Yüzen kaleye vardığımda Ariel bahçede çay partisi veriyordu. Sylvaril servis yapıyordu ama Perugius görünürde yoktu. Onun yerine, Majestelerinin karşısında Nanahoshi oturuyordu.
Çay partisi verebildiğine göre durumu hakkında pek endişelenmiyor olmalı, diye düşündüm ama aynı hızla yanıldığımı anladım. Ariel’in yüzünde aşırı çalışan bir memurun bitkin ifadesi vardı.
Luke’un yüzünde gördüğüm yorgunlukla birebir örtüşüyor.
Ariel yüzüne zarif bir gülümseme yerleştirmek için çaba harcadı ama gözlerinin altındaki halkaları gizleyemedi. Kendini köşeye sıkışmış hissediyor olmalıydı. Nanahoshi’ye bakışları çığlık atıyordu: “Hadi, bana sorunun ne olduğunu sor. Sor bana!”
Nanahoshi onu tamamen görmezden geldi. Aslında orada öylece oturmaktan rahatsız görünüyordu. Çay içme davetini açıkça reddetmezdi ama aynı zamanda Ariel ve Perugius arasındaki karışık durumun içine çekilmek istemediği de belliydi.
Eğer tembel kahraman arketipi için bir poster kızı olsaydı, bu Nanahoshi olurdu.
Olay yerinden kaçmamasının tek nedeni, ölümün eşiğindeyken Ariel’in ona yardım teklif etmiş olmasıydı. Ariel bize sadece sihirli aletini ödünç vermiş olsa bile, bu yine de yardım sayılırdı.
“Oh, Rudeus.” Nanahoshi’nin yüz ifadesi beni görür görmez gevşedi. “Buraya gelip biraz oturabilir misin?”
İki kızın arasına oturdum. Sylvaril bu fırsatı değerlendirerek bana bir fincan çay doldurdu. Fincanı önüme çarparak indirdiğinde fincan şangırdadı ki bu onun kadar zarif biri için alışılmadık bir şiddetti. Ona baktım ve maskesinin arkasından yayılan soğukluğu hissedebildim. Belki de Arumanfi’yi yanlışlıkla çağırdığım için kızgındı.
Bunun için üzgünüm.
Sylphie Ariel’in arkasında pozisyon alırken, “Tamam Rudeus, lütfen devam et,” diye mırıldandı. Ariel onun varlığı sayesinde biraz daha rahatlamış görünüyordu.
Etrafıma bakındım ve arka planda Luke’u fark ettim. Varışımızdan önce onunla konuşmuştum. Ona prensesle işbirliği yapacağımı söylemiştim ve o da çok sevinmiş, beni ikna etmeyi başardığı için Sylphie’ye iltifatlar yağdırmıştı.
“Evet, Lord Rudeus,” dedi Ariel. “Uzun zaman oldu. Ejderha Tanrısı Orsted’in astı olduğunuz için sizi tebrik ederdim ama sormam gerek… bunun doğru seçim olduğundan emin misiniz?” Sözleri her zamanki canlılığından yoksundu. Belirsiz konuşuyordu. Belki de Sylphie Orsted’i ona çoktan kötülemişti.
“Teşekkür ederim. Güçlü birinin emrinde olmak insana belli bir huzur veriyor. Bu herkes için geçerli, sadece benim için değil,” diye cevap verdim.
“Siz de oldukça güçlüsünüz. Sanırım benzer güce sahip insanlar birbirlerine çekilme eğilimindedir. Böyle biri bana gün yüzü bile göstermezdi.”
Vay be. Kendini gerçekten ucuza satıyor. Görünüşe göre işler oldukça acımasız bir yöne doğru gidiyor.
“Hey,” diye fısıldadı Nanahoshi, beni yanımdan dürterek. “Orsted dün beni görmeye geldi.”
“Öyle mi? Ve?”
“Ondan özür diledim ve o da beni affetti. Bana ilişkimize devam etmeyi umduğunu söyledi.”
“Bunu duyduğuma sevindim,” dedim.
Kısa bir konuşmaydı ama Nanahoshi omuzlarından bir yük kalkmış gibi görünüyordu. İnsanlar sık sık, meseleleri çözmek için tek gereken özür dilemek olsaydı, polisin var olmasına gerek kalmayacağını söylerler, ancak ben çoğu şeyin içten bir özürle çözülebileceğini iddia ediyorum. Şahsen, beni kandıran, tuzağa düşüren ve neredeyse ölmeme neden olan birini affetmeye istekli olmazdım… Ama bu sadece Orsted’in ne kadar cömert olduğunu gösteriyordu.
“Ben de Lord Orsted’i gördüm,” dedi Ariel, sesi bir çan kadar hoştu. Sesinde garip bir şekilde karizmatik bir şey vardı ve söylediklerine kulak vermek istiyordunuz. Ayrıca çok da güzeldi. Sarı saçları şimdiye kadar gördüğüm herkesten daha ışıltılıydı. Güzelliğin vücut bulmuş haliydi. Etrafımda pek çok çekici kadın ve erkek vardı ama eğer onları objektif olarak değerlendirmek gerekirse, Ariel en üstte yer alırdı. Sıradan bir güzellik değildi; güzel sanatların bir parçası gibiydi. Sanki bir tablodan fırlamış gibiydi. Evet, şu anda her zamanki enerjisinden yoksundu ama bu ona sadece bitkin bir dulun geçici parlaklığını veriyordu.
“Korkunç bir adam,” diye devam etti Ariel. “Onu sadece uzaktan gördüm ama bu bile tüylerimin diken diken olması ve tehlikeli olduğunu haykırmam için yeterliydi.”
Demek onu çoktan görmüş.
Muhtemelen ona onun emirleri altında çalıştığımı söylemek iyi bir fikir değildi, ama belki de önemli değildi. Onun astı olduğumu zaten biliyordu.
Ariel devam etti. “Bu dün oldu. Leydi Nanahoshi ile çay içtikten sonra eve gitti. Bütün o süre boyunca morali bozuk gibiydi ama Leydi Sylvaril üzerine çay döktüğünde ona hiç kızmadı.”
Sylvaril, Orsted’in üzerine çay mı döktü? Bunu bilerek yapmış olamaz, değil mi? Hayır, o kadar korkmuş olmalı ki eli kaymış.
“Ortam son derece gergin görünüyordu, ancak Leydi Nanahoshi’nin yüzünde daha önce hiç görmediğim kadar sıcak bir gülümseme vardı. Lord Orsted’in görünüşüne ve tavırlarına rağmen, oldukça yüce gönüllü ve açık fikirli biri olmalı.”
…Bekle, cidden mi? Bunu söylediğini duyduğuma şaşırdım. Belki de lanet onun üzerinde diğerleri kadar etkili değildir. Bu en azından bizim lehimize. Yoksa bu İnsan-Tanrı’nın işi olabilir mi?
Aslında, onun hareketlerini kontrol etmekten en çok faydalanan oydu. Onu yönlendirmek için Luke’u kullanmak yerine, tüm işin sorumlusu o olduğuna göre neden doğrudan onun iplerini çekmesin? Gerçi Orsted böyle bir olasılığı hiç ima etmemişti. Belki de İnsan-Tanrı’nın ona dokunmayacağına inanmak için iyi bir nedeni vardı.
“Görünüşe göre taşıdığı bir lanet yüzünden herkes ondan bu kadar nefret ediyor,” dedim ona.
“Oh, gerçekten mi? Bu durumda, belki de ona merhaba demeliydim. O
uzaktan o kadar korkutucuydu ki bacaklarım titriyordu. Sesini yakından duysaydım, altıma işeyebilirdim.” Kıkırdadı.
Altını mı ıslattı?
“Yine de insanların önünde rahatlamak oldukça iyi hissettiriyor…”
“Pardon?”
“Leydi Ariel!” Sylphie azarladı.
Sadece su sporlarından hoşlandığından bahsettiğine eminim ama bunu duymamış gibi davranacağım. Asura’nın üst tabakası sapıklarla dolu gibi görünüyordu. Bu kadar klasik bir kızın altın duşlar hakkında konuşmasını duymak inanılmaz derecede ahlaksız bir şeydi.
“Rudy! Yüzündeki o ahlaksız sırıtışı sil! Prensesin önündesin,” diye bağırdı Sylphie.
“Evet, hanımefendi.” Bir elimle ağzımı kapattım. Yüzüm düşüncelerime bu kadar kolay mı ihanet ediyordu? Elbette bir sapıktım ama aslında sadece hoşlandığım kızları erotik şeyler yaparken görmekle ilgileniyordum. Sylphie gibi mesela. Ondan benim önümde işemesini isteyecek değildim. Benden nefret etmesini istemedim.
“Ugh.” Nanahoshi burnunu kırıştırdı, açıkça iğrenmişti ama ben onu görmezden gelmeye karar verdim.
“Ahem.” Ariel boğazını temizledi. “Her neyse, Lord Rudeus, Lord Orsted’in emrinde çalıştığınızı duyduğumda bu bana çok mantıklı geldi.”
“Oh? Nedenmiş o?”
“Çünkü senin gibi birini kontrol edebilmek için onun kadar güçlü birinin olması gerektiğine inanıyorum.”
Gerçekten mi? Beni kontrol etmek için fazla bir şeye gerek olduğunu sanmıyorum. Geceleri yataktayken Sylphie’nin tek yapması gereken, “Hey Rudy, bir iyilik isteyeceğim,” demekti ve ben de kuyruğumu bir köpek gibi sallayıp her şeyi yapmaya hazır olurdum. Açıkçası Ariel’den bu tür şeyler beklemiyordum. Ondan tek istediğim soğuk ve nakit paraydı. Ne de olsa ben iki şey için çalışan bir adamdım: para ve kadınlar.
Her neyse, lafı dolandırmayı bırakmanın zamanı gelmişti. Buraya işbirliği hakkında konuşmaya geldim, Orsted hakkında sohbet etmeye değil.
“Güçlü biri derken, kendiniz gibi birini de kastetmiyor musunuz, Prenses Ariel?” Nazlanarak sordum.
Ariel elini ağzına götürdü ve gözlerini kıstı. “Öyle mi? İnsanları böyle pohpohladığını bilmiyordum.”
Bu bir iltifat değildi. Son zamanlarda bu tür unvanlara karşı duyarsızlaşmış olsam da, Ariel hâlâ Asura Krallığı’nın prensesiydi. Önceki yaşamıma göre, statü olarak İngiltere’nin veliaht prensine benziyordu. Resmi törenlerde onu bir an için görebilirdiniz ama böyle bir masada onunla oturmak bir yana, doğrudan onunla konuşmak bile söz konusu olamazdı. İşte bu kadar önemliydi.
Statüsü bir yana, Ariel nüfuzunu artırmak için çok çalışıyordu. Şeriat’ta kilit konumdaki neredeyse herkesin onunla bir bağlantısı vardı. Akademinin müdürü ve müdür yardımcısı, Sihirbazlar Loncası’nın üst düzey yöneticileri, sihirli aletler atölyesinin başkanı, bir şirketin üst düzey yöneticisi ve yerel Maceracılar Loncası’nın şube lideri. Bunlar benim şahsen bildiğim bağlantılardı. Gittiğiniz her yerde onun adını anabilir ve olumlu bir muamele bekleyebilirsiniz. Onun etkisinin Sharia’nın kilit endüstrilerinin en üst seviyelerinde hissedilebileceğini söylemek abartı olmazdı.
Kısacası, bağlantı eksikliği yoktu. Çok fazla gücü vardı.
“Senin benim astım olman fikrini düşündüm,” dedi Ariel.
“Yaptın, değil mi?”
“Bu fikirden çabucak vazgeçtim. Birçok nedenden dolayı, ama en önemlisi gücün benim için çok fazla olduğu için.” Yan tarafa baktı. Büyüleyici bahçenin ötesinde, uzaklara doğru uzanan beyaz bulutlar ve açık bir gökyüzü vardı. Kendi kendine mırıldanırken gözlerini o yöne dikti: “Kendini aşan bir güce sahipsin. Bu senin sonun olacak.”
Bir an için benimle konuştuğunu sandım ama yanılmışım.
Ariel dikkatini tekrar bana çevirdi ve açıkladı, “Gençken sarayda bir oyun izlemiştim. Büyük İblis İmparatoriçe Kishirika Kishirisu’dan bir alıntıydı.”
Bunu hiç söylemediğinden oldukça emindim. Muhtemelen başka birinin bulduğu bir cümleydi. Tanıştığım küçük kız asla bu kadar zekice bir cümle kuramazdı.
“Altın Şövalye Aldebaran onu yendiğinde, Kishirika ölürken bu sözlerle onu lanetledi,” dedi Ariel.
“Huh.”
“Aldebaran bundan sonra insanların kralı oldu ama herkes ondan korkuyordu. Sonunda, hizmetkârları ona ihanet etti ve onu öldürdü.”
İzlediği bu oyun kesinlikle insan doğasının karanlık tarafını gösteriyordu ama benim bildiğim tarihten oldukça farklıydı.
“Bu oyun her zaman kraliyet ailesinden biri hayatındaki önemli bir dönüm noktasını kutladığında sahnelenir.”
Bu dönüm noktaları kişinin beşinci, onuncu ve on beşinci doğum günleriydi. Asura Krallığı’nda bu günler her zaman büyük partilerle kutlanırdı. Görünüşe göre kraliyet ailesi de bir oyun sahnelemiş.
“Tarihten sapıyor,” diye kabul etti Ariel, “ama bana bir kraliyet mensubunun sahip olması gereken zihin yapısını vurguladığı söylendi.”
Yani şüphelendiğim gibi tarihsel olarak doğru değil. Bu şaşırtıcı değildi. Bildiğim tarihten tamamen farklıydı. Altın Şövalye Aldebaran ve Kishirika Kirisu savaşta birbirlerini yere sermişlerdi. Durun, hayır, belki de ben Şeytani Ejderha Kralı Laplace ile Dövüş Tanrısı arasındaki hesaplaşmayı düşünüyordum.
O kadar da önemli değil.
“Bu nasıl bir ruh hali?” diye sordum.
“Bir kralı kral yapan temel ilkeler: savaşmak, kazanmak ve tebaasına hükmetmek.”
Kaşlarımı çatmıştım.
“Ancak, eğer gerçekten hepsi buysa, Aldebaran’ın halkı neden ona ihanet etti ve öldürdü? Bu oyunu yazdıran kral kendisinden sonra gelen nesli lanetlemeye mi çalışıyordu? Gençken bu şüphelere kapılmadan edemiyordum. Ancak on beş yaşıma geldiğimde aniden fark ettim. ‘Sen kendini aşan bir güce sahipsin. Bu senin sonun olacak. Bu sözler ana mesajı mükemmel bir şekilde özetliyordu.”
Durakladı ve devam ederken tekrar uzaklara baktı, “Çok fazla güç insanı yıkım yoluna sürükler. Bu nedenle, kişi yalnızca kontrol edebileceği kadar güç kullanmalıdır. Eğer biri kral olmak istiyorsa, elindeki her şeye hakim olabilmelidir. Şu anda bile bunun doğru olduğuna inanıyorum.”
Ariel başını eğdi, uzun kirpikleri yanaklarına gölge düşürüyordu. “Sen ve Lord Perugius’un baş edebileceğimden çok daha fazlası olduğunuzun farkındayım.” Her zamanki yumuşak gülümsemesini takınmıştı ama gözyaşlarının eşiğindeymiş gibi görünüyordu. “Lord Perugius’tan bir kez daha yardım isteyeceğim, ama beni reddederse, sanırım onu ikna etmeye çalışmaktan vazgeçeceğim.”
“Vazgeçecek misin?” Ben sordum.
“Evet. Kral olmaktan vazgeçmek niyetinde olmadığımı söylemeye gerek yok, ancak onun desteğini kazanma çabalarımı durduracağım. Onun gücü beni aşıyor olabilir ama Asuran tahtı aşmıyor.”
Hiçbir şey söylemedim ama neredeyse iç çekecektim. Birinin “onun ötesinde” olup olmadığına fazlasıyla takılmıştı.
“Prenses Ariel,” dedim.
“Evet, ne oldu Lord Rudeus?”
“Hangi parçamın bu kadar güçlü olduğunu düşünüyorsun?”
Arielle benim güçlü ve özel olduğumu söylemişti. Her zaman böyle bir ışık altında görülmeyi hayal etmiştim ama şu anki halimle kendimi kesinlikle olağanüstü biri olarak görmüyordum. Bana göre bu önyargılı bir görüş bile değildi. Henüz etkileyici denebilecek bir seviyeye ulaşmamıştım.
“Ah, tüm inanılmaz niteliklerinizi saymaya kalksam, liste uzayıp gider. Sanırım en büyüğü etkileyici mana havuzunuz olurdu.”
“Mana havuzum, ha?”
Mana havuzumun çoğu insanınkini gölgede bıraktığı doğruydu. Laplace Görüngüsü’ne sahip olmak bana etkileyici bir mana havuzu bahşetmişti. Belki de o kadar ki, sıradan bir insan sadece çabayla asla benim dengim olamazdı. Bunun geçmişte birden fazla kez faydalı olduğunu da kabul edebilirim. Yine de, geniş bir mana havuzu her şeyin çözümü değildi. Karşılaştığım tüm sorunlar başka çözümler gerektiriyordu.
“Belki de mana havuzum karşılaştığım her sorunu çözebilseydi
güçlü bir insan olduğumu kabul edecektir,” dedim.
“Ne gibi sorunlar bunlar?”
“Bu sorunlar her gün yaşandığı için somut bir örnek vermek zor. Şu anda her günümü aileme neler olup bittiğini nasıl açıklayacağımı düşünerek geçiriyorum.”
İnsan-Tanrı’dan çok korkuyordum ve Orsted’den de korkuyordum. Ayrıntıları geçiştirmiş ve aileme yalanlar söylemiştim, onlara nasıl açıklayacağıma dair daha iyi bir fikrim yoktu. Yine de Ariel güçlü olduğumu mu söyledi? Güldürme beni.
“Lord Perugius adına konuşamam,” dedim, “ama en azından ben güçlü değilim. Ben sadece çoğu insandan daha büyük bir mana havuzuna ve bir sürü tuhaf tanıdığa sahip olan yakın arkadaşınızın kocasıyım. Ama ben sadece sıradan bir büyücüyüm. Sürekli bir şeyler için endişelenen biriyim.” Kulağa ne kadar utanç verici derecede klişe gelse de bunlar benim dürüst duygularımdı.
Masanın öbür ucuna uzandım ve Ariel’in elini elime aldım. Teni o kadar yumuşak ve parmakları o kadar narindi ki tuttuğumda kırılacaklarından korktum. Sylphie köşesinde somurtuyordu ama şimdilik bununla başa çıkması gerekiyordu.
“Prenses Ariel, bugün buraya basit bir sohbet için gelmedim.”
“Onun yerine benimle konuşmaya mı geldin?” Ariel yüzünde nazik bir gülümseme vardı, aniden elini tuttuğum için hiç telaşlanmamıştı. Bunun ardında biraz yorgunluk seziyordum ama yine de kusursuz bir poker suratıydı.
“Kalbini çelmek için gereken tek şey bu olsaydı, bu aslında biraz çekici olabilirdi… Ama aslında buraya gelmemi isteyen Luke ve Sylphie’ydi.”
Ariel alışılmadık bir telaşla başını çevirip ikisine baktı. Sylphie dimdik dururken, Luke hızla başını eğdi.
“Sana yardım etmem için bana yalvardılar.”
Narin parmakları benimkileri çelik bir mengene gibi sıktı, düşündüğümden çok daha fazla güç göstererek beni irkiltmeye yetti.
“İkisi de öyle dedi…?” diye mırıldandı.
“Buraya size küçümseyerek bakmaya, yardımıma ne kadar ihtiyacınız olduğunu alay ederek anlatmaya gelmedim. Aslında tam tersi.” Normal, kendinden emin hali olsaydı, aniden elini tutmama ve tüm bunları söylememe nasıl tepki vereceğini merak ediyordum. “Lütfen seninle birlikte çalışmama izin vermeyecek misin?”
Ariel’in gözlerinden bir damla yaş düştü. Çok güzeldi. Yine de garip bir şekilde, onun ağlamasını şaşırtıcı buluyordum.
Neden böyle oldu? Merak ettim.
Ariel boştaki eliyle hızla gözyaşlarını sildi. Gülümsemeye zorladı ve “Hayatımda ilk kez beni derinden sarsmayı başaran bir tavlama cümlesi duyuyorum,” dedi. Şaka yapmadığı belliydi; yüz ifadesini düzeltmişti, yanakları kızarmıyordu ve artık ağlamıyordu da. Her yönüyle asil bir prenses gibi görünüyordu.
Arielle başını sallayarak, “Kabul ediyorum, yardımınız için minnettar olurum,” dedi. “Ancak…” Çenesini indirdi ve niyetimi anlamaya çalışarak beni dikkatle inceledi. “Artık Lord Orsted’in emrindesiniz, değil mi? Böyle bir şey yapmanıza gerçekten izin verir mi?”
“Onunla bu konuyu çoktan konuştum,” diye teminat verdim.
“Bu da onun emirlerine göre hareket ettiğiniz anlamına geliyor, değil mi?”
Laneti onun üzerinde tamamen etkili görünmüyordu, bu yüzden belki de dürüstçe cevap vermenin bir zararı olmazdı. Ama plana sadık kalmaya ve amacını bir sır olarak saklamaya karar verdim.
“Hayır, hiç de değil.” Başımı salladım. “Sana yardım etmek istediğimi söyleyen bendim ve o da bana istediğimi yapmakta özgür olduğumu söyledi.”
Kısa bir duraksamadan sonra Ariel, “Pekâlâ. Pekâlâ. O zaman ona minnettarlığımı iletmeyi unutma.”
Sylphie dudaklarını büzdü, olayları ele alış şeklimden memnun değildi ama böyle olması gerekiyordu.
“Bu durumda, desteğinizi dört gözle bekliyorum,” dedi Ariel.
“Ben de sizinle çalışmayı dört gözle bekliyorum.” Birbirimizin ellerini yeniden kavradık ve üzerinde el sıkıştık.
Bu konuyu hallettiğimize göre, şimdi ayrıntılara geçme zamanı.
“Eğer seni kral yapacaksak, bu konuda Lord Orsted’in yardımını alabiliriz… ama açıkçası, Asura Krallığı’nda pek bir etkisi yok. Size pek yardımcı olacağını sanmıyorum,” diyerek asıl söylemek istediğime giriş yaptım. “Bu nedenle, Lord Perugius’un yardımının çok önemli olacağını düşünüyorum.”
Ariel ciddiyetle, “Anlaştık,” dedi ve sandalyesinde daha dik oturdu.
Belki de sadece hayal görüyordum ama Sylphie ve Luke birkaç dakika öncesine göre şimdi daha ciddi görünüyorlardı.
Orsted ayrıca Perugius’u Ariel’i desteklemeye ikna etmenin çok önemli olduğunu söylemişti ki bu da Perugius’un Asura’da ne kadar büyük bir otoriteye sahip olduğunu daha da pekiştiriyordu. Sorun onu ikna etmek için nasıl bir yol izleneceğiydi.
Perugius daha önce bize bir soru yöneltmişti.
“Bir kralın sahip olması gereken en önemli nitelik nedir? Eğer bana bu sorunun cevabını kendin verebilirsen, o zaman sana destek olurum,” dedim ve Perugius’la önceki konuşmamızdan aklımda kalanları anlattım.
Ariel’in gözleri seğirdi. Bu sorunun cevabını bulmak için defalarca beynini yormuştu.
“Acaba gerçekten ne tür bir yanıt istiyor?” dedim.
Daha önce Ariel, “Akıllıdırlar, kabine bakanlarını dinlerler ve toplumdaki konumlarını unutmazlar,” diye cevap vermişti ama Perugius bunu doğru bulmadı. Daha sonra soruyu bana yöneltti ve ben de “Sanırım kendi yeteneklerine güvenen bir hükümdardan ziyade, kendini sıradan halkın yerine koyabilen bir hükümdarı tercih ederim,” diye cevap verdim. Perugius bu yanıtı “tercih edilebilir” olarak nitelendirmişti ama bu da doğru yanıt olmadığını gösteriyordu.
Orsted’e inanılacak olursa, Derrick Redbat kendisine yöneltilen bu soruya doğru cevabı bulmuş olmalıydı. Orsted ayrıca cevabın muhtemelen Gaunis Freean Asura ile bir ilgisi olduğunu öne sürmüştü. Elbette tarih değiştiği için Derrick’in şu anda karşı karşıya olduğumuz soruyla aynı cevabı verdiğinin bir garantisi yoktu ama araştırmaya değerdi.
“Hafızam beni yanıltmıyorsa, Kral Gaunis Lord Perugius’un yakın arkadaşıydı, değil mi?” Ben sordum.
Ariel başını salladı. “Evet, dostluklarının hikâyesi meşhurdur. Lord
Perugius da sohbet sırasında gündeme geldiğinde çok nostaljik görünüyor.”
“Bu durumda, bu nitelik her ne ise, Kral Gaunis ona sahip olmalı. Doğru mu?”
“Belki de.”
“Onu araştırabilirsin, değil mi? Onun hakkında bazı kayıtlar olmalı.”
Önerimin kusursuz olduğunu düşünmüştüm ama her nedense Ariel ve iki koruması pek de hevesli görünmüyordu.
“Bunu sana söylemekten nefret ediyorum…” dedi Ariel.
“Ne dedin? Tuhaf bir şey mi söyledim?”
“Hayır, ama biz zaten Kral Gaunis’i araştırdık. Ne bu yüzen kaledeki arşivlerde ne de Ranoa’nın kütüphanesinde kayda değer bir şey bulamadık.”
Demek bu yolu çoktan denemişler. Bu mantıklı. Perugius’un Gaunis’le olan ilişkisi herkesçe biliniyordu. Bu ipucunu takip etmemiş olsalardı daha garip olurdu.
“Asura’daki ulusal kütüphaneyi kontrol edebilirsek, bize daha iyi fikir verebilecek bir şeyler yayınlamış olabilir, ama…”
Doğru, bir Asuran kralı hakkında bilgi bulmak için en iyi yer krallığın kütüphanesi olacaktır. Ancak malum sebeplerden ötürü, şu anda orayı ziyaret etmekte zorlanıyoruz.
“Bu rahatsız edici,” dedim. “Bu durumda…”
Belki de onun yerine Derrick’i sormak daha iyi olur. Ama böyle bir sorguyu nasıl yapabilirdim ki? Başlangıçta onu biliyor olmamı bile garip bulacaklardı.
“Bunu daha fazla tartışmadan önce…” Ariel kısa bir süre Sylvaril’e baktı. “Bunun doğru olduğuna emin misin? Lord Perugius söylediğimiz her şeyi duyabilir.”
Başımı öne eğdim. “Ve? Sanırım her şeyi eğlenceli buluyor.”
Ariel, “Bu konuyu bir grup olarak tartışmamıza izin vermeyeceğinden endişe ediyorum,” diye açıkladı.
Demek istediği buydu. Ariel onun düşünmesini ve kendi başına bir yanıt bulmasını isteyebileceğini düşündü. Öte yandan ben, amacının bu olduğundan pek emin değildim.
Sylvaril’e baktım. Kanatlarını nazikçe çırptı ve şöyle dedi: “Cevabınıza nasıl ulaştığınız Lord Perugius için önemli değil. Eğer doğru cevapsa, sana destek verecektir.” Sözcükler söylenmemişti ama ses tonu her şeyi anlatıyordu: Bu kesin bir şey olmalı. Ne de olsa o çok yüce gönüllü bir insan.
“En başından beri başkalarına danışmam gerektiğini mi söylemek istiyorsun?” Ariel sordu.
Sylvaril başını salladı. “Aslında, Lord Perugius bu meseleyi neden kendi başınıza çözmeye çalıştığınız konusunda derin bir şaşkınlık içindeydi.”
Ariel acı acı gülümsedi. “Fazla düşünerek kendimi köşeye sıkıştırdım, anlıyorum.” Kendi kendine mırıldandı, sonra neşesi yerine gelmiş bir halde ayağa kalktı. Kollarını kaldırdı, yukarı çıkarken sarı saçlarını yakaladı. Ellerini havada kavuşturup gerinirken saçları omuzlarına düştü. Sonra boynunu kırdı ve yanaklarını çırptı.
Bir prensesten beklenecek türden bir davranış değil.
Bazen insanlar aşırı düşünerek kendilerini sınırlayabilirler. Çoğu zaman her şeyin belli bir şekilde olması gerektiği ve başka alternatif olmadığı inancına kapılıyorlardı. Bu önyargılar ve önyargılar çoğu zaman insanları doğru yoldan uzaklaştırıyordu. Ancak bir kişi yanıldığını fark ettiğinde, aynı şeyi başarmanın birkaç yolu olduğunu anladığında, görüş alanı genişler ve kendini hiç olmadığı kadar özgür hissederdi. Roxy beni ilk kez dışarı sürüklediğinde ben de benzer bir şey yaşamıştım.
“Pekâlâ!” Ariel açıkladı. “Sylphie, Luke, yerlerinize oturun.”
“Emrettiğiniz gibi!”
“Pekala.”
İkili mutlu bir şekilde masaya yerleşti, bu da Nanahoshi’nin kendini daha da garip hissetmesine neden oldu.
“O halde görüşmemize başlayalım,” dedi Ariel, onunla ilk tanıştığımda gördüğüm özgüvenle.
Alkışlamaya başlayayım mı? Hayır, başlamasam daha iyi.
Bunun yerine elimi kaldırdım ve “Başlamadan önce hepimizin aynı fikirde olduğundan emin olmak istiyorum. Sakıncası var mı?”
“Aynı sayfa mı?” Ariel yankıladı.
“Demek istediğim, hakkınızda pek bir şey bilmiyorum, Ekselansları.”
“Sanırım hayır… Peki, bilmek istediğiniz şey nedir?” Yanakları kızardı ve Sylphie anlamlı anlamlı bana baktı.
Oh, hadi ama. Burada onun hayati istatistiklerini sormuyorum. Ciddi bir konuşma yapmaya çalışıyorum.
“Öncelikle, eğer paylaşmanızda bir sakınca yoksa, neden kral olmak istediğinizi duymak isterim.”
Kral olmak istediğini biliyordum ama motivasyonları hakkında sadece ufak tefek bilgiler edinmiştim. Onun için kaç kişinin öldüğünden bahsetmişti. Derrick’in de onlardan biri olduğunu düşündüm.
Ariel, “Size motivasyonlarımın ne olduğunu daha önce söylediğimden oldukça eminim,” dedi.
“Ne? Sen mi yaptın?”
“Evet, sen ve Sylphie evlendiğinizde.”
“Bu doğru mu…” Başımı kaşıdım. “Yine de bana hatırlatmanı istiyorum.”
“Kral olmazsam bana inanan ve benim için ölen insanların yüzüne bakamayacağımı söylemiştim.”
Başımı salladım. “Anlıyorum. Yani bunu sizin için hayatlarını feda eden insanlar için yapıyorsunuz… Bana bu kişiler hakkında daha fazla bilgi verebilir misiniz?”
Gülümsedi ve başını öne eğdi. “Bunun şu anki sorunumuzla bir ilgisi var mı?”
Reddedilmiş bir bakış gördüğümde anlarım. Bu konuda konuşmak istemiyor.
“Konuyla ilgisi olup olmadığını bilmiyorum,” diye itiraf ettim. “Ama durduğum yerden Lord Perugius seni test ediyor gibi görünüyor. Bu durumda,
Belki geçmişinizi ve motivasyonlarınızı araştırırsak, bizi aradığımız cevaba götürecek ipuçlarını bulabiliriz.”
“Ne demek istediğinizi anlıyorum.”
Bunu sadece bir bahane olarak ortaya atıyordum, ama aslında biraz mantıklı geldi. Açıkçası, gerçek bir kralın ya da Perugius’un ne demek istediği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Uzun zaman önce bir romanda okuduklarım dışında krallar hakkında hiçbir şey bilmiyordum. Şöyle bir cümle hatırlıyordum: “Bir kral halkı için yaşar. Hayır, bundan daha fazlasıdır; halkına yol göstermek için vardır.” Bu konudaki cehaletim, soru üzerinde kafa yormanın pek de verimli olmayacağı anlamına geliyordu.
“Pekâlâ o zaman. Sizi uyarmalıyım ki ölen çok kişi oldu. Asura’dan kaçarken özellikle çok sayıda kayıp verdik. Tam olarak on üç kişi. Dört şövalye Alasdair, Callum, Dominic ve Cedric’ti. Üç büyücü Kevin, Johan ve Babette’ti. Altı hizmetçim ise Marcellin, Bernadette, Edwina, Florence ve Corinne’di. Yaşadığım sürece isimlerini unutacağımı hiç sanmıyorum. Yolculuğumuz acımasızdı. Birlikte savaştık ve pek çok engelin üstesinden geldik. Her biri umutsuzca benim kral olmamı arzuladı ve bunu gerçekleştirmeye çalışırken öldü.”
Bekle, ne? Derrick listelediği isimler arasında bile değil. Bu çok garip.
Orsted Derrick’in öldüğünden bahsetmişti ama Ariel ondan hiç söz etmemişti. Belki de onun için o kadar önemli değildi? Belki de hayatta olsaydı, az önce bahsettiği on üç kişiden bir ipucu öğrenebilirdi.
“Bana her biri hakkında daha fazla bilgi verin,” dedim.
“Pekâlâ. Bunu yapmak biraz zaman alacak. Senin için sorun olur mu?”
Başımı salladım. “Benim için sorun değil. Her biri önemli olmalı, bu yüzden herhangi birini atlamaktan nefret ederim.”
Ben bunu söyler söylemez ortamdaki gerginlik azaldı. Luke şaşkınlıkla ağzını açarken Ariel sırıttı. Her nedense Sylphie gururla gülümsüyor gibi görünüyordu. Rahatsız görünen tek kişi Nanahoshi’ydi.
“Pekala, bu durumda…”
Ariel yavaş yavaş kaybettiği on üç kişi hakkında konuşmaya başladı.
Bana nerede doğduklarını, nasıl büyüdüklerini ve onlarla nasıl tanıştığını anlattı. Ayrıca sevdikleri ve sevmedikleri şeyleri, kişiliklerini, en çok neyle gurur duyduklarını, hangi sohbetleri yaptıklarını, onları neyin güldürdüğünü, neyin kızdırdığını ve neyin ağlattığını anlattı. Hiçbir ayrıntıyı atlamadı. Kimin kiminle iyi anlaştığını, kimin kimden hoşlandığını ve kimin kimden nefret ettiğini bile anlattı. Son olarak, her birinin nasıl öldüğünü açıkladı. Her birinin kendine göre bir dramı vardı ama hepsi de yaşamış ve ölmüş gerçek insanlardı.
Bu konuşma bana on üç kişinin her biri hakkında bilmem gereken her şeyi anlattı. Sylphie ve Luke da ölenlerle ilgili kendi anılarını anlattılar. Üçünün de kaybettikleri grup hakkında paylaşabilecekleri çok fazla bilgi vardı, onları o kadar iyi hatırlıyorlardı ki. Ariel’e hizmet eden ve şu anda orada bulunmayan diğer iki kızın da aynı şeyi yapabileceğinden şüpheleniyordum.
Gelecekteki benliğim Sylphie’nin Ariel’e katılmak için ayrıldığını çünkü ondan hoşlanmadığını söyledi ama ben şahsen ne olursa olsun ayrılıp ayrılmayacağını merak ettim. Gruplarının paylaştığı bağlar o kadar güçlüydü ki bu olasılığı göz ardı edemezdim. Açıkçası biraz kıskandım. Ariel için hayatlarını verdiler, onu korumak için öldüler. Bunun ağırlığını çok iyi biliyordum. Sylphie’nin de bunu bilmesinin iyi bir şey olduğunu düşündüm.
Ariel sözlerini bitirdiğinde, “Hepsi bu kadar,” dedi.
“Hm, ilginç…”
Ne yazık ki, söylediği hiçbir şey “gerçek bir kral” olmak için gerekenlerle ilgili görünmüyordu. Bir bakıma, onlarla kurduğu bağlar bana onun bu rol için uygun olduğuna dair yeterli kanıt gibi göründü. Ne de olsa Kral Arthur’un yuvarlak masasında da on üç sandalye vardı.
Tamam, hayatta kalanları da dahil edersek aslında sayı on üçe çıkmıyor ama yine de.
“Aman Tanrım, çok önemli birini daha unuttum,” dedi Ariel.
Beklediğim şey buydu. Bu olmalı…
“Derrick Redbat.”
Gördün mü, biliyordum! Beklediğim şey buydu.
Sessiz kaldım, devam etmesini bekledim ama Ariel sadece kaşlarını birbirine yaklaştırıp yüzünü buruşturdu.
“Sorun nedir?” diye sordum.
“Oh, sadece… Doğruyu söylemek gerekirse, birdenbire onu o kadar da iyi tanımadığımı fark ettim.”
Ugh, harika. Yani onunla yakınlaşamadan nalları dikti.
Bu bir sorundu. Orijinal zaman çizelgesinde olduğu gibi, ikisi de hayatlarını tehlikeye atarken yan yana savaşmış ve güven inşa etmiş olsalardı, onun hakkında söyleyecek daha çok şeyi olabilirdi. Ama ne yazık ki yoktu. Eğer ikisi birlikte hiç anı biriktirmemiş olsalardı, o zaman onun nasıl biri olduğunu bilemezdi ve ben de bu bilgiyi Perugius’u nasıl etkilediğini anlamak için kullanamazdım.
“Onun hakkında herhangi bir şey hatırlıyor musun?” diye sordum. “Önemsiz görünse de fark etmez. Önemli biri olduğunu söylemiştin, o halde bir şeyler olmalı, değil mi?”
Tek seçeneğim cevaplar için onu zorlamaktı.
“Bakalım… Çok ciddi ve profesyonel bir insandı.”
Ariel bazı ayrıntılar eklemeye devam etti ama sesi bana oldukça… şey, normal geldi. Sıradan, ukala bir sihirbazdı. Her şeye burnunu sokan bir işgüzardı, arkadaşlarının maskaralıklarına her zaman kızgınlıkla iç geçiren bir tipti. Ariel kendi başına bir şeyler yapmaya kalkıştığında, ona yargılayıcı bir gözle bakar ve onu azarlardı. Onun çizdiği resim bana Cliff’i hatırlattı. Ya da belki de daha çok Müdür Yardımcısı Jenius’a benziyordu. Her halükârda, Ariel’in geleceği konusunda sürekli yaygara koparan meraklı bir büyükbabaya benziyordu.
“O zamanlar davranışlarım tahtta oturmaya layık birine yakışmıyordu. Tembel bir yaşam tarzım vardı. Kral olmayı hayal bile etmemiştim… İşte o zaman Yer Değiştirme Olayı meydana geldi. Bir canavar aniden ortaya çıktı ve Derrick beni korurken öldü. Son arzusu benim kral olmamdı. Bu yüzden bu yola girdim.”
“…Anlıyorum.”
Anlattığı hiçbir şey bana onun ruh hali ya da ne için çabaladığı hakkında bir şey söylemedi, ki bu talihsiz bir durumdu çünkü buraya gelirken ölen on üç kişi hakkında bana gereğinden fazla şey anlatmıştı. Bu konuşma da herhangi bir ipucu vermedi.
Bir şeyler olmalı diye düşündüm. İhtiyacım olan bilgiyi elde etmenin bir yolu…
Kendi kendime mırıldanıp bir çözüm düşünürken, aniden biri konuştu.
“Düşünüyorum da, Prenses Ariel’in bir sonraki kral olacağından hiç şüphesi yoktu. Tahta onun geçmesini önermek için eline geçen her fırsatı değerlendirdi,” dedi Luke. Bildiklerini hatırlarken elini çenesine götürerek boğucu bir poz verdi. “Belki de cevabı biliyordu – insanı gerçek bir kral yapanın ne olduğunu biliyordu. Bu, onun kral olacağından neden bu kadar emin olduğunu açıklıyor, çünkü onun bu niteliğe sahip olduğunu biliyordu.”
İyi iş, Luke!
Düşündüğümde mantıklı geldi: Luke da Ariel gibi Derrick’le yakındı.
Ama söyledikleri konusunda dikkatli olmalıyım. Bunu sadece İnsan-Tanrı’dan aldığı tavsiyelere dayanarak paylaşıyor olabilir.
Luke’un önerdiği her şeyin tehlikeli olabileceğini varsaymak en iyisiydi, adamın kendisi zarar vermek istemese bile.
“İlginç. Bu kesinlikle mümkün,” dedi Ariel. Başını salladı, sanki Derrick’in ona söylediği sözler bu ek bağlamla nihayet anlam kazanmıştı.
Luke ona, “Ne yazık ki artık bizimle değil,” diye hatırlattı.
Herkes sessizleşti. Derrick’in ne düşündüğünü bilmemize imkân yoktu. Sessizlik uzadıkça atmosfer daha da ağırlaştı. Belki de kaybettiklerimiz üzerinde çok fazla zaman harcamıştık.
“Her neyse, düşünmeye devam edelim ve bakalım başka ipuçları bulabilecek miyiz?” dedim.
Sözlerim masanın üzerine çökmüş olan kasvetli havayı dağıtmaya yetmedi. Sonunda o gün hiçbir yapıcı seçenek bulamadık.
