Ogre Tanrısı savaşa katıldı ama sonra Atofe Rudeus’u desteklemek için geldi ve devleri rehin aldı.”
Ahh… O zaman dayak yedin.
“Labirentte bu kadar uzun süre oyalandığınız için bu sizin ve Kaz’ın suçu. İşe yaramaz! Böyle bir labirenti yerle bir etmeliydin! Ne yapıyordunuz ki? Ve Geese! Onca büyük lafı sırf bu şekilde sonuçlansın diye mi etti? Sana güvenmekle ne kadar aptallık etmişim!”
Bwahahaha. Nasıl olduğunu anlıyorum. Bir araya getirdiğin güçler saf dışı bırakıldı ve sen somurtuyorsun. Sana tanrı diyebilirler ama sonuçta sen sadece bir insansın.
“Bana ne söyledin?”
Planlarla ilgili olan şey, nadiren istediğiniz gibi gitmeleridir. Kılıç Tanrısı’na ve Kuzey Tanrısı’na bir bakış, çok erken koştuklarını tahmin etmek için yeterli olmalıydı. Özellikle de Alec’e. Çocuk nasıl topuklanacağını hiç bilmiyordu, bücürlüğünden beri! Belki işler istediğiniz gibi gitmedi ama bunu tahmin etmeliydiniz. Ama durun… Geleceği görmeye olan aşırı güveniniz, başka bir olası sonucu asla beklemediğiniz anlamına geliyor. Bu tür şeyler her zaman olur.
“…Senin sorunun ne?”
Bwahahaha! Her küçük şey için bu kadar huysuzlaşırsan daha da sinirlenirsin! Yine de söylemeliyim ki, seni o suratı yaparken görmek beklenmedik bir şekilde ferahlatıcı! Hoşuma gitti! Bir zamanlar bu suratı görmek beni sarsabilirdi- ama şimdi kalbimin iyiliği için sana yardım ediyorum, korkacak bir şeyim yok! Bwahahaha!
“Beni rahat bırak. Elbette, geleceğini göremiyorum ama yine de değer verdiğin şeyleri senden alabilirim… ve bunu gözlerinin ulaşamayacağı yerlerde yaparım.”
İşte bu senin eksikliğin. Değer verdiğim şeyler hakkında net konuşmuyorsun.
“İblis İmparatoru Kishirika Kishirisu.”
Oho… Eminim, ona el sürme düşüncesi hoş bir düşünce değil. Ama tüm bunları bu kadar ciddiye almamalısın! Bu müttefik olmanın getirdiği bir tür dostça şakalaşma. Gerçekten de sen ve ben artık yoldaşız, silah arkadaşıyız. Kızgınlığınızı müttefiklerinizden çıkarmanız sadece onların moralini bozar. Paniklediğinizde bunu müttefiklerinize belli etmemelisiniz; yenilginin kesin olmadığı bir durumda bunu yapmamalısınız.
“Belirsiz mi? Gemiye getirdiğim müttefiklerin yarısından fazlasının öldüğünü ve geriye sadece senin kaldığını biliyorsun, değil mi?”
Kesin değil. Henüz bitmedi. Ne de olsa Geese ve ben hâlâ buradayız.
“Ne yani, hala yapabileceğin bir şey var mı?”
Oh, evet! Planlarla ilgili bir şey bu; her zaman iki ya da üç hamle sonrasını düşünmek istersiniz. Geese ve ben Kılıç Tanrısı ve Alec’in aptal gibi davranıp önden saldıracağını tahmin edebildik. Başka bir planımız var.
“Peki bu planla kazanacağımızdan emin misiniz?”
Bwahahaha! Dinlemiyor muydun? Kazanmayı garantileyen plan diye bir şey yoktur! Bu bağlamda, ilk planımız tam bir zafer hedefliyordu, ancak bir sonraki… değil. Bir sonraki en iyi plan, en iyi plandan sonra gelen plandır, biliyorsunuz!
“Beni kızdırma. Soruya cevap ver. Kazanacak mı, kazanmayacak mı?”
Zafer tam olmasa bile, zafer için gerekli koşulları yerine getirebilmeliyiz.
“Öyle olsa iyi olur.”
Başka bir planım olmasaydı bile, sahip olduğum her şeyle savaşırdım.
“Bu anlamsız olurdu.”
Bwahahaha! Bu tür düşünceler yüzünden bu karmaşanın içindesiniz!
“…Peki bu ne anlama geliyor?”
Geese senin için her şeyini verecek ve ben de aynısını yapacağım. Abyssal Kralı’nı bilmiyorum ama onun da sahip olduğu her şeyi verdiğini varsayalım. Peki ya Kılıç Tanrısı ve Kuzey Tanrısı? Ogre Tanrısı ne olacak? Kılıç Tanrısı ve Kuzey Tanrısı çok erken davrandı. Ama sizin için her şeylerini vermiş olsalardı, size ve sizin güvendiğiniz bize güvenmiş olsalardı, sizce o zaman ne olurdu? Abyssal Kral’ın öldürüldüğünü duyduklarında paniğe kapılıp içeri dalmazlar mıydı?
Ogre Tanrısı, devlerin rehin alındığını söyledi. Onun görevi devleri korumak. Liderleri olarak, bu onun görevi. Bu yüzden rehin alındıklarında onlara öncelik vermekten başka çaresi yoktu. Peki ya senin için her şeyini feda etmeye karar verseydi? Diyelim ki Ogre Tanrısı unvanını bir kenara bıraktı ve en başından beri sıradan bir savaşçı olarak sizin için savaştı. Devler rehin alındıktan sonra bile sizin adınıza savaşmaya devam etmez miydi?
“…Bilmiyorum… ‘Acaba’ların bir anlamı yok.”
Bwahahaha! Hayat birbiri ardına gelen ‘keşke’lerden ibarettir! İnsanlar birbirleri için bir şeyler yapar ve bu ‘keşke’leri gerçeğe dönüştürmek için karşılık beklemeden başkalarına yardım eder! Gerçekten de, tıpkı Rudeus Greyrat’ın yaptığı gibi!
“Bana onu taklit etmemi mi söylüyorsun?”
Söylediklerimle ilgili yorumlarınız beni ilgilendirmez. Ancak, gitmeden önce size bir tavsiyede bulunacağım. Her zaman senin tavsiyeni alan kişi olmak benim için adil değil, değil mi? Ben Bilge İblis Kral’ım! Arada bir iyiliğinize karşılık vermeliyim!
“Seni istediğim gibi-”
Kazlar ve ben bu savaşta muhtemelen öleceğiz. Ama savaş devam edecek. Ve kazansak bile, bu savaşın tamamen bittiği anlamına gelmeyecek. Geleceği görebiliyorsunuz, bu yüzden sonunda kendinizi gülümserken görürseniz, bunun kazanmış olacağınız anlamına geldiğini düşünüyorsunuz. Ama başkaları gelip sizin bu parlak geleceğinizi tehdit edecek. O yüzden beni dinleyin: son gülen siz olmak istiyorsanız, insanların kalplerine kulak verin.
“‘İnsanların kalpleri’ mi? Bu çok aptalca bir şey-”
Ve şimdi, sana elveda diyorum! Bwahahaha! Bwa, bwa, bwaaahahahahahahaha!
