Yola çıkmayı planladığımız gün, sabah ilk iş olarak konağımıza bir ziyaretçi geldi.
Ghislaine’di. Ve yanında üç tahta kılıç getirmişti. Ziyaretinin amacını açıklamadı ama açıklamasına da gerek yoktu. Eris ve ben birer tahta kılıç aldık, giyindik ve arka tarafa yöneldik.
Konağın arka bahçesi nispeten genişti, ancak aynı zamanda çiçek tarhlarıyla doluydu, bu da biraz sıkışık hissettiriyordu. Yine de amaçlarımız için yeterli alanımız vardı.
Eris ve ben ellerimizde kılıçlarımızla Ghislaine ile yüzleştik. Gözleri yaşlı Sylphie az ötedeki bir sandalyeden bize bakıyordu. Zaten harıl harıl çalışmakta olan hizmetçiler de bize şaşkın bakışlar fırlatıyordu.
“Eğitim seansına başlayalım.”
Ghislaine’in bu sözleri üzerine Eris ve ben kılıçlarımızı belimize götürdük ve eğildik.
“Biz hazırız.”
Ghislaine kısaca başını salladı ve kılıcını kaldırdı. Biz de onu takip ettik.
“Pekala. Önce alıştırma vuruşları! Bir! İki!”
Eris ve ben kılıçlarımızı Ghislaine’in bağırışları ve hareketleriyle eş zamanlı olarak savurduk. Sabahın erken saatlerindeki sessizlikte, tahta kılıçlarımız havada duyulabilir bir şekilde kesiliyordu.
Benim vuruşlarım Eris ya da Ghislaine’inkilerden daha yavaş ve daha az temizdi. Ama Ghislaine bana eleştiri yağdırmıyordu. Eskiden onunla her antrenman yaptığımda “Kollarını sıkı tut!” ya da “Kılıcının ucuna dikkat et!” gibi şeyler bağırırdı. Belki bugün rahatsız etmeyecekti.
“Rudeus! Odaklan!”
“Doğru!”
Görünüşe göre, hemen sonuca varmışım.
Yine de duruşum hakkında bir şey söylemiyordu. Sanırım en azından o kısmı sağlam bir şekilde halletmiştim. Uzun yıllardır düzenli olarak vuruşumu ve temel formları çalışıyordum, bu yüzden sanırım kendimi önemli ölçüde geliştirmiştim.
“198! 199! 200! Dur!”
Bir süre devam ettikten sonra Ghislaine aniden sözümüzü kesti. Alnında ter parlıyordu ve aynı şey Eris için de geçerliydi.
İki yüz salıncak o kadar da çok değildi. Ama her biri için tüm güçlerini kullanmışlardı. Mesele sayılar değildi. Yine de zor nefes almıyorlardı. Ben de öyle. Alıştırma salıncakları sadece ısınma egzersizimizdi.
“Sırada formlar var! Swift Wind ile başlayacağız!”
“Evet!”
Eris ve ben kılıçlarımızı tekrar kaldırdık ve Kılıç Tanrısı formlarının belirli hareketlerini uygulamaya başladık. Tereddüt etmedim; bunlar bu stilin temel hareketleriydi ve onları ezbere biliyordum. Hatta bunları Ranoa’da Norn’a bile öğretmiştim. Eris’le evlendiğimden beri neredeyse her gün onunla da pratik yapıyordum.
“Pekala! Dur!”
Eğitimde kullanılan tüm temel formlar üzerinde çalıştıktan sonra, Ghislaine bize tekrar seslendi.
“Çiftleşin!”
Bu sözler üzerine Eris ve ben birbirimize döndük. Bu, öğrenci arkadaşlarınızdan biriyle alıştırma yapmaya başlamanız için bir komuttu. Çoğu durumda bu, bir öğrencinin diğerine belirli bir şekilde tekrar tekrar saldırmasını içeriyordu.
En azından kendoda, daha az yetenekli olan partnerin saldırgan rolünü üstlenmesi gerekirdi; ama biz onun yerine her zaman Eris’in bana vurmasını sağladık. Çocukken böyle yapardık ve evlendikten sonra da böyle devam ettik. Bu şekilde daha doğal geliyordu.
“Başlayın!”
“Raaaah!”
Ghislaine işareti verir vermez Eris saldırıya geçti. Standart alıştırma formlarına sadık kalıyordu, bu yüzden hareketleri inanılmaz derecede hızlı değildi. Kılıcı karşılık vermeme izin verecek kadar yavaş hareket ediyordu. Ve son anda, bana isabet edebilecekken kılıç darbelerini durdurdu.
Elbette, Tanrı Kılıcı Stili size bunu nasıl yapacağınızı öğretmedi. Çocukken, antrenman yaparken beni sürekli tokatlardı. Ama şimdi işler farklıydı. O zamandan beri çok şey öğrenmişti.
“Alternatif!”
Rolleri değiştirdiğimizde, saldırılarım tamamen etkisiz kaldı. Kılıcımı durdurma konusunda endişelenmeme gerek yoktu; Eris bunu benim için gayet iyi halletti. Beceri seviyelerimiz arasındaki fark çok açıktı. Öngörü Gözüme güvenerek biraz daha iyi bir dövüş ortaya koyabilirdim ama onu etkinleştirmedim. Fittoa’dayken bu gücü kazanmamıştım, bu yüzden kullanmayacaktım. Bu sefer kullanmayacaktım.
“Pekala! Dur!”
Ghislaine’in emriyle, Eris ve ben kılıçlarımızı indirdik.
Normalde bir sonraki aşama serbest bir antrenman seansı olurdu. Büyüm ya da İblis Gözüm olmadan beni Eris’in karşısına koymak pek de iyi bir yarışma olmazdı elbette…
Şaşkınlıkla Ghislaine bana döndü ve başını salladı. “Rudeus, kenara çekil ve gözlemle!”
Yoldan çekildiğimde Ghislaine bir adım öne çıkarak yerime geçti. Beş adım daha geri çekildim ve çimlerin üzerine diz çöktüm.
Öğrencisiyle karşı karşıya gelen Ghislaine kılıcını belinin arkasına getirdi. “Bu son kez olacak, Eris.”
“…Doğru.”
Eris başını sallayarak kendi kılıcını başının üzerine kaldırdı. Bu, benimle pratik yaparken hiç kullanmadığı bir duruştu. Ghislaine tek bir hareketle “çeker” ve saldırırdı, Eris ise tüm gücüyle aşağı doğru savururdu. Oldukça büyük bir tezat oluşturuyordu.
Dünya hareket etmeyi tamamen bırakmış gibiydi ve zamanın kendisi yavaşladı. Sırtımdan aşağı soğuk terler damlıyordu. Ellerinde gerçek kılıçlar tuttukları hissinden kurtulamıyordum.
O an sonsuza kadar sürecek gibiydi. Ama sonra küçük bir rüzgâr çıktı.
Bu kez resmi bir işaret yoktu.
Yüksek sesli bir şamar havada yankılandı.
Gözlerimin takip edemeyeceği kadar hızlı hareket ediyorlardı. Tek görebildiğim sonuçtu.
Eris ve Ghislaine kılıçlarını birbirlerine doğru uzatmış, ayakta duruyorlardı. Aralarındaki tek fark Ghislaine’in kılıcının dibinden kırılmış olmasıydı.
Eris’in kılıcı hafifçe bükülmüştü ama efendisinin boynuna bastırılmıştı.
“…”
“…”
İkisi bir süre bu pozisyonda kaldıktan sonra silahlarını yavaşça geri çektiler. Nedense Eris’in yüzünde küçük bir kaş çatma ifadesi vardı.
Yüzünde ciddi bir ifade olan Ghislaine öğrencisine başıyla selam verdi. “Eğitimimiz burada sona eriyor.”
“Çok teşekkür ederim!” Oturduğum yerden başımı eğerek bağırdım.
Tekrar kafamı kaldırdığımda Eris hâlâ başını eğik tutuyordu. Dudağını ısırıyordu, alnı kırış kırış olmuştu… ve yanakları titriyordu.
“Peki o zaman, Leydi Eris… elveda.”
“Lütfen kendinize dikkat edin, Usta!” Eris gözlerinde yaşlarla başını kaldırdı, sonra başını ikinci kez eğdi.
Ghislaine başka bir şey söylemedi. Bana son bir kez anlamlı anlamlı baktıktan sonra tek kelime etmeden çekip gitti.
O bakışıyla benden Eris’e göz kulak olmamı istemişti. Bundan çok emindim.
Ayağa kalkarak Ghislaine’in önünde son bir kez eğildim ve belimi iyice büktüm. Bana kılıç kullanmayı öğreten ve Eris’i yıllarca güvende tutan kadın oydu. Bunun için ona ne kadar teşekkür etsem azdı. Gerçekten edemezdim.
Ghislaine gözden kaybolduğu anda Eris gözyaşlarına boğuldu. O kadar yüksek sesle ağladı ki sanırım mahalledeki herkes onu duyabildi.
***
O sabah, ayrılma vaktimiz geldiğinde, çok sayıda ziyaretçi Sylphie’ye veda etmek için uğradı.
Birçoğu Sylphie’yi Sessiz Fitz olarak tanıyan Ariel’in fraksiyonundan soylulardı. Onun bir kadın olduğunu bile bilmiyorlardı ve benimle evli olduğunu öğrendiklerinde oldukça şaşırmış görünüyorlardı. Ancak bu onların saygılı tavırlarını değiştirmedi. Teker teker, kısaca minnettarlıklarını ifade ettiler ve sonra ona veda ettiler. Sylphie tüm bu süre boyunca yüzündeki gülümsemeyi korudu ama çoğunlukla kibarlık yaptığını söyleyebilirdim. Sonunda her şey bittiğinde uzun uzun iç geçirdi ve “Bu tür şeyler beni gerçekten yoruyor” diye mırıldandı.
Ariel’in iki yardımcısı ortaya çıktığında ise yüzü gerçek bir mutlulukla aydınlandı. Ellemoi Bluewolf ve Cleane Elrond’u ben de çok iyi tanımıyordum ama Sylphie’nin yakın arkadaşlarıydılar. Vedalaşmaları uzun ve göz yaşartıcıydı ve bir gün tekrar buluşmak için bol bol söz verdiler.
Son ziyaretçimiz Luke’tu.
Sadece on beş dakika kadar uğradı. Artık hem Ariel’in sağ kolu hem de koca bir bölgenin lordu olduğu için adamın programı her geçen gün daha da yoğunlaşıyordu. Ama yine de sıvışıp veda edecek zamanı bulmuştu.
“Sylphie… kendine iyi bak, tamam mı?”
“Evet. Yapacağım.”
Ancak ilk başta Sylphie’nin gözlerinin içine bakmakta zorlandı. Sanırım hâlâ biraz suçluluk hissediyordu. “Sonunda seni o şekilde test ettiğim için özür dilerim. Bunca yıldan sonra.”
“Sorun değil Luke. Ne kadar endişeli olduğunu biliyorum. Prenses Ariel’e gerçekten zarar vermeye çalışmış olsaydın ne yapardım, ondan da hâlâ emin değilim.”
“Doğru… şey, teşekkür ederim.”
“Bir şey değil. Ama ne için olduğundan emin değilim!”
“Hmm. Haklısın.”
Bunun üzerine ikisi de gülmekten kırıldı.
Kahkahalar geçtikten sonra Luke’un gülümsemesi biraz garipleşti ve bir sonraki sözlerini düşünmek için bir an durdu. Sözleri bomba gibi patladı.
“Uhhh… Bak, Sylphie. Eğer artık Rudeus ile kalamayacağına karar verirsen, gel beni bul.”
Bir tahta gibi kaskatı kesildim. Az önce evlenme mi teklif etmişti? Karıma mı? Hem de ben onun yanında dururken?
“Sen neden bahsediyorsun?” dedi Sylphie. “Rudy’den asla ayrılmayacağım, ayrılsam bile seninle evlenecek değilim.”
“Evlenmekten bahsetmiyorum. Tek söylediğim… eğer kendini gidecek bir yerin olmadan bulursan, Elle, Clea ve ben her zaman senin için burada olacağız.”
Luke’un sesi sert ve içtendi. İlk cümle kulağa romantik bir teklif gibi gelmişti ama belki de gerçekten platonik bir şekilde söylemişti. Yine de alnında birkaç şüpheli ter damlası oluştu. Luke bunca zamandır Sylphie için yanıp tutuşuyor muydu? Sadece büyük memeli kadınlardan hoşlanmaya ne olmuştu?
Belki de bu, ona iyi davranmam için beni uyarma yoluydu. Bunun üzerinde çalışmam gerekiyordu.
“Bunun olacağını sanmıyorum,” dedi Sylphie. “Ama en azından kesinlikle sizi ziyarete geleceğim.”
“Tabii ki. Burada her zaman hoş karşılanırsınız.”
“Teşekkürler Luke. Sen de kendine iyi bak.”
Eris ve Ghislaine’in vedasıyla karşılaştırıldığında, bu oldukça gösterişsiz geldi. Ama birbirlerini bir daha hiç görmeyeceklerdi, değil mi? En azından iletişim halinde kalacaklarını hayal etmek zorundaydım.
“Rudeus.”
Nedense Luke şimdi dikkatini bana çevirmişti. Bu neyle ilgiliydi? Başka bir düello falan mı istiyordu?
“Buraya gelirken senden şüphelendiğim için özür dilerim.”
Oh. Bunu beklemiyordum. “Sorun değil Luke. Davranışlarımın bazen biraz şüpheli olduğunu biliyorum.”
Luke’un İnsan-Tanrı tarafından yanlış yönlendirildiği doğruydu. Ancak Luke’un mürit olma ihtimalinin yüksek olduğunu bilmeme rağmen ben de gerçekten şüphe uyandıracak şekilde davranmıştım. Olayların bu şekilde gelişmesinde benim de payım olmalıydı. “Her neyse, biraz paranoyak olmak senin işin, değil mi?”
“Bu şekilde görmene sevindim.” Luke yanağını kaşıyarak bana mahcup bir gülümseme sundu. “Teklifim senin için de geçerli, Rudeus. Eğer o sopa gibi kız senin için çekiciliğini kaybederse, gel beni ziyaret et. Doğru yerlerde kıvrımları olan bir sürü hizmetçimiz var.”
“Luke!”
Sylphie’nin sesindeki öfke karşısında irkilen Luke usulca kıkırdadı. “Sadece şaka yapıyordum…”
Ve bununla birlikte, bindiği ata geri döndü. Adam bembeyaz bir ata nasıl binileceğini gerçekten iyi biliyordu, hakkını vermek lazımdı. Beyaz Atlı Prens’i oynamak için doğmuştu.
“Rudeus, bizim için Sylphie’ye göz kulak ol. Sylphie, kendine iyi bak.”
Bu son sözlerle Luke, kurtarılması gereken genç kızlar varmış gibi atını sürdü.
İlk tanıştığımızda adamın tam bir pislik olduğunu düşünmüştüm. Ama Paul uslu dursaydı ve Notos ailesinde birlikte büyüseydik… belki Luke ve ben gerçekten arkadaş olabilirdik.
Sylphie ve ben, o bir köşede kaybolana kadar onu izledik.
Tüm vedalaşmalarımızı yapmıştık. Artık eve dönme vakti gelmişti.
Buraya gelmemiz bir ay kadar sürmüştü… ama neyse ki Perugius dönüş yolculuğumuzu bir hayli kısaltacaktı. Son on gün içinde bir noktada, kraliyet sarayında yeni bir ışınlanma çemberi yaratmıştı. Bu bizi yüzen kalesine götürecek, oradan da Sharia’nın hemen dışındaki harabelere ışınlanabilecektik. Oradan da yarım günlük bir yolculukla ön kapımıza geri dönecektik.
Uzun ve olaylı yolculuğumuzla kıyaslandığında, bu tam bir esinti olacaktı. Şu andan itibaren, istersek Asura’ya ulaşmak için aynı rotayı tek bir günde kullanabilirdik.
Bunu Eris’e açıkladığımda, onun da dönüş yolculuğumuzun bir aydan fazla süreceğini tahmin ettiğini öğrendim.
“Ne oluyor be?!” diye cevap verdi. “Bir hiç uğruna aptal gibi ağladım!” Sonra bana yumruk attı.
Şahsen, Ghislaine ile vedalaşmasının iyi bir şey olduğunu düşündüm. Coğrafi olarak birbirlerinden sadece bir günlük mesafede olabilirlerdi ama yine de ayrı yollara gitmişlerdi. Sanırım bu güzel anı biraz bozulmuştu. Eris çok sık ağlamazdı, bu yüzden gözyaşlarının boşa gittiğini düşünmek utanç vericiydi.
Bu noktada aklıma Ghislaine’in de öğrencisiyle aynı sonuca varmış olabileceği geldi. Bu ikisi pek çok açıdan birbirlerine benziyorlardı, değil mi? Bir gün ansızın ortaya çıkıp onu şaşırtmamız gerekecekti.
Tabii ki, Perugius kalesinden sebepsiz yere geçmeye başlarsak muhtemelen sinirlenirdi, bu yüzden bu rotayı sadece ilgilenmemiz gereken gerçek bir işimiz olduğunda kullanmamız muhtemelen en iyisiydi.
…Düşündüm de, kendimize ait bazı acil durum seyahat seçeneklerimizin olması faydalı olabilir. Orsted muhtemelen ışınlanma çemberlerinin nasıl çizileceğini biliyordu, değil mi? Belki Asura ve diğer büyük ülkelere daha doğrudan rotalar oluşturabiliriz. Kolaylık faktörü bir yana, kimse varlığından haberdar olmazsa İnsan-Tanrı bu çemberleri yok edemezdi. Bu projeyi patrona sunmak için aklıma bir not aldım.
Işınlanma büyüsünün kullanımı resmi olarak yasak olduğundan, gizlice geri girip saraya gitmeden önce şehirden çıkma gösterisi yaptık. Oraya vardığımızda güneş çoktan batmıştı; biz de
Geceyi yüzen kalede geçirin.
Eris, Sylphie ve ben Perugius’un kalesinde tek bir odayı paylaşıyorduk. Asura’ya giderken sekiz kişilik bir grup olmuştuk ama sadece üçümüz dönüyorduk. Bu beni biraz melankolik bir ruh haline soktu. Eris ve Sylphie arkamdaki yatakta yatarken kendimi şömineye bakarken buldum.
Normalde hepimiz ayrı odalarda kalırdık ama nedense bu gece ikisi de benimle yatmak istemişti. Belki de biraz fiziksel yakınlaşma havasına girmişlerdi? Yine de işler o şekilde yürümedi… Eris sadece ikimiz olmadığımızda garip ve tereddütlü davranma eğilimindeydi. Her neyse, büyük misafir odalarından birini tuttuk ve sarıldık, ama uykuya dalmakta zorlandım ve sonunda yataktan kayarak çıktım. Yapacak özel bir şeyim olmadığı için oturup bir süre düşüncelerimi serbest bırakmaya karar verdim.
Çok sessiz bir geceydi. Duyabildiğim tek ses alevlerin çıtırtısıydı.
Ateşin titreyişini izlerken kendimi son birkaç haftanın olaylarını düşünürken buldum.
Bu savaşı kazanmıştım. İnsan-Tanrı’yı yenmiştim. Aslında buna tam bir zafer demek daha doğru olurdu; grubumuzdan kimse ölmemişti, tüm müritlerin icabına bakmıştık ve Ariel Asura’nın tahtını ele geçirmişti. Yine de nedense kendimi pek mutlu ya da güvende hissetmiyordum. Tek yaptığım Orsted’in benim için çizdiği yolu takip etmekti. Ve bu savaş ne kadar önemli olursa olsun, uzun bir savaşın sadece ilk raunduydu. Bundan sonra da bunun gibi savaşlar vermeye devam edecektim – zaferin gerçek bir rahatlama getirmediği stresli, karanlık savaşlar.
Bu sefer neyi başarmıştım ki gerçekten? Ariel sorunlarımın yarısını benim için çözmüştü. Eris’i neredeyse öldürtüyordum. Ve Reida’yla başa çıkmak için Orsted’in yardımına ihtiyacım vardı. İyimser olmak için pek bir neden göremiyordum.
“…Rudy?”
Ben bütün bunları kafamda evirip çevirirken Sylphie kıpırdandı ve yatağında doğruldu.
“Hala ayakta mısın?”
“Evet.”
“Gecenin bir yarısı, biliyorsun.”
Bakışlarını pencereye çevirdi; dışarısı zifiri karanlıktı. Eris’le birlikte uykuya daldıklarından beri birkaç saat geçmiş olmalıydı.
“Phew…”
Ama uyumaya devam etmek yerine yataktan çıktı ve yanıma oturdu; sıkı sıkı sarıldı ve başını omzuma yasladı. Ben de kolumu ona doladım.
Bir süre ikimiz de bir şey söylemedik. Sylphie’nin vücudu güzel ve sıcaktı. Hatta sıcaktı. Neredeyse ateşi falan varmış gibi geldi bana.
Ben ensesini incelerken başını hafifçe kaldırıp bakışlarımı karşıladı. Gözleri ateş ışığında hafifçe parlıyordu.
Burası onu öpmem gereken kısımmış gibi geldi, bu yüzden omzunu biraz daha sıktım-
“Biliyorsun…”
Ve sonra konuşmaya başladı.
“Ariel’in koruması olarak işimden ayrıldığımda sanki bütün havam kaçmıştı.”
Öpücüğümü geri çekerek başımı salladım ve Sylphie’nin devam etmesini bekledim.
“Tek yapabildiğim oturup düşünmekti: Vay canına. Gerçekten bitti, ha?”
Bu sözleri söylerken yüzünde rahatlamaya benzer bir ifade belirdi. Sylphie sekiz yıl boyunca, on yaşından on sekiz yaşına kadar Prenses Ariel’in vasiliğini yapmıştı. Tüm ergenlik dönemini Luke ve Ariel’le birlikte geçirmişti. Şu anda bir kayıp hissi yaşadığını tahmin edebiliyorum.
Onun için bu boşluğu doldurabileceğimden emin değildim. Ama belki de en başta oynamam gereken rol bu değildi. Ben artık Sylphie’nin kocasıydım. Onun arkadaşı değildim ve arkadaşlarının yerini alamazdım.
Sylphie bir süre sonra, “Ama biliyorsun Rudy, bunu önceden düşünmüştüm,” dedi. “Şimdiye kadar Prenses Ariel’le o kadar meşguldüm ki Lucie’yle ilgilenmeye neredeyse hiç zaman ayıramadım. Bu yüzden bundan sonra onunla evde kalmak istiyorum.”
Ona doğru baktım. Yüz ifadesi beklediğimden daha kendinden emindi.
“Bebeğimiz gün geçtikçe büyüyor, biliyor musun? Eminim yakında çok daha fazla ilgiye ihtiyacı olacak.”
Sylphie başını omzuma yaslamak için bir an durakladı. Uzandım ve saçlarını şefkatle karıştırdım. Kafası her zamankinden biraz daha sıcak görünüyordu, gerçi bunu hayal ediyor olabilirdim.
“Bu yüzden sanırım onunla ilgilenmeye odaklanacağım,” diye devam etti Sylphie. “Değişiklik olsun diye iyi bir anne olmak istiyorum sanırım.”
Sylphie’nin kötü bir anne olduğunu hiç düşünmemiştim. Ama bu dünyanın standartlarına göre, sanırım ona ihmalkâr diyebilirdiniz. Çocuklarını hizmetçilerinin büyütmesine izin verenler sadece soylulardı ve biz sıradan bir aileydik.
Yine de aslen bu dünyadan değildim. Geldiğim yerde, iki gelirli evlilikler hiç de alışılmadık bir durum değildi.
“Biliyorsun… yapmak istediğin başka bir şey varsa, o da benim için sorun değil.”
Sylphie sadece on sekiz yaşındaydı. Bu dünyada tam teşekküllü bir yetişkin olarak kabul ediliyordu ama hâlâ çok gençti. Yeni hedefler bulması ya da hayallerinin peşinden gitmesi için önünde bolca zaman vardı. Çocuğumuzu görmezden gelmesini ya da tüm zamanını partilerde geçirmesini istediğimden değil, ama Lucie’ye bakarken bir yandan da başka şeylerin peşinden koşabileceğini hissediyordum.
Belki de çocuğumuza karşı sorumluluklarımızı yeterince ciddiye almıyordum. Ben de dünyanın en iyi babası sayılmazdım.
“Hmm… Yine de bunun ne olabileceğinden emin değilim.” Sylphie başını yana eğdi ve düşünceli bir şekilde bana baktı. “Bir süreliğine daha çok Eris gibi olmak istedim sanırım.”
“Gerçekten mi?”
Eris’te Sylphie’nin istediği ne vardı? Aklıma ilk gelen kelimeler büyük göğüsler oldu. Dürüst olmak gerekirse Sylphie’ninkileri oldukları gibi seviyordum. Ama eğer bu konuda gerçekten çalışmak istiyorsa, onu uyarmak için her gün masaj yapabilirdim-
Hadi, Rudeus. Bunu ciddiye almaya çalışalım.
Sylphie, “Evet. Yani, o seninle eşit sayılır, değil mi?” dedi. “Birlikte savaşıyorsunuz. O senin arkanı kolluyor, sen de onunkini. Bu beni hep kıskandırmıştır.” Durakladı. “Ama Orsted’le olan o savaştan sonra… ve bu sefer işlerin nasıl gittiğinden sonra… Sanırım sonunda bunu geride bıraktım. Asla Eris’in dengi olamayacağım. Ya da senin için.”
Buna katılmıyorum. Sylphie kendi başına çok yetenekli bir büyücüydü. Savaşta Eris’in seviyesinde olmadığı kesin. Ama ne bekleyebilirdiniz ki? Eris tüm hayatını kılıç kullanmakta ustalaşmaya adamıştı. Ve Sylphie’nin Eris’in sahip olmadığı pek çok yeteneği vardı.
“Bu yüzden güçlenmekten vazgeçmeye ve seni desteklemenin farklı bir yolunu bulmaya karar verdim.”
Oh. Şimdi anlamaya başlıyordum. Sylphie, Eris’in yapamayacağı bir şekilde arkamı kollamak istiyordu.
“Ve bu sizi evde kalma fikrine mi götürdü?”
“Evet. Görünüşe göre Roxy üniversitede ders vermeye devam etmek istiyor, bu yüzden ailemiz için tüm çocuklarla ben ilgileneceğim. Görgü kurallarını öğrendiklerinden emin olacağım, onlara bildiklerimi öğreteceğim ve güvenli ve güçlü bir şekilde büyümelerine yardımcı olacağım.”
Teklifiyle ilgili duygularım minnettarlık ve suçluluk karışımıydı. Büyük olasılıkla, çocuklarla ilgilenmek için fazla zaman harcayamayacaktım. İnsan-Tanrı’ya karşı savaşımız henüz bitmemişti. Bu da Orsted’in beni bu görevlere göndermeye devam edeceği, düşmanlarıyla savaşmam için uzak yerlere yollayacağı anlamına geliyordu.
“Bunu bana bırakmak senin için sorun olur mu Rudy?”
Öte yandan… Sylphie yeni hedefi olarak buna karar vermişti. Oynayacak bir rol bulmuştu ve hayatının bir aşamasından diğerine geçmeye hazırdı.
“Tabii ki. Harika bir iş çıkaracağını biliyorum.”
Karıma karşı ani bir şefkatle dolup taştığımı hissettim. Sylphie her zaman sevimliydi ama şu anda her zamankinden daha da sevimli görünüyordu. Kendimi daha fazla kontrol edemeyerek eğildim ve onu dudaklarından öptüm. Geri çekilmeye çalışmadı, ben de elimin omzundan poposuna doğru kaymasına izin verdim.
Sylphie’nin gözleri şaşkınlıkla kocaman açıldı ve bir an için biraz kararsız göründü. Ama sonra belini biraz kaldırdı…
…ve Medusa’nın bakışlarıyla karşılaşmış bir savaşçı gibi donakaldım. Birinin beni izlediğini hissedebiliyordum ama nereden?
Oh. Yatak.
Eris uyanıktı ve ışıltılı gözlerle bize bakıyordu. Işıltılı, mutlu parıltılardan da bahsetmiyorum. Bu daha çok kızgın bir kaplan senaryosuydu.
Beni diğer kızlarla yakaladığında neden hep sessizce izliyordu? Bu biraz korkutucuydu.
“Kusura bakmayın. Sanırım bu gece için yatağa gitmeliyiz.”
“Ha? Oh… Evet, sanırım haklısın.”
Sylphie ve ben yatağa geri döndük ve Eris’in yanına girdik. Eve döndüğümüzde romantizm için yeterince zamanımız olacaktı. Perugius bizi gözetliyor olabilirdi zaten.
“Hadi ama, Eris. Havayı böyle bozma.”
“Özür dilerim… Ama çok sinsi davranıyordun…”
“Hayır yapmıyordum. Her zaman katılabilirsin, biliyor musun? Denemek ister misin?”
“Ciddi olamazsın. Bu kulağa çok utanç verici geliyor…”
Hmm. Bunun herkesten çok benim için utanç verici olacağını hissettim. Eris beni sınırda aşağılayıcı pozisyonlara sokma eğilimindeydi.
Gözlerimi kapatıp eşlerimin birbirlerine fısıldamalarını dinlerken, içimi bir memnuniyet duygusunun kapladığını hissettim.
Sylphie son birkaç gün içinde ileriye doğru büyük bir adım atmıştı. Hayatının bir bölümünü kapatmış ve kendini değiştirmenin bir yolunu bulmuştu. Onun örneğinden bir şeyler öğrenmem gerekiyordu. O arkamı kollarken belki ben de gelecekten daha az korkmanın bir yolunu bulabilirdim.
Uykuya dalarken aklımdaki son düşünce buydu.
