KILIÇ SANCTUMU, Kuzey Toprakları’nın en batısında, havanın ateşli savaş çığlıkları ve tahta kılıç sesleriyle çınladığı bir yerdi. Sokakta yanından geçtiğiniz insanların çoğu dövüş sanatları üniforması ya da benzeri bir şey giyer, ellerinde alıştırma kılıçları ve el havluları taşırdı. Bazen bir kılıç ustası kıyafeti giymiş bir ziyaretçi görebilirdiniz, ancak uzun süre kalmayı tercih edenler genellikle eğitim için özel olarak tasarlanmış kıyafetler giyerlerdi.
Bu küçük kasabanın en arkasında, büyük bir eğitim salonuna giden geniş, karlı bir alan vardı. Bugün, kılıç ustası kıyafetleri giymiş bir kadın o alanda, salonun girişine yakın bir yerde duruyordu. Açık renk gömleği ve siyah pantolonu açıkça hareket kabiliyeti düşünülerek seçilmişti. Bunların üzerine, Kılıç Tanrısı Tarzındaki Kılıç Azizlerine verilen geleneksel paltoyu giymişti. Belinde iki kılıç vardı; uzaktan bile, ikisinden uzun olanın gerçek bir ustanın eseri olduğu ayırt edilebiliyordu.
Sadece silahının kalitesinden bile Kılıç Tanrısı Tarzı’nın yüksek rütbeli bir öğrencisi olduğu anlaşılıyordu; hatta Kılıç Kralı rütbesine ulaşmış birkaç kişiden biriydi. Uzun, parlak kızıl saçlarıyla birleşen göz korkutucu görünümü bir aslanı andırıyordu. Onu sokakta gören on kişiden dokuzu içgüdüsel olarak hemen yolundan çekilirdi.
O Vahşi Kılıç Kralı’ydı ve adı Eris Greyrat’tı.
Ancak şu anda hafif endişeli bir ifadeyle heybetli kıyafetine bakıyordu.
“Hey, Nina… iyi göründüğüme emin misin?”
“Evet, evet. Gayet iyisin. Çok etkileyici görünüyorsun, söz veriyorum.”
Bu kızıl yeleli aslanın önünde, dövüş sanatları üniforması giymiş, koyu mavi saçlarını düzgünce arkaya bağlamış genç bir kadın duruyordu. Adı Nina Falion’du ve sesinin tonundan rakibine karşı biraz sinirlenmeye başladığı anlaşılıyordu.
“Gerçekten, Eris, kıyafetin mükemmel. Kılıç Kralı’nın tam bir resmisin.”
“Ama Rudeus benim fırfırlı kıyafetlerimi daha çok sevdiğini söylerdi.”
“Oh, Tanrı aşkına…”
Nina uzun bir iç çekişten sonra elinden geldiğince konuşmaya devam etti.
“Eris, erkek arkadaşının seni ne giyerken görmek istediğini tam olarak nasıl bilmemi bekliyorsun?”
“Oh. Evet, sanırım yapmazdın…”
“Lütfen bana acıyan gözlerle bakmayı keser misin? Biliyorsun, Gino ve ben… Ah, boş ver onu!”
Nina başını sertçe sallayarak bir parmağını havaya kaldırdı.
“Bak, zaten buralarda öyle şık kıyafetler bulacak değilsin. Nerede olduğumuzu hatırlıyorsun, değil mi? Eğer gerçekten fırfırlı bir kıyafet istiyorsan, şehirden bir tane satın alman gerekecek.”
“Evet, yeterince doğru,” dedi Eris küçük bir baş sallamasıyla.
Görünüşe göre mesele artık çözülmüştü. Ama bugün bu konuşmayı beşinci kez yapıyorlardı.
“Her neyse, şu anda neden kıyafetini takıntı haline getirdiğini anlamıyorum. Ne kadar hızlı gidersen git, Şeriat’a ulaşman için yolda bir ay geçmesi gerekecek.”
“…”
“Ben olsam kıyafetlerden çok onu gördüğünüzde temiz ve şık olmanız konusunda endişelenirdim. Banyo yaptığınızdan, saçlarınızı taradığınızdan ve biraz parfüm sürdüğünüzden emin olun… Erkeklerin kokan kadınlardan hoşlanmadığını biliyorsunuz, değil mi?”
“Rudeus’un var. Terlediğimde hiç umursamıyor gibi görünüyordu.”
“Sanırım seni çekici bulduysa anlayışlı olmak zorunda…”
“Aslında onu birkaç kez terli eski iç çamaşırımı koklarken bile yakaladım. Bundan zevk alıyor gibiydi.”
“Ne?! Bu adam bir sapık!”
Eris bu söz karşısında kaşlarını hafifçe çattı. “Rudeus bir sapık değil. O sadece biraz… yaramaz.”
“Senin vücut kokundan zevk alıyordu, Eris! Bu bir
sapık!”
“…”
Eris burnunu koltuk altına götürdü ve birkaç deneysel koklama yaptı. Kıyafetleri yeniydi ve yolculuğuna hazırlanmak için banyo yapmıştı. Alabildiği tek koku hafif bir sabun kokusuydu.
“O bir sapık değil.”
“…Peki, madem öyle diyorsunuz. Özür dilerim, sanırım biraz fazla ileri gittim.”
İkisi bir süre sessiz kaldı. Sessiz, karlı tarlada soğuk bir rüzgâr eserken arada bir saçları kıpırdıyordu.
“Ghislaine’in acele etmediği kesin,” diye mırıldandı Eris.
“Sanırım öğrenciler kimin geleceğini tartışıyor olabilirler.”
Eris belli belirsiz başını salladı. “Evet, belki.”
“…Biliyor musun Eris, ara sıra erkek arkadaşın hakkında birkaç dedikodu duyuyorum.”
“Ne tür söylentiler?”
“Rudeus Greyrat’ın kendi gözlerini çıkarabildiğini söylüyorlar.”
“Şaşırmazdım!”
“Ayrıca, sözde düz göğüslü kızlardan hoşlanıyormuş.”
Nina bu sözleri söylerken Eris’e baktı. Eris de kendine baktı. ‘Şehvetli’ kelimesinin bir kılıç ustası için kullanıldığını duymak nadirdi ama onun durumunda eldiven tam oturuyordu.
“…Bu bir sorun olmayacak.”
Sesi yeterince kendinden emin geliyordu ama Eris’in yüzü eskisinden biraz daha solgun görünüyordu.
“Bakalım, başka ne varmış? Efsanevi bir labirenti fethettiğini, ölümsüz bir İblis Kralı yok ettiğini ve Yedi Büyük Güç’ten birine karşı iyi bir mücadele verdiğini söylüyorlar.”
“Şaka mı yapıyorsun? İşte sana Rudeus! Daha azını beklemezdim.”
Bir anda yanaklarına renk gelmişti. Hatta biraz kızarmış bile görünüyordu. Rudeus’un da tıpkı kendisi gibi güçlenmek için çok çalıştığını bilmek onu mutlu ediyordu.
“Adam korkunç derecede güçlü, hakkını vermeliyim. Normalde bunların tek kelimesine bile inanmazdım.”
Eris gururla kabardı ve küçük bir zevk homurtusu çıkardı. “Biliyorum! O inanılmaz!”
“Bununla birlikte, bazı… daha az hoş söylentiler de var.”
“Ne gibi?”
“Sanki her gün başka bir kadınla dolaşan kötü şöhretli bir playboy gibi.”
Bu sözler üzerine Eris’in gülümsemesi aniden sertleşti.
“Oh, ve istediği her şeyi elde etmek için gücünü kötüye kullanıyor gibi görünüyor…” “…”
“Bak Eris, bu sadece bir olasılık.” Nina durakladı, sonra çok sessiz bir sesle devam etti. “Ama belki de seni tamamen unutmuştur?”
Bu sözler dudaklarından çıkar çıkmaz, Nina’nın sol eli yüzünü engellemek için havaya kalktı. Ve bir saniye sonra Eris’in yumruğu avucuna çarptı.
“…”
Yumruğu durdurmayı başarmış olsa da, Eris’in bakışlarındaki öfke Nina’nın dayanamayacağı kadar fazlaydı. Gözlerini beceriksizce kaçırdı.
“Bu sadece bir söylenti.”
Eris yumruğunu geri çekti ve kollarını kavuşturdu. Duruşunu genişletti ve göğsünü dışarı çıkardı, ağzını kaşlarını çatarak büktü ve somurtkan bir şekilde başını çevirdi.
“…”
“Oh, bakın. Ghislaine sonunda geldi.”
Eris’in baktığı yönden dört at yavaşça yaklaşıyordu. Onlara bir Beastfolk kadını liderlik ediyordu. Bu, Kılıç Kralı Ghislaine Dedoldia’ydı. Şimdiye kadar neredeyse kırk yaşına gelmiş olsa da, vücudu her zamanki gibi zayıf ve kaslıydı.
Ghislaine atlardan ikisinin dizginlerini tutuyordu. Biraz gerideki genç ve güzel bir kadın da diğer ikisini yönlendiriyordu. Sade bir gezgin kıyafeti giymiş olsa da, uzun ipek saçları ve düzgün yüzü onu gören herkesin ilgisini çekmeye fazlasıyla yetiyordu. Bu Su Kralı Isolde Cluel’di. Su Tanrısı Reida Lia da onun önderlik ettiği atlardan birinin üzerine tünemişti.
“Beklettiğim için özür dilerim.” Ghislaine, bagaj yüklü atın dizginlerini Eris’e uzattı. “Siz ikiniz yine kavga mı ediyordunuz?”
Eris suratını asarak, “Nina’nın hatasıydı,” diye cevap verdi. Nina sadece omuzlarını silkti.
“Anlıyorum,” diye mırıldandı Ghislaine, yüzünde eğlenceli bir gülümseme belirdi.
“Pek de uğurlama sayılmaz,” diye bir ses geldi yukarıdan. “Gall yataktan çıkmaya bile zahmet etmedi mi?”
Bu heybetli gruptaki en heybetli kişi olan atlı yaşlı kadın, huysuz bir ifadeyle geriye doğru salona bakıyordu.
“Ben olsam bundan bir şey anlamazdım Üstat Reida. Korkarım Kılıç Tanrısı biraz hafif kalıyor.”
“Ne yani, dün geceden kalma bir akşamdan kalma olduğunu mu düşünüyorsun? Hay Allah. Adam bu yaşta sınırlarını bilmeli… Biliyor musun Nina, bu altın bir fırsat olabilir. Neden gidip onu düelloya davet etmiyorsun?”
Nina yaşlı kadının alayına garip bir şekilde gülümsedi. “Sanırım bundan kaçınmam gerekecek. Biraz daha sportmence bir şekilde Kılıç Tanrısı olmak niyetindeyim.”
“Ah, sen çok ciddi bir küçük şeysin. Merak etme canım, o yaşlı huysuzu kısa sürede geçeceksin. Sadece yaptığın şeyi yapmaya devam et! Ama ne olursa olsun, bunun yerine merdivenin altındakilere göz kulak olmak isteyebilirsin.”
“Merdiven mi? Her halükarda, bana öğrettiğiniz her şeyi en iyi şekilde kullanmak için elimden geleni yapacağım.” Nina başını saygıyla Reida’nın önünde eğdi, sonra Isolde’ye döndü. “İkinizin bundan sonra nereye gideceğinizi sorabilir miyim? Yolun bir kısmında Eris’le birlikte seyahat edeceksiniz, değil mi?”
“Doğru,” diye yanıtladı Isolde. “Asura Krallığı’na geri dönüyoruz. Kraliyet sarayında kılıç ustalığı eğitmeni olarak görev yapmak üzere davet edildim.”
“Ah, anlıyorum. Sensiz buralar biraz yalnızlaşacak…”
Isolde Nina’nın sözlerine nazikçe gülümsedi. “Krallığa yolunuz düşerse beni ziyaret etmeyi unutmayın. Sana başkenti gezdiririm.”
“Hayır, teşekkürler,” dedi Nina, utangaç bir ifadeyle burnunu kaşıyarak. “Benim gibi taşralı bir kız Asura’ya rastlasaydı, eminim tüm süslü şehirli halkınız sadece işaret eder ve gülerdi.”
Eris küçümseyerek homurdandı. “Hımm. Eğer biri bize gülerse, sadece kesebiliriz
onları ikiye böldü.”
Bu sözler her ne kadar endişe verici olsa da, Nina’ya üçünün de kim olduğunu hatırlattı ve usulca kıkırdadı. Bırakın bir Kılıç Kralı ya da Su Kralını, bir Kılıç Azizine gülmek bile genellikle pek iyi bir fikir değildi. Ya kendi başına gerçekten zorlu bir savaşçı ya da tam anlamıyla bir aptal olmanız gerekirdi.
“Pekâlâ o zaman, Eris. Yola çıkalım mı?”
“Evet! Hadi gidelim!”
Isolde, Eris’in enerjik cevabına gülümsedi ve atına atladı. Eris de onu takip etti ve kendi atına öyle bir bindi ki, at hoşnutsuzluk içinde kendini salladı. Atın boynuna bir tokat attı ve at hemen yeniden sakinleşti.
“Herkese iyi bakın,” diye seslendi Nina, gözlerinde yaşlar olduğunu fark edince şaşırdı. Düşünceleri Eris’in buraya gelişinden bu yana geçen yıllara doğru sürükleniyordu. İlk karşılaşmaları gerçekten korkunç olmuştu. Nina aşağılanmıştı ve Eris onu arka arkaya pek çok utanca daha maruz bırakmıştı. Ama bu başarısızlıkların yarattığı hayal kırıklığı Nina’yı kendini geliştirmeye itmişti. Ve Isolde geldiğinde, onun nazik sözleri ve incelikli tavsiyeleri de çok yardımcı olmuştu. Eğer onlar olmasaydı, Nina hiç şüphesiz Kılıç İmparatorları grubunun ortasında durgunlaşmaya devam edecekti. Belki de asla Kılıç Kralları arasına yükselemeyecekti. Başka bir deyişle, onlara borçluydu-
“Heya, millet! Size bir teslimatım var! Benim için imzalar mısınız?”
Nina’nın melodramatik düşünceleri neşeli, kaygısız bir ses tarafından aniden kesildi. Sinirini kontrol etmeye çalışarak sesin geldiği yöne döndü.
Kalın bir kışlık palto giymiş, biraz budala görünümlü bir adam yakınlardaki karda duruyor ve her nefesinde beyaz buhar bulutları üflüyordu. Görünüşe göre hiçbirinin kim olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Cevap vermelerini beklemek yerine çantasına uzandı ve bir zarf çıkardı.
“Aman Tanrım. Kimden gelmiş?”
“Şey… Görünüşe göre Bayan Eris Boreas Greyrat’a gönderilmiş.”
Eris buna şüpheyle kaşlarını çattı. Ama adamın bir sonraki sözleriyle gözleri fal taşı gibi açıldı.
“Bay Rudeus Greyrat’tan.”
“Rudeus?!”
Eris anında atından sıçradı ve zarfı adamın elinden kaptı. Ancak tam zarfı yırtıp açmak üzereyken, adam aceleyle onu omzundan yakaladı.
“Hey, bir saniye bekle. İmzalaman gerekiyor, yoksa teslimat için bana ödeme yapmazlar…”
“İyi! Nereyi imzalayacağım?”
“Ah, doğru. Bir dakika bekleyin lütfen…”
Adam çantasına uzanıp bir kalem ve bir tür form çıkardı ve Eris’e uzattı. Adının harflerini hatırlamaya çalışarak birkaç saniye durakladı, sonra zar zor anlaşılır bir şekilde karaladı.
Adam uzun bir süre bu karakterleri inceledi ve sonunda Eris harflerini tanımlamayı başardı.
“Tamam o zaman. Çok teşekkür ederim… Keşke her iş bu kadar iyi para verse…”
Makbuzu çantasına geri koydu ve büyük bir keyifle patikaya geri döndü. Eris zarf üzerinde çalışmaya başlarken ona doğru bir bakış bile atmadı. Zarfı elleriyle yırtıp açmak üzereydi ki, ön yüzünde Rudeus’un el yazısı olduğu belli olan ‘Bayan Eris Boreas Greyrat’ yazısını gördü.
Heh. Gerçekten acelesi olmalı! Yıllardır Boreas ismini kullanmadım… Oh, bekle. Belki de bunu bilmiyordur?
Zarfı evirip çevirdi ve arkasında yazan ismi inceledi: “Rudeus Greyrat.” El yazısı hiç değişmemişti. Harfler özenle şekillendirilmişti ama her zaman bir şekilde biraz hatalı görünüyordu. Uzun zaman önce, Rudeus ona okumayı öğretmeye çalışırken her gün saatlerini bu el yazısına bakarak geçirmişti. Bu anı onu gülümsetti.
Eris zarfı elinden geldiğince iyi muhafaza edebilmek için tırnaklarıyla üst kısmından açmaya karar verdi. İlk denemesinin hiçbir etkisi olmadı. İkincisi de işe yaramadı. Üçüncü denemesinden sonra belindeki kılıçlardan birine uzandı. Mektubu havaya fırlatarak kılıcını çekti.
“Hah!”
Her nasılsa, kılıcı zarfı ikiye bölmek yerine tam tepesinden küçük bir şerit kesti. Eris her iki parçayı da aşağı düşerken yakaladı, küçük olanı bir kenara fırlattı ve sonunda mektubu çıkardı. Yüzünde hevesli bir ifadeyle okumaya başladı. Ve sonra okumaya devam etti. Bunu yaparken, onun
Heyecanlı ifade kısa sürede yerini derin bir kızgınlığa bıraktı.
“Eris?” Nina nazikçe sordu. “Ne yazıyor?”
Eris cevap vermedi. Hâlâ elindeki kâğıt parçasına hiddetle bakıyordu.
“Eris? Dinliyor musun?”
“Oh, kapa çeneni! Bu kelimelerin bazılarını tanımıyorum, tamam mı? Sadece okumam biraz zaman alıyor!”
“Ah. Anlıyorum…”
“Sen yap, Nina!”
“Ne dedin? Kendimi okuyamıyorum, biliyor musun?”
“Ciddi misin?! Bu bir gün seni ısırmak için geri dönecek!”
“Neden bana bu konuda ders veriyorsun? Sen de okuyamıyorsun!”
İkisi didişmeye başlayınca Isolde iç çekerek atından indi. “Siz ikiniz sakin olun. Onun yerine ben okuyacağım.”
“Oh, tamam,” dedi Eris ve mektubu uzattı. “Teşekkürler.”
Isolde mektubu yavaşça ve dikkatle okumaya başladı. İlk başta ifadesi nötrdü, ancak zaman geçtikçe daha da fırtınalı bir hal almaya başladı. Ve bitirdiğinde, öfke dolu bir sesle haykırdı.
“Bu adamın nesi var böyle?!”
“Ha?” dedi Eris endişeyle. “Ne? Ne yazıyor?”
“Ah, Eris… Bunca yıldır onun için mi bu kadar sıkı çalışıyordun? Seni zavallı, zavallı şey. Aziz Millis, bu kıza merhamet et…”
Isolde ellerini kavuşturdu ve bir an için yalvarırcasına gökyüzüne baktı, sonra sempati dolu gözlerle Eris’e baktı.
“Eris, bu adamla ilgili her şeyi gerçekten unutmalısın. Onun yerine neden benimle Asura’ya gelmiyorsun? Kendini böyle bir alçağa teslim etmek büyük bir kayıp olur.”
“Bak, bana sadece mektupta ne yazdığını söyleyecek misin?!” diye tısladı Eris, belindeki kılıçlara uzanarak. “Seni ikiye bölmemi mi istiyorsun?!”
“Pekâlâ o zaman. İşte burada.”
Boğazını temizleyen Isolde, haklı bir öfkeyle çınlayan bir sesle mektubu okumaya başladı.
“Sevgili Bayan Eris-
Uzun zaman oldu, değil mi? Bu Rudeus Greyrat.
Her nasılsa, yollarımızı ayırmamızın üzerinden beş yıl geçmiş gibi görünüyor.
Beni hâlâ hatırlıyor musun? Kesinlikle öyle umuyorum. Seni ya da birlikte geçirdiğimiz zamanı unutmadığımı biliyorum.
Birlikte geçirdiğimiz ilk gece boyunca, sonsuza dek seninle kalacağıma dair kendi kendime yemin ettim. Günlerimin geri kalanında senin yanında durmaya, hayatın yoluna çıkardığı her şeyde sana destek olmaya niyetliydim.
Ama sabah uyandığımda kendimi yatakta yalnız buldum. Sen çoktan gitmiştin.
Kayboluşunla yıkıldım ve derin bir depresyona girdim. Hayatımın sonraki üç yılı acı ve yalnız geçti. Yaptığım hiçbir şey anlamlı gelmiyordu. Sanki ağır bir sisin içinde dolaşıyormuşum gibi hissediyordum.
Elbette şu anda bunların hiçbiri için sizi suçlamıyorum. Ama umarım en azından o zamanlar ne kadar mutsuz olduğumu anlayabilirsin. Sana bu mektubu yazmamın nedenine gelince… diyelim ki geçenlerde biri bana senden bahsetti.
Şimdiye kadar, tek başına dünyayı dolaşmak için beni terk ettiğine inanıyordum. Ama bu kişi duygularını tamamen yanlış anladığımı, beni önemsemekten ya da düşünmekten asla vazgeçmediğini iddia etti.
Artık iki karım var.
Her ikisi de beni ezip geçebilecek anlarda umutsuzluğumdan çekip çıkardılar. Eylemlerinizi yanlış yorumlamış olsam da, bu acımı daha az gerçek yapmadı. Ve onlara en çok ihtiyaç duyduğum anda yanımdaydılar.
Bununla birlikte, eğer kalbinin değişmediği doğruysa – eğer gerçekten benimle yeniden bir araya gelmek ve hayatını benimle geçirmek istiyorsan – duygularını kabul etmeye hazırım. Mevcut iki eşimden ayrılmaya niyetim yok, bu yüzden sen benim üçüncü eşim olacaksın.
Bu teklifi kabul edilemez, hatta belki de çileden çıkarıcı bulabileceğinizi anlıyorum. Eğer öyleyse, gönlünüzce bana yumruk atmaya hakkınız var. Yine de iki ya da üç iyi yumruk atmama izin verirseniz memnun olurum.
Tabii ki umudum o noktaya gelmemesi. Aileme katılmak istemeseniz bile, en azından iyi arkadaş olabileceğimizi umuyorum.
Saygılarımla,
Rudeus Greyrat.”
“…”
Eris hiçbir şey söylemiyordu. Hareket de etmiyordu. Görünüşe göre taşa dönüşmüştü.
Isolde ona şöyle bir baktı ve hemen önceki tiradına devam etti. “İşte gördünüz. Berbat biri değil mi? İki karısı olması yeterince kötü, şimdi de seni üçüncüsü yapmayı teklif ediyor! Adamın kadınlara hiç saygısı olmadığı çok açık!”
“Bilmiyorum,” dedi Nina, kaşlarını çatarak mektuba bakarken. “Düşünceli olmak için oldukça çaba sarf ediyor gibiydi…”
“Düşünceli mi?! Yıllardır ona yazdığı ilk mektup bu ve seni seviyorum deme zahmetine bile girmemiş! Onunla evlenerek ona bir iyilik yapacağını düşünüyor gibi! Hayır, özür dilerim. Bu Rudeus Greyrat’tan hiç hoşlanmıyorum!”
“Bak, Eris’in onu terk ettiğini düşünüyordu, değil mi? Ve üç yıl boyunca da bunun için üzüldü! Bu şekilde çekip gitmesi kısmen onun hatası değil mi?”
“Oh, lütfen! Muhtemelen bütün bunları onu suçlu hissettirmek için uydurmuştur. Onu sadece güzel bir vücudu olan usta bir kılıç ustası olduğu için istiyor!”
“Bundan emin değilim. Sırf seksi bir korumaya sahip olmak için Eris’i yanında tutmayı gerçekten göze alır mıydın…?”
Nina bu konuyu ciddi ciddi düşünüyordu. Isolde deli gibi ciyaklıyordu. Ve Eris gökyüzüne bakıyordu, kolları hâlâ bağlıydı, gözleri artık hiçbir şey görmüyordu. Yukarıdaki gökyüzü maviydi ama onun zihni bembeyaz bir boşluktu.
“Hm? Oh, burada bir kağıt parçası daha var…”
Bu noktada Isolde mektubun tamamını henüz okumadığını fark etti. Son kâğıdı da alarak okumaya başladı.
“Bakalım… Öhöm.”
“P.S.
Bu satırları yazarken, Ejderha Tanrısı Orsted’le ölümüne dövüşmeye hazırlanıyorum. Kazanabilir miyim hiçbir fikrim yok. Bu mektup size ulaştığında hayatta bile olmayabilirim. Ama sağ salim dönersem, gelin konuşalım.”
Bu sözleri okumayı bitirdiğinde, Isolde’nin yüzü gözle görülür bir şekilde sertleşmişti. Bu Nina için de geçerliydi. Yüzünde korku ve dehşet ifadesi vardı. Ejderha Tanrısı’na düello için meydan okuma fikri bile omurgasını buza çevirmişti.
Ama Eris’in yüzünde ve sadece onun yüzünde bir sırıtma vardı. Gözleri yeniden canlanmıştı; tutku ve kararlılıkla yanıyordu.
“Pekâlâ!” diye bağırarak tekrar atının üzerine sıçradı. “Oraya zamanında varmak istiyorsak acele etmeliyiz! Gidelim, Ghislaine!”
Aynen böyle, atını harekete geçirdi. At düzlükte hızla ilerledi, ilerlerken karları tekmeledi; Ghislaine de kendi atını onun peşinden koşturdu. Mektubu getiren kuryenin yanından hızla geçerek onu bir tarafa uçurdular ve birkaç saniye içinde gözden kayboldular.
Nina ve Isolde gözlerini bile kırpamayacak kadar sersemlemiş bir halde arkalarından bakakaldılar.
