Asura Krallığı, kralının hastalandığını haber verene kadar bir ayımız vardı. Bu süre içinde Perugius’u onun tarafına geçmeye ikna etmek için Ariel’le birlikte çalışmam gerekiyordu. Bunun için de Sylphie’den tüm detayları öğrenmem gerekiyordu. Ama Orsted’in laneti yüzünden muhtemelen gardını almış durumdaydı, bu yüzden beni Ariel’in planlarına dahil etmesi için onu ikna edemeyebilirdim. Ona güvenip tüm gerçeği anlatmak ya da Orsted’in lanetiyle savaşmaktan vazgeçip ondan hiç bahsetmemek konusunda kararsızdım.
Ama önce tamamlamam gereken başka bir hedefim vardı. Yani en başta Orsted’in emrinde çalışmayı kabul etmemin nedeni, ailemi koruyabilmekti. Artık onun ayak işlerini yapan küçük çocuğu olduğum için evden daha sık uzakta olacaktım. Yerimi alacak birine ya da bir şeye ihtiyacım vardı.
Böylece, ilk işim bu Muhafız Canavar’ı çağırmak oldu.
***
Ev halkımın tüm üyelerini bahçede topladığımda henüz sabah olmuştu. Normalde tüm zamanlarını içeride geçiren Aisha, Lilia ve Zenith’in yanı sıra aileye yeni katılan Eris de oradaydı. Roxy ve Norn ile Dillo ve Byt de oradaydı. Sylphie, bir şeye tutunarak ayakta durmayı yeni öğrenmiş olan Lucie’yi taşıyordu.
“Birazdan ailemize hizmet edecek olan Koruyucu Canavar’ı çağıracağım. Alkışlamaktan çekinmeyin.”
“Yaşasın!”
Kalabalıktan alkış sesleri yükseldi. Seyircinin coşkusu zirveye ulaşıyordu. Bu geceki konser efsanevi olacaktı!
Durun bakalım, Dillo ve Byt. Neden ikiniz de alkışlamıyorsunuz? Böyle olmaz. Ne yani? Evcil hayvan oldukları için alkışlayamazlar mı? Sanırım yapacak bir şey yok.
“Tam olarak ne çağıracağıma gelince, korkarım bundan emin değilim. Ancak, özellikle güçlü bir şey bekleyebiliriz. Ve bu yaratık, her ne ise, ailemizi güvende ve emniyette tutacaktır.”
“Bunun iyi olacağından emin misin? Sen yokken bu şeyin hepimizi yemeyeceğinden?” Sylphie endişeyle sordu.
Bu korkunç bir düşünce.
Bununla birlikte, uzun zaman önce buna benzer bir hikaye okuduğumu hatırlıyorum. Birinin kontrol edemediği bir canavarı çağırması ve onun herkesi öldürmesiyle ilgili bir şeydi.
“Endişelendiğinizi anlıyorum ama bu Ejderha Tanrısı’nın titiz elleriyle yapıldı.”
“İşte tam da bu yüzden endişeliyim.”
Mantıklı konuşursak, Orsted bizden kurtulmak için asla böyle dolambaçlı bir yol kullanmazdı ama Sylphie muhtemelen laneti yüzünden doğru düşünemiyordu.
Ama bir dakika, bu ona ihanet edersem diye bana tasma takma şekli olabilir mi? Mesela ona sırtımı dönersem beni tehdit eder mi? “Bir parmak şıklatmamla, evinde yaşayan o canavar tüm aileni yiyip bitirecek.”
Bu pek mümkün görünmüyordu.
“Her halükarda, onu şimdi çağıracağım. Tehlikeli görünüyorsa, birlikte ondan kurtuluruz ve sonra Orsted’in kulağını çekebilirim.”
“Kulağa hoş geliyor!” Eris heyecanla ilan etti. Görkemli bir çınlamayla kınından bir kılıç çıkardı. Kalçasında iki kılıç vardı. Sağdaki, Kılıç Tanrısı’nın ona hediye ettiği sihirli bir kılıç olan Eminence idi. Solunda ise uzun zamandır bağlandığı ve kullandığı bir kılıç vardı.
İkisini aynı anda taşımak zahmetli değil mi?
“Bu gerçekleştiğinde, hepimiz Orsted’le birlikte savaşabileceğiz!” diye ilan etti.
Kavga etmeyeceğiz. Sadece normal bir memnuniyetsiz müşteri gibi şikayette bulunacağız. Eğer onu alaşağı etmeye çalışırsak, nalları diken biz oluruz.
Bununla birlikte, çok mutlu görünüyordu. Sadece onunla kavga etmek için bir bahane aramıyordu, değil mi?
“Orsted’le savaşmayacağız,” dedim. “Ama gelecekte birlikte savaşmak için bolca şansımız olacak. Umarım o zamana kadar gücünü korursun.”
Sanki bu fikir onu sıkmış gibi yüzü çöktü. Başka insanlarla savaşmak istiyorsa sorun yoktu ama Orsted sınırların dışındaydı. Elimden gelse hayatımda bir daha asla bu kadar umutsuz bir savaşa girmek istemezdim. Bunu ikinci kez yapmak zorunda kalırsam altıma işerim.
“Yine de, bu sihirli çemberin güvenli olduğundan gerçekten emin misin? Belki de önce Lord Perugius gibi birinin bakması iyi bir fikir olabilir?” dedi Roxy. Görünüşe göre o da Orsted’in yaptığı bir şeyden çekiniyordu.
Üzerindeki lanet gerçekten çok güçlü.
Tüm bu lanet saçmalığı ne kadar saçma görünse de, tepkilerinin yoğunluğu varlığını inkâr etmeyi imkânsız kılıyordu. Bu benim kararımı kolaylaştırdı, yine de kullanmadan önce parşömene bir kez daha bakmaya karar verdim. Perugius’a kontrol ettirecek kadar ileri gitmezdim ama bir kez de kendim incelemekten zarar gelmezdi.
“Hm.”
Normal bir çağırma çemberi gibi görünüyordu. Çağırma koşullarını kısıtlayan kısımda aşina olmadığım bazı semboller vardı, ancak söyleyebileceğim kadarıyla çok şüpheli bir şey yoktu. Belki Nanahoshi’ye bir göz attırabilirim? Hayır, bu kabalık olur. Orsted bunu benim için yaptı çünkü kendim nasıl yapacağımı bilmiyordum. Bu kadar güvensiz olmanın ne faydası vardı?
“Eminim sorun yoktur,” dedim.
“Madem öyle diyorsun. Sana inanıyorum. Ama bir saniye bekle de asamı getireyim.” Görünüşe göre Roxy tam olarak ikna olmamıştı. Bana güvendiğini söyledi ama yine de işler çirkinleşirse diye silahını almak için evin içinde kayboldu.
“Herkesin neden bu kadar tetikte olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama… bunun tehlikeli olmadığına emin misin Büyük Birader?” Norn kaşlarını çattı.
Aisha bir eliyle Norn’un omzuna vurdu. “Aptal olma. O kadar tehlikeli olsaydı, biz etraftayken harekete geçmezdi.”
Onun güveni kalbime bir hançer gibi saplandı. Dürüst olmak gerekirse, bu çağırma çemberinin güvenli olup olmadığını teyit etmemiştim. Gerçekten bu şekilde kullanabilir miydim? Belki de emin olmak için Perugius’a kontrol ettirene kadar beklemeliydim?
Ama bunu yaparsam, Aisha’nın şefkatli bakışları hayal kırıklığına dönüşür. Ondan sonra da Orsted’den şüphelenmeye başlar.
“En kötüsü gerçekleşirse, herkes için bir kalkan görevi göreceğim. Lütfen, ne gerekiyorsa yapın,” dedi Lilia.
Bu kulağa uğursuz geliyor.
İşin bu noktaya geleceğini düşünmemiştim ama diğer herkes o kadar gergindi ki ben de diken üstündeydim. Gerçekten iyi olacak mıydık?
Hayır! Orsted’e güvenmeliyim. Bana güvendiğini söyledi.
“Tamam o zaman,” dedim. “Onu kullanacağım.”
Herkes başını salladı.
Parşömeni toprak sihrimi kullanarak kurduğum bir masanın üzerine bıraktım.
“İşte gidiyor.”
Kendimi çelikleştirdim ve ellerimi çemberin üzerine koydum. Konsantre oldum, büyünün damarlarımdan akmasına ve parmak uçlarımda toplanmasına izin verdim. Oradan da çemberin içine akıttım.
Manamı daha fazla pompalamaya devam ettim. Bu yaratığın ailemi koruyabilecek bir şey olması gerekiyordu. Kendimi tüketmiş olsam bile, yine de benim gözümde yeterli olmazdı. Eğer yapabilseydim, Orsted’in manasının son zerresini de memnuniyetle alırdım. Daha fazla mana kullanmak güçlü bir Koruyucu Canavarın garantisini vermiyordu ama yine de elimden geleni yapardım.
Orsted ayrıca ne istediğimi hayal etmenin önemli olduğunu söyledi.
Ailemi koruyacak bir şey.
Bu çok belirsizdi.
İnanılmaz derecede güçlü bir şeye ihtiyacım vardı. Normal bir rakibin hiç şansı olmayacak kadar güçlü. İnanılmaz derecede sadık ve bana asla karşı çıkmayacak bir şey. Ve ailemi korumaları gerektiğinden, tercihen kaba ve uygunsuz bir şey olmamalıydı. Kesinlikle mukusla kaplı dokunaçlı bir canavar istemedim. Bu ne küçük kız kardeşlerim ne de Lucie için iyi olurdu. Bu Koruyucu Canavar Lucie’nin şövalyesi olacaktı, bu yüzden saygın bir şeye ihtiyacım vardı.
Bu doğru. Yüksek ahlaki karakterli, sadık ve güçlü bir yaratık. Tamam, siparişleri verin, gidelim!
“Dışarı çık, Koruyucu Canavar!”
Çember parlak bir ışık yaymaya başladı, saf beyaz değil ama mavi, kırmızı, sarı ve yeşil karışımı bir ışık. Tam bir gökkuşağıydı. Ama sanki çağırma bir şeye takılmış gibi hissettim – sanki onu durduran bir şey varmış gibi.
Ne olabilir ki?
Görmezden geldim ve daha fazla mana akıtmaya devam ettim. Büyüyü engelleyen her neyse kırıldı.
“Aaaah!”
Bir ses inledi, ancak sesin nereden geldiğini anlayamadım. Bu, artık ailemi koruyacak olan Koruyucu Canavar mıydı? Sanki yaratık acı çekiyormuş gibi uğursuz bir sesi vardı. Mana gücümü arttırdım ve her neyse onu çağırma çemberinden geçirdim.
“Aaaaah!” Çembere beslediğim mana akışı aniden kesildiğinde bir ses duyuldu.
Işık soldu ve içinden bir ışık belirdi.
“Khh…”
Sarı maskeli ve beyaz üniformalı bir adam, yanında büyük bir hançer asılı. Yarattığım toprak platformun üzerine tünemiş, tek dizinin üzerine çökmüş ve kollarını kendine dolamıştı.
“Bu nasıl olabilir… Lord Perugius ile olan sözleşmem nasıl bu şekilde yok edilebilir…?”
Başını kaldırıp etrafına bakarken o pozda kaldı. Maske gözlerini gizliyordu ama doğrudan bana baktığına yemin edebilirdim.
“Bunun anlamı ne?!” diye sordu maskeli adam.
Hayır, ona böyle seslenmek yanlıştı. Kim olduğunu çok iyi biliyordum.
Parlak Arumanfi.
Poz verme şekli bana düşmüş bir meleği hatırlatıyor. Onu hafife almaya çalıştığımdan değil, yemin ederim. Ben asla onun eline su dökemem.
Parlaklık. O benden daha aydınlık. Sadece çocuk-
“Sana sordum, Rudeus Greyrat, buradaki amacın ne?!” Masadan fırladı ve beni yakamdan tutmaya çalıştı, ancak yarı yolda dondu, tüm vücudu titriyordu.
Eris hemen savaş pozisyonuna geçti ama ben onu durdurmak için elimi kaldırdım.
Kötü kız. Kalemine git, Eris.
Cidden, neler oluyordu? Onca insan arasından parlak ve asil Arumanfi’yi çağırmıştım. Bu mümkün müydü? Gerçi insan formuna rağmen aslında bir ruhtu. Belki de bu o kadar da şaşırtıcı değildi. Bu her şeyi açıklamıyordu. Tüm bunlar Orsted’in bir oyunu muydu? Perugius’u kışkırtarak onun yerine beni öldürmesini mi sağlamaya çalışıyordu?
Hadi ama, o kadar ileri gidecekseniz, işi kendiniz yapın.
“Uh, hayır, görüyorsunuz… Bu sadece bir şekilde oldu… Sör Orsted’in bana verdiği sihirli bir çemberi etkinleştiriyordum ve bir şekilde… kazara sizi buraya çağırdı.”
“Orsted’in sihirli çemberi mi dediniz? Tam olarak neyi çağırmaya çalışıyordunuz?”
“Aileme göz kulak olacak bir Koruyucu Canavar.”
Arumanfi sihirli dairenin bulunduğu parşömeni kaptı. Ağzı açık kalmadan önce inceledi. “Bunlar çağrılan varlığa koyduğu bazı rahatsız edici şartlar…”
“Hangi koşullar altında?”
“Bu çemberin çağırdığı kişi size kesinlikle itaat etmeli ve ailenizi başlarına gelebilecek her türlü felakete karşı sonsuza dek korumalıdır. Başka bir deyişle, sonsuza kadar hizmet edecekler.”
Vay canına. Yani bu sihirli çember temelde bir köle sözleşmesi miydi?
İyi haber şu ki Orsted bana yalan söylemedi. Görünüşe göre güvenilir biri!
“Başka bir şey var mı?” Ben sordum.
“Çağıran kişi, tam olarak ne olduğunu belirleyen kişi olacaktır.
çağırdı.”
Yani temel olarak, hangi Koruyucu Canavar’ı alacağıma ben karar verebiliyordum. Harika.
“O zaman bir takas yapmak istiyorum.”
“Takas mı?”
“Evet, sizi çağırmak istememiştim, Bay Arumanfi. Bu yüzden sizi başka biriyle takas etmek istiyorum.”
“O zaman acele et ve benimle olan sözleşmeni feshet. Ben Lord Perugius’un gururlu hizmetkârıyım, senin değil.”
“Ah, evet. Doğru.”
Dürüst olmak gerekirse, ailemizi koruması için Arumanfi’ye sahip olmak kötü bir fikir değildi. Işık hızında hareket ediyordu, bu yüzden beklenmedik bir şey olursa bana mesaj iletmek için mükemmel bir kişi olurdu.
Evet, ama Perugius ona çok değer veriyor. Eğer onu alırsam, bu aramızda anlaşmazlığa neden olabilir.
Kaşlarımı çatmıştım. “Peki bunu tam olarak nasıl yapacağım?”
“Bana derhal Lord Perugius’un yanına dönmemi emret. Yıkımın Dotbath’ı sözleşmeyi feshedebilecek.”
“Pekala.”
“Bana emret. Şimdi.”
Mutlak itaat maddesi nedeniyle, ayrılmak için benden doğrudan bir emir alması gerekiyordu.
“Tamam, o zaman bu çağırma çemberinin gücüyle Lord Perugius’a gitmeni ve ondan iyi bir Koruyucu Canavar’ı en iyi nasıl çağırabileceğin konusunda tavsiye istemeni emrediyorum.”
Arumanfi bir ışık parıltısı içinde kaybolurken sihirli çemberi elinde tutuyordu.
“Herkesten özür dilerim, görünüşe göre çuvalladım,” dedim aileme dönüp bakarken.
Hepsi ağzı açık bana bakıyordu.
***
Arumanfi bir süre sonra geri döndü. Daha önce Perugius’tan bir mesaj iletmiş, bu ihlali görmezden geldiğini ama bir daha asla olmaması gerektiğini tıslayarak anlatmıştı. Ne de olsa Arumanfi, Perugius’un hizmetkârı olmaktan son derece gurur duyuyordu. Geçici de olsa bunu ondan çaldığım için kendimi gerçekten suçlu hissediyordum.
Orsted’in bana çizdiği çember, anlaşılan sözleşme feshedildiğinde gücünü kaybetmişti, bu yüzden Perugius bana yeni bir tane yaptı. Hizmetkârlarından birini kabaca arakladıktan sonra bana böyle bir nezaket gösterdiğine inanmak zordu. Gerçekten de Sylvaril’in iddia ettiği kadar yüce gönüllü biriydi.
Tüm bu çilenin asıl dehşet verici kısmı Orsted’in çemberinin sahip olduğu güç seviyesiydi. Ya da belki de suçlanacak olan benim kendi büyümdü? Belki de her ikisiydi. Her biri kendi başına sadece bir kıvılcımdı, ama birleştiklerinde şiddetli bir alev oluşturdular.
Önceki çağırma manamı fazla tüketmediğinden, kendimi toparlamaya ve hemen tekrar denemeye karar verdim. Perugius’a göre, görkemli, her şeyi bilen veya her şeye gücü yeten gibi muğlak kavramları değil, bir hayvanı hayal etmek daha iyiydi.
Eğer hepsi bu kadar olsaydı, keşke Orsted sadece bunu söyleseydi. Ama onu tanıdığım kadarıyla, bu fikir kulağa ne kadar çılgınca gelse de, muhtemelen Arumanfi’yi tutmamı söylerdi.
“Tamam, tekrar deneyelim.”
Ellerimi bir kez daha sihirli çemberin üzerine koymadan önce bölgeyi inceledim. Bu sefer aklımda somut bir imge tutacaktım. Güçlü, gururlu bir hayvan istiyordum.
Bir aslan!
Burada bildiğim gibi var olup olmadıkları hakkında hiçbir fikrim yoktu, ama bu kelime dilde mevcuttu, bu yüzden kesinlikle benzer bir şey vardı. Canavarların kralını, bu dünyanın sunduğu en güçlü yaratığı istiyordum. Yine de, sadık bir şey istiyorsam, bir kedi yerine bir köpek bana daha iyi hizmet edebilirdi.
Hayır, bunun bir önemi yok. Sihirli çember mutlak itaat gerektirir, bu yüzden sadece güçlü bir şeye odaklanmam gerekiyor. Bu dünyada var olan en asil canavarı istiyorum.
Vücudumun her köşesinde sahip olduğum tüm büyüyü sağ elime odakladım. Birkaç dakika boyunca gözlerimi sıkarak kapattım ama son mana damlaları bedenimden ayrılıp çembere akarken gözlerimi tekrar açtım.
Haydi! Eve pastırma getirin!
Sihirli çember göz kamaştırıcı bir ışık yayarken nefesimi içime çektim. Daha önce gördüğüm renkli gökkuşağının aynısıydı ama bu sefer büyünün bir şeye takılma hissini yaşamadım. Manam çemberin içine sorunsuzca aktı ve diğer uçtaki her neyse çağrıma kulak verdi. Aslında, sanki bir el bana doğru uzatılıyordu ve tek yapmam gereken onu tutup çekmekti. Bu sefer başarılı olacağımdan emindim.
“Pekâlâ, dışarı çıkın!” Bağırdım.
Havada belli belirsiz bir uluma yankılandı.
“Awoooo!”
Ses gittikçe yükseldi, kulaklarımda çınladı.
Şu anda bu şeyi çağırırken söylemem gereken bir şey var mı? Sanırım önemli değil.
Ben bunu düşünürken ışık kayboldu. Karşımda iki metreden uzun beyaz bir aslan duruyordu. Yelesi olmadığı için dişi olduğunu düşündüm. Ancak burnunun uzanış şekli bana bir kediden çok bir köpeği hatırlattı.
Bekle, bu aslan değil. Bu bir köpek. Ve bacaklarının kısalığına bakılırsa, yavru bir köpek.
Aslında yakından incelediğimde kürkünün beyaz değil, gümüş rengi olduğunu fark ettim. Bebek bir Shiba Inu’ya benziyordu ama çok daha iriydi.
Hmm… Yine mi berbat ettim?
“Çok sevimli!” Aisha haykırdı.
“Ama bu şeyin bizi koruyabileceğini gerçekten düşünüyor musun?” Norn kaşlarını çattı.
“Eh,” dedi Sylphie, “bir yavru için kendinden emin görünüyor.”
Roxy başını salladı. “En azından, kimsenin onun bir Koruyucu Canavar olduğundan şüphelenmemesi için fazla masum görünüyor.”
İkisi de yeterince onaylıyor gibiydi.
“Zeki görünüyor,” diye yorum yaptı Lilia. Mükemmel bir poker suratı vardı, bu yüzden ne düşündüğünü söylemek zordu, ama en azından kaşlarını çatmıyor ya da kaşlarını çatmıyordu.
Zenith her zamanki gibi ifadesizdi. Byt’in yeni üyemiz hakkında ne düşündüğü hakkında hiçbir fikrim yoktu ama Dillo çoktan sırt üstü yatmış, Koruyucu Canavarımıza boyun eğdiğini ifade ediyordu.
İlk izlenimlere göre çok da kötü değil.
Gerçi bu yavruyu daha önce gördüğüme eminim.
“Dur bakalım,” dedi Eris. “Bu Doldia Köyü’nde sana çok bağlı olan Kutsal Canavar değil mi, Rudeus?”
Bu doğru! Şimdi hatırladım. Canavar Tanrı Dilindeki kelimeler neydi?
Boğazımı temizledim ve “Siz Doldia’dan gelen Kutsal Canavar olabilir misiniz?” diye sordum.
“Hav.” Büyük köpek yüzümü yalamadan önce başını sallayarak karşılık verdi.
İğrenç kokuyor. Kahretsin, bu şey beni ne sanıyor? Bir parça et mi?
En azından sonunda tam olarak ne çağırdığımı biliyordum.
“Anlıyorum.”
Kutsal Canavar, ha? Doldia kabilesinin o kadar değer verdiği ve köylerinin derinliklerine kilitledikleri…
Hay aksi. Onu kişisel koruyucum olarak çağırdığımı öğrenirlerse, kesinlikle öfkelenirler, değil mi? Beni arananlar listesine koyarlarsa, bu sadece daha fazla soruna neden olur. Zaten başımda yeterince dert var.
Sanırım bunu da değiştirmem gerekecek.
Gerçi sözleşmeyi feshetmek Perugius ya da Orsted için daha fazla soruna neden olacaktı. Ve üçüncü denemede daha iyi bir şey bulacağımın garantisi yoktu.
Hmm…
Canavar Tanrı Dilinde konuştum. “Ey Kutsal Canavar, alçakgönüllülükle sorabilir miyim, ailemi başlarına gelebilecek herhangi bir felaketten koruma gücüne sahip misin?”
“Woof!”
“Her şeyi bana bırakın!” der gibiydi. Yeterince istekli görünüyordu ama öte yandan daha önce de kaçırılmıştı. Onları koruması için ona gerçekten güvenebilir miydim? Orsted bana İnsan-Tanrı’nın artık ailemin peşine düşmeyeceğini söylemişti, o yüzden belki de endişelenmemi gerektirecek bir şey yoktu ama…
“Arf?”
Ben düşünceler içinde kaybolmuşken, Kutsal Canavar çağırma masasından sıçradı ve vücudunu bana doğru bastırarak tekrar yüzümü yalamaya başladı.
Ahh, o kadar yumuşak ki… Kesinlikle ona bir çeşit saç kremi kullanıyor olmalılar. Ve eğer o bizim Koruyucu Canavarımızsa, bu her gün onun kabarık tüylerinin tadını çıkarabileceğim anlamına geliyor.
“Evet, yanılıyor olmalıyım. Bu kesinlikle Kutsal Canavar değil.”
Hayır. Beastfolk’un büyük bir hürmetle baktığı kutsal yaratık bu değildi. Kesinlikle değildi. Koruyucu tanrılarının onca yer varken burada ortaya çıkmasına imkân yoktu. Bir benzeri olmalıydı.
Bu doğru. Bu şey bir… bir aslan, işte bu!
Belli ki sonsuz sayıdaki alternatif dünyalardan birinden buraya çağırdığım bir aslan yavrusuydu. En azından zihnimde karar verdiğim açıklama buydu. Benim için yeterince iyiydi. Gerçi iş beni Doldia’nın gazabından korumaya geldiğinde bu bahane muhtemelen geçerli olmayacaktı.
Eğer işler ters gitmeye başlarsa, Lord Perugius’tan bir iyilik isteyebilir ve bu aslan yavrusunu başka bir şeyle değiştirebilirim. O zamana kadar, bir çeşit deneme sürecimiz olacak.
“Pekâlâ. Bugünden itibaren senin adın Leo!” Elimi havaya kaldırarak ilan ettim.
Kutsal Canavar yanıt olarak homurdanmadan önce derhal parmaklarımı yaladı. Sonra birden sanki bir şey fark etmiş gibi başını kaldırdı. Bakışları Roxy’ye doğru döndü. Leo ona doğru koştu ve hemen ardından yüzünü eteğinin içine soktu.
“Ack! Hey! Ne yapıyorsun?!” Roxy asasıyla ona vurarak bağırdı.
Sapık köpeğimiz, devasa vücudunu onun etrafına sarmadan önce sadece bacağını kokladı ve yaladı.
“Rudy… Bu konuda ne yapmam gerekiyor?” Endişeyle bana doğru baktı.
Tam olarak neler olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu ama yeni aile üyemizin Roxy’ye bağlı olduğu açıktı.
“Leo, seni buraya çağırdığıma göre artık benim hizmetkârımsın,” dedim Canavar Tanrı Dilinde. “Senin görevin ailemi korumak. Anlaşıldı mı?”
“Hav hav!” diye neşeyle karşılık verdi.
Bir yavru köpeğin herkesi gözetlemek için ne kadar yararlı olacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu ama çağırdığım şey bu olduğuna göre, bundan böyle Koruyucu Canavarımız olacaktı.
Elbette, değerini kanıtlayacaktır.
“Leo, buradaki işinin ne anlama geldiğini biraz açıklamama izin ver. İstediğini elde etmeye ve insanların seni şımartmasına alışkın olduğunu biliyorum ama burada böyle olmayacak. Tasma takman ve normal bir köpek gibi bir köpek kulübesinde yaşaman gerekecek. Şüpheli biri ortaya çıkarsa ona havlayacak, ısıracak ve güçsüz hale getireceksin. Eğer çok güçlülerse, onları öldürmek için iznim var. Burada günde üç öğün yemek yiyeceksin ve istediğin zaman kestirmekte özgürsün. Arzu ederseniz, istediğiniz zaman sizi yürüyüşe bile çıkaracağız. Bu koşulları kabul edilebilir buluyorsanız, lütfen bir kez havlayın.”
“Woof!”
Harika, bu duymak istediğim türden bir cevap. Ve bir şey daha.
“Aileme zarar verecek bir şey yapmaya cüret ederseniz…”
“Arf…” Sanki bu fikirden bile rahatsız olmuş gibi boğazı guruldadı.
“Harika. O halde sözleşmemiz mühürlendi. Şimdi el sıkışalım.” Elimi uzattım ve o da hemen pençesini uzattı.
Ve böylece ailemizin yeni bir evcil hayvanı oldu.
