Büyü Üniversitesi’nin NORMALDE SESSİZ OLAN BİR KÖŞESİNDE, müstehcen bir konuşma yapılıyordu.
“Hayır. Hayır dedim!”
Yer: bazı öğrenciler tarafından “Beden Eğitimi deposu” olarak bilinen küçük bir bina.
Kapının önünde genç bir adam mavi saçlı bir kızı kolundan yakalamıştı.
“Hadi ama, bu kadar büyütecek ne var? Sana yalvarıyorum, öğret-”
“Hayır, hayır demektir!”
Kızın tavrı kesin bir reddedişti. Yüzü bir tarafa dönüktü ve hoşnutsuzluk içinde somurtuyordu.
Ama genç adam geri adım atmıyordu. “Sadece bu seferlik mi? Lütfen?”
“Sana cevabımı çoktan verdim. Bırak beni, lütfen! Öğle yemeği yakında bitiyor.”
“Hey! Böyle yapma!”
Onu serbest bırakmaya niyeti olmadığı açıktı. Kız etrafına bakındı, yüzünde sıkıntılı bir ifade vardı.
Burası kampüsün sessiz bir köşesiydi ama bu ıssız olduğu anlamına gelmiyordu. Bölgede birkaç kişi vardı.
Ancak kız onlara yalvaran bakışlar fırlattığında, herkes başka tarafa baktı.
Bunun basit bir nedeni vardı: Onu taciz eden genç adamdan korkuyorlardı. O, tüm şehirdeki en kötü şöhretli suçluydu.
Kıza yardım etmek istemediklerinden değildi. Ancak hepsi de herhangi bir müdahale girişiminin muhtemelen anlamsız olacağını ve kendilerine pahalıya mal olabileceğini biliyordu. Hiçbiri bunu riske atacak kadar cesur değildi.
“Bir dakika düşün, tamam mı? Burada bir kazan-kazan anlaşmasından bahsediyoruz. Şu anda bu fikir hoşunuza gitmeyebilir ama uzun vadede ikimiz de kazançlı çıkacağız.”
“Şey… Sanırım, evet…”
“Hey, şuna ne dersin? Eğer bunu benim için yaparsan, karşılığında ne istersen yaparım.”
“Ugh… Bak, ben… Ben sadece…”
Kızın kararlılığı sarsılınca, genç adam avantajını acımasızca kullandı. Daha da yaklaştı, ağzını neredeyse kızın kulağına dayayarak tatlı sözler fısıldadı.
Kızın yüzü her geçen an daha da kızarıyordu. Uzun, örgülü saçlarıyla oynarken utanç içinde yere baktı.
“Hey! Bu öğrenci konseyi!”
Ancak tam o anda, Üniversitenin en yakışıklı adamı olay yerine geldi. Güneş gözlüklü, beyaz saçlı, dikkat çekici bir kız da hemen arkasından onu takip ediyordu.
“Ooooh! Bu Sör Luke!”
“Sessiz Fitz de burada!”
Rahatlamış seyirciler bu yeni gelenleri hemen tanıdılar. Onlar öğrenci konseyinden Luke ve Fitz’di.
“Sör Luke çok şık! Ne mükemmel zamanlama!”
“Beni şimdi al, Luke!”
“Bana mı öyle geliyor yoksa Fitz son zamanlarda çok mu şirinleşti?”
“Dostum, onun bir kız olduğunu asla tahmin edemezdim…”
Seyircilerin tiz çığlıklarını duymazdan gelen ikili, genç adam ve kızın yanına doğru ilerledi.
“Şey, Rudeus… Buradayız çünkü birisi senin bir kız öğrenciye saldırdığını ihbar etti, ama…”
Luke cümlesini yarıda keserek derin bir iç çekti. Bu küçük maskaralığa katılanların ikisini de tanıyordu: Rudeus Greyrat ve ikinci karısı Roxy.
Başka bir deyişle, “kız” bir öğrenci değildi. Ve Rudeus ona saldırmıyordu.
Bu gerçekleri doğruladıktan sonra Luke arkasını döndü ve geldiği yoldan geri yürümeye başladı.
“Fitz, bununla sen ilgilen lütfen.”
Fitz garip bir şekilde kulaklarını kaşıyarak başını salladı. “Doğru.”
Genç şövalye olay yerinden ayrılırken, Roxy kendi kendine uzun bir iç geçirdi. “Bir kız öğrenci mi? Gerçekten mi?”
“Onları suçlayamazsınız, Öğretmenim,” dedi Rudeus, hoşgörüyle başını sallayarak. “Öğrencilerin çoğu henüz profesör olduğunuzun farkında değil.” Bu noktada destek için Sessiz Fitz’e baktı ve onun hoşnutsuz göründüğünü, yanaklarını hafifçe şişirdiğini gördü. “Hm? Sorun nedir, Sylphie?”
“Bak, Rudy. Roxy’nin karın olduğunu biliyorum ama bu onu istemediği bir şeyi yapmaya zorlayabileceğin anlamına gelmez. Bazen bir kız havasında olmaz, anlıyor musun?”
“Ha? Ah, doğru. Kesinlikle,” dedi Rudeus, biraz şaşkın görünüyordu.
“Dürüst olmak gerekirse…” Fitz mırıldandı. “Belki o bu işlerde daha iyidir ama onun yerine bana sormayı deneyebilirsin…”
“Dur. Bekle. Bu-”
Birden Rudeus’un gözleri parladı. Hızla Fitz’in yanına giderek parmağıyla yanağını dürttü; Fitz başını diğer tarafa çevirerek ve yanaklarını daha da şişirerek karşılık verdi.
“Öyle! Öyle! Kıskanıyorsun, Sylphie!”
Bu ünlemle birlikte kollarını Fitz’e doladı ve onu sıkıca kavradı. Fitz tamamen hoşnutsuz görünmüyordu ama kaşlarını çatmaktan da vazgeçmedi.
“Kıskandığımı söyleyemem, gerçekten. Daha çok hayal kırıklığına uğradım!”
“Merak etme, tatlım! Seni dışarıda bırakmayacağım! Bunu birlikte yapacağız!”
“Ciddi misin? Yani… üçümüz birden mi?”
Rudeus ağzını Fitz’in kulağına yaklaştırdı ve cevabını mırıldandı.
“Evet, doğru. Roxy’nin ikimize de aynı anda öğretmesini sağlayabiliriz.”
“Uhh… Roxy bize öğretecek…?”
“Tabii ki öyle. Ne de olsa uzman olan o.”
Fitz yüzünü somurtkan bir ifadeyle yana çeviren Roxy’ye baktı. “Hâlâ istekli olduğumu söylemedim, biliyorsun.”
“Hadi ama, böyle söyleme. Sylphie de öğrenmek istiyor. Öyle değil mi, Sylphie?”
“Bilmiyorum… Kulağa biraz utanç verici geliyor…” Hâlâ Rudeus’un kollarına sarılmış olan Fitz kararsızca etrafta kıpırdanıyordu. Bir zamanlar kılık değiştirmek için taktığı güneş gözlükleri gözlerini gizliyordu ama gözlerinin duygularla parladığı belliydi. “Ama sanırım bunu yapacağım… senin için Rudy…”
“Oh, Sylphie!”
Sevgiyle dolup taşan Rudeus yüzünü Fitz’in saçlarına gömdü. Hoş kokusu ve yumuşaklığı onu daha da heyecanlandırdı ve sarılması her saniye daha da yoğunlaştı. Fitz ise bu güçlü kucaklamadan büyülenmişti ve kısa süre sonra buna direnmeyi tamamen bıraktı.
Roxy gözlerinde kıskançlıkla baktı.
Bu tam da Rudeus’un ihtiyacı olan şeydi. Bir kez daha saldırıya geçme zamanı gelmişti.
“Neden bana öğretmek istemiyorsun, Roxy? Artık benden hoşlanmıyor musun?”
Bu kez, derinden yaralanmış bir ses tonuyla konuşuyordu. Roxy’nin irkilmesi için yeterliydi.
“Elbette senden hâlâ hoşlanıyorum Rudy! Ben… Ben seni çok seviyorum!”
“O zaman neden böyle davranıyorsun?”
“Şey… eğer sana bunu öğretirsem, senden daha iyi olduğum bir şey kalmayacak…”
“Ne? Saçmalama, Roxy! Sen benden daha yüksek bir varoluş düzlemindesin!”
Roxy bunun üzerine iç çekti. “Tamam, bak. Bir süredir bunu söylemek istiyordum ama bence hakkımdaki düşüncelerin biraz abartılı. Ben önemsiz bir insanım, gerçekten… öğrencisinin kendisini geçmesine üzülen türden bir kadınım.”
“Bu bir sorun değil, sizi temin ederim! Sen olduğun gibi mükemmelsin, küçüklük ve her şey!”
“Her neyse, bunu öğrenmek için aylarımı harcadım, biliyor musun? Sen ve Sylphie benden daha yeteneklisiniz, bu yüzden muhtemelen çok daha çabuk ustalaşacaksınız…”
Bu noktada Fitz nihayet durumu yanlış anladığını fark etti ve hülyalı gülümsemesi yerini şaşkın bir ifadeye bıraktı. “Affedersin Rudy… Burada tam olarak neden bahsediyoruz?”
“Ah, doğru ya. Roxy’den bana Kral seviyesinde bir Su büyüsü öğretmesini istiyordum.”
***
Romantik bisiklet yolculuğu kavramına aşina mısınız?
Detaylandırmama izin verin. Özellikle tek bir bisikleti paylaşan genç bir çiftten bahsediyorum.
Genelde önde bir erkek pedal çevirir, arkasında da bir kız oturur. Kız bagaj rafında yanlamasına oturur – belki kollarını erkeğin beline sıkıca sarmış, belki de onun yerine hafif bir mesafe bırakmıştır. Direksiyon ve pedal çevirme işini erkek yapıyor olabilir, ancak çoğu durumda bisikletin kendisi kıza aittir.
Bu tür bir etkinlik için doğal ortam, akşamın erken saatlerinde bir nehir kıyısıdır. Batmakta olan güneşin sıcak kırmızı ışıltısı, yaşanabilecek hafif kızarmaları rahatlıkla gizler.
Şu anda kendimi çok benzer bir durumda buldum. Güneş hâlâ gökyüzündeydi ama Sylphie’nin ensesi tam önümde duruyordu. Burnumu ileri doğru hareket ettirerek, burun deliklerimi onun teninin tatlı kokusuyla kolayca doldurabiliyordum.
Kollarımı da beline dolamıştım, ellerim tam göbeğinin etrafında çapraz duruyordu. Vücudumun üst kısmı onunkine sıkıca bastırılmıştı; kalbinin atışını göğsümde hissedebiliyordum.
Gerçekten muhteşemdi.
Sadece bir yan not olarak, belirtilmesi gerekmeyen nedenlerden dolayı alt bedenimi onunkinden biraz ayrı tuttuğumu belirtmeliyim. O benim karımdı ama yine de ona saygılı davranmam gerekiyordu.
Ayrıca, bir yolcunun sürücüsünü taciz etmesi sonucu meydana gelen araba kazalarıyla ilgili birkaç haber görmüştüm. O anda bir atın üzerindeydik, bu tam olarak aynı şey değildi, ama yine de dizginleri tutan kişinin dikkatini dağıtmak iyi bir fikir değildi.
“Matsukaze gerçekten de iyi bir at,” dedi Sylphie’nin hemen ötesinden gelen bir ses. “Sakin ve söyleneni yapıyor ama aynı zamanda çok da güçlü.”
Sylphie’nin omzunun üzerinden bakmak için eğildim ve mavi saçlı bir kızın sırtı göründü. Bu Roxy’ydi; Sylphie’nin hemen önünde oturuyordu.
“Evet. Böyle bir atı her gün göremezsiniz, orası kesin.”
Üçümüz tek bir atın sırtına sıkışmıştık.
Evimizin en ihmal edilmiş evcil hayvanı olan Matsukaze, bu aşırı yükü hiç umursamıyor gibiydi. Sanki biz orada değilmişiz gibi koşturup duruyordu.
“Onu senin için Ginger seçmedi mi Rudy?” diye sordu Sylphie. “Atlardan iyi anlıyor.”
“Sen de atlar hakkında çok şey biliyor musun Sylphie?” dedi Roxy.
“O kadar ileri gitmezdim… ama Asura Krallığı’ndaki en iyi atlardan bazılarını birkaç kez görme fırsatım oldu. Kraliyet şövalyelerinin kaptanının bindiği gibi.”
“Anlıyorum. Eminim muhteşem bir hayvan olmalı…”
Bunun üzerine Matsukaze itiraz edercesine kişnedi.
“Özür dilerim, Matsukaze!” dedi Roxy telaşla. “Sen de oldukça görkemlisin. Ne de olsa Greyrat ailesinin tek atı sensin.”
Hmm. Bu dünyada bazı hayvanlar insan dilinden anlıyor muydu? Ya da belki Roxy sadece bir at fısıldayıcısıydı?
Muhtemelen hayır. Evcil hayvanlar, onlarla yeterince konuştuğunuzda sesinize yanıt vermeye başlar, hepsi bu. Aisha da Byt ve Dillo ile sürekli konuşuyordu.
“Her halükarda… Kabul etmeliyim ki bu yaşta önde gitmek biraz utanç verici.”
Ne zaman karşı yönden gelen biriyle karşılaşsak Roxy kızarır ve şapkasını yüzüne doğru çekerdi. Sanırım dizginleri tutan kişinin önünde oturmak, arabada bebek koltuğunda oturmaya benziyordu.
“İkinizi Dillo’da falan takip etmekten çekinmezdim, biliyorsunuz.”
Sylphie gülümseyerek, “İyi denemeydi Roxy,” dedi. “Eminim gözlerimizi senden ayırdığımız anda kaçıp gitmeyi planlıyordun.”
“Ben çocuk değilim. Kaçmayacaktım.”
Eşlerimin sohbetinin tadını çıkarırken, etrafımızdaki manzarayı seyretmek için biraz zaman ayırdım.
Şu anda şehrin dış mahallelerindeydik. Sağımızda küçük, güzel bir dere akıyordu; solumuzda ise uzakta bir ormanın bulunduğu geniş bir düzlük vardı. Kuzey Toprakları dünyanın en verimli bölgesi değildi ama yılın bu zamanında bolca yeşil vardı.
Birkaç dakika öncesine kadar buğday ve patates tarlalarının yanından geçiyorduk ama şimdi etrafımız bomboş, gelişmemiş bir araziyle çevriliydi. Şu anda kaç saattir yol aldığımızdan tam olarak emin değildim ama belli ki biraz mahremiyet kazanmak için yeterince yol almıştık.
Sağ tarafımızdaki suyu izlerken, güneş ışığının pullarından yansıyan balıkların görüntülerini yakaladım. Bu, Sharia şehrinin yanından geçen nehre dökülen birkaç küçük dereden biriydi.
Bu kadar uzağa gitmemiş olsam bile, güneşli bir günde balık tutmak için şehirden çıkmak güzel olabilirdi. Daha önce hiç balık tutmamıştım.
“İkinize de size öğreteceğimi söyledim ve bu işi layıkıyla yapmaya niyetliyim.”
Buraya kadar gelmemizin nedeni yeterince basitti: Roxy pes etmişti. Defalarca yalvarmam ve başının etini yemem sonunda onu yıpratmıştı.
“Sana ustalaştığım tek Kral Seviyesi Su büyüsünü öğreteceğim: Yıldırım Fırtınası.”
Roxy olayların bu şekilde gelişmesinden dolayı hâlâ hayal kırıklığına uğramış gibiydi, ben de Sylphie’nin yanından uzanıp omuzlarını şefkatle okşadım.
Her neyse… Şimşek Fırtınası, ha? Sadece ismine bakılırsa, standart elektrik tabanlı bir büyü gibi görünüyordu. Gerçi şimdi düşündüm de, yıldırım bu dünyadaki standart büyü disiplinlerinden biri değildi. Daha önce elektrik türü bir büyü kullanan birini bile görmemiştim.
Üstelik bu Kral seviyesinde bir büyüydü. Dramatik olacağını varsaymak zorundaydım.
“Hmm, pekala. Sanırım yeterince yol kat ettik.”
Yolda biraz daha zaman geçirdikten sonra Roxy bizi durdurdu ve Matsukaze’den aşağı atladı. Onu kendi bacağı kalınlığında küçük bir ağaca bağlamaya başladı.
“Hey, Öğretmenim… Caravaggio’yu hatırlıyor musunuz?”
“Oh, evet. Paul’un atının adı buydu, değil mi? Bu beni gerçekten geçmişe götürdü…” Roxy gülümsedi, biraz nostaljik görünüyordu.
Bir Su Azizi olmama yardım ettiğinden beri on iki yıl geçmişti. Bu süre zarfında bir sürü başka beceri edinmiştim ama ancak şimdi nihayet Kral seviyesine yükseliyordum. Bu ana giden yolda pek çok sapaktan geçmişim gibi hissediyordum.
Ama at konusuna gelince… zavallı Caravaggio o zamanlar neredeyse ölüyordu. Roxy onun hayatını kurtarmayı başarmıştı ama anında ölebilirdi. Bunca zaman sonra bunu unutmuş olması mümkündü, bu yüzden konuyu açma ihtiyacı hissettim.
“O zaman yaşadığımız gibi başka bir kaza riski var mı?”
“Sanmıyorum, hayır. Ama Matsukaze’nin yağmurda üşümesini istemeyiz, bu yüzden onu barındırmak için bir Toprak Kale yapmalısınız.”
“Anladım.”
Hemen döndüm ve atımızı bir tür toprak igloya kapattım. Bunu takdire şayan bir beceriyle kabul etti.
Sylphie yağmur ceketini çekiştirerek, “Uzakta falan mı beklemeliyim?” dedi.
“Hayır, buna gerek yok,” diye cevap verdi Roxy, aynı şeyi yaparak.
Bir Saint-tier büyüsü bile sizi sırılsıklam bırakmaya yeterdi, bu yüzden önlem olarak bunları yanımıza almayı önerdim. Ben de kendiminkini giydim.
“Herkes hazır mı?”
“Evet.”
“Ne zaman istersen.”
Roxy başını salladı ve uzaktaki bir ağacı işaret etti. Devasa bir şeydi. Uzaktan bile gövdesinin inanılmaz derecede kalın olduğunu söyleyebilirdim.
“Şu ağacı hedef olarak kullanacağım. Bunu bugün sadece bir kez kullanabilirim, bu yüzden çok dikkatli izleyin.”
“Anladım.”
Cevabım üzerine bir kez daha başını sallayan Roxy gözlerini kapadı ve derin derin nefes almaya başladı. Elindeki göreve dikkatle odaklanırken elleri asasını sıkıca kavradı.
Bu beklediğimden daha uzun sürdü. Bir Sainttier büyüsünü çabucak ateşleyebiliyordu ama görünüşe göre bu onun için o kadar kolay değildi. Elimde Sihirli Güç Gözü gibi bir şey olmamasına rağmen, bu süreyi büyü için büyük miktarda mana toplamak için kullandığından oldukça emindim.
Birkaç uzun dakikadan sonra Roxy’nin gözleri açıldı ve mırıldandı: “Pekâlâ o zaman. Hadi başlayalım.”
Bu sözlerle birlikte asasını yere sapladı.
Sol eliyle onu sabit tuttu. Sağ eliyle de üstündeki sihirli taşı kavradı.
Ve sonunda, sanki konuşmadan önce her kelimeyi gözden geçiriyormuş gibi yavaş ve dikkatli bir şekilde ilahi söylemeye başladı.
“Ey muhteşem suların ruhları, Gök Gürültüsü Prensi’ne yalvarıyorum! Dileğimi yerine getir, beni vahşiliğinle kutsa ve bu önemsiz kuluna gücünün bir anlık görüntüsünü göster! İlahi çekicin örsüne vurdukça insanın kalbine korku sal ve toprağı suyla kapla!”
Birkaç cümle sonra kelimeleri tanıdım ve şaşkınlıkla göz kırptım.
“Ey yağmur, gel ve yıkım selinle her şeyi yıka!”
Kara bulutlar hızla üzerimizdeki gökyüzünü doldurdu. Eş zamanlı olarak sert ve sağanak bir yağmur yağmaya başladı. Rüzgâr ovayı kırbaçlayarak suyu yukarı ve paltomun altına doğru sürükledi. Bornozum anında sırılsıklam oldu. Üzerimizde şimşekler çakıyor, her an yere düşme tehdidinde bulunuyordu.
Her şey çok etkileyiciydi ama daha önce de görmüştüm. Bu sadece Aziz-tier büyüsü Cumulonimbus’tu.
“Seni çağırıyorum, ışığın kudretli ruhu, göklerin parlayan efendisi!”
Ama ben tezahüratın bitmesini beklerken Roxy devam etti.
“Önümüzde yükselen küstah düşmanı görüyor musunuz? Tüm küstahlığıyla yeminli düşmanını görüyor musun? Onu yere seren kutsal kılıç ben olacağım! Parlak gücün ona İmparator’un hâlâ yüce olduğunu öğretsin!”
Ağzından çıkan her kelimeyle birlikte üzerimizdeki gökyüzü sıkışmaya başladı. Ufuk boyunca uzanan kara bulutlar kendi içlerine çökerek her saniye daha da küçülen ve yoğunlaşan bir daire oluşturdular. Karanlık kütlenin dört bir yanında çatırdayan elektrik yayıldı.
Ve sonunda, bulut halkası gökyüzünde sadece bir noktaya dönüştüğünde…
“Yıldırım!”
Saf ışıktan bir sütun yeryüzüne düştü.
Bir şimşekti, evet. Ama daha önce gördüklerime hiç benzemiyordu.
Ses dalgası bir saniye sonra bize ulaştı.
Kükreme bu mesafeden bile sağır ediciydi. Sylphie ellerini kulaklarına götürdü ve yüzünü buruşturdu.
Ben ise çenemi tutmuş uzaklara bakmakla meşguldüm. Söyleyecek bir şey bulamadım. Tek bir kelime bile.
Birkaç dakika sonra yutkunmayı başardım. Bir noktada ellerimi yumruk yapmıştım; titriyorlardı.
Kükreme bizi süpürüp geçtikten sonra geriye hiçbir şey kalmadı. Devasa simsiyah bulutlar gitmişti. Sağanak yağmur tabakaları gitmişti. Kör edici ışık sütunu gitmişti. Ve o devasa ağaç da gitmişti.
Geriye hiçbir şey kalmamıştı.
Üzerimizdeki gökyüzü açık ve maviydi. Etrafımızdaki toprak ıslaktı ama az önce yaşananlardan geriye kalan tek ipucu buydu.
Gözlerimi zorladığımda, ağacın bir zamanlar durduğu yerde kömürleşmiş siyah bir odun yığınını zar zor seçebiliyordum.
“Ugh…”
Asasını bırakan Roxy bir tarafa doğru sendeledi. Düşmeden önce onu yakalamak için acele ettim.
“İyi misin?”
“Oh, bunu başardığıma sevindim. Mana kapasitemle, asamla bile sadece bir kez kullanabilirim… Büyüye iyice bakabildin mi Rudy?”
“Kesinlikle, öğretmenim.”
Gözlerimi ondan bir saniye bile ayıramamıştım. Büyünün her kelimesini de hatırlıyordum.
“Denemeye hazır olduğunu düşünüyor musun?”
“Bir deneyeceğim!”
Roxy’yi Sylphie’ye teslim ettikten sonra arkamı döndüm, kendi asamı uzattım ve sapını sıkıca kavradım.
Aqua Heartia on yaşıma bastığım günden beri yanımdaydı ve hayatımın tüm çalkantılarında bana destek olmuştu. Bu büyüyü onun yardımı olmadan da yapabileceğime emindim ama yine de kullanmak istedim.
Az önce gördüklerimi olabildiğince net hatırlamaya çalışarak gökyüzüne baktım ve ilahi söylemeye başladım.
“Ey muhteşem suların ruhları, Gök Gürültüsü Prensi’ne yalvarıyorum! Dileğimi yerine getir, beni vahşiliğinle kutsa ve bu önemsiz kuluna gücünün bir anlık görüntüsünü göster! İlahi çekicin örsüne vurdukça insanın yüreğine korku sal ve toprağı suyla kapla! Gel ey yağmur ve yıkım selinle her şeyi yıka!”
Ellerimden asaya büyük miktarda mana aktı ve ardından göklere yükseldi.
Fırtına bulutları toplanırken, büyünün her yanımı sardığını, dizginlenmeye ve serbest bırakılmaya hazır olduğunu hissettim. Ardından “Cumulonimbus” kelimesini söyleseydim, büyü kendi kendini tamamlayacaktı.
Yine de bunu yapmayacaktım. Ve nedenini anladığımı sanıyordum. Eğer büyüye tutarlı bir form verirsem, bulutları sıkıştırmayı başarmak muhtemelen imkânsız olacaktı. Büyüyü stabilize etmeden bir sonraki aşamaya geçmem gerekiyordu.
“Sana sesleniyorum, ışığın kudretli ruhu, göklerin parlayan efendisi! Önümüzde yükselen küstah düşmanı görüyor musun? Tüm küstahlığıyla yeminli düşmanını görüyor musun? Onu yere seren kutsal kılıç ben olacağım! Parlak gücün ona İmparator’un hâlâ yüce olduğunu öğretsin!”
Söylediğim her cümleyle birlikte havadaki büyü daha da şiddetlendi. Büyünün tamamen kontrolden çıkmasını engellemek için daha fazla mana akıtmaktan başka çarem yoktu. Bulutları sıkıştırmaya zorluyor, tüm gücümle onları bir araya getiriyordum.
Bu büyü güç gerektiriyordu. Ham, kaba güç. Bunu mümkün kılan tek şey buydu. Daha önce hiç bu kadar vahşi bir güç gerektiren bir büyü yapmamıştım.
Hayır…bu tam olarak doğru değildi. Bununla ilgili bir şeyler bana tanıdık geliyordu. Taş Top’umu potansiyelinin son sınırına kadar zorlarken hissettiklerimden çok da farklı değildi.
Bunu fark ettiğim anda büyüyü kontrol etmek çok daha kolay geldi.
“Yıldırım!”
Son kelimeyi söylediğimde, sıkıştırılmış mana topumun altında boş bir delik gibi bir şeyin açıldığını hissedebiliyordum.
Her şeyi bir kerede aşağıya doğru ittim.
KRA-KOOM!
Bir kez daha, büyük bir yıldırım sütunu toprağa çarptı ve gürültüsü yanımızdan geçti. Belirli bir hedef kullanmamıştım ama büyü tam olarak istediğim yere isabet etmişti.
Bir kez daha, ardında hiçbir şey bırakmadı. Üzerimizde kara bulutlar yoktu, sadece masmavi bir gökyüzü vardı. Ancak yer öncekinden biraz daha çamurluydu ve paltolarımızdan su damlıyordu.
Yıldırımın artçı görüntüsü hâlâ gözlerimin önünde yanıp sönüyordu. Kulaklarım hala gürültüsünden çınlıyordu.
Başarmıştım.
İlk konuşan Sylphie oldu. Yine de tek başarabildiği şaşkın bir “Oh, vay canına” oldu.
Bir anda Kral seviyesinde bir Su Büyücüsü oldum.
***
“Bu biraz sinir bozucuydu…”
Eve dönerken Sylphie’nin yüz ifadesi hafifçe çökmüştü.
Benim başarılı denememden sonra o da büyüye bir şans vermişti. Roxy onu Cumulonimbus ile başlattı. İlk seferinde başarısız oldu ama ikinci denemesinde başardı.
Ne yazık ki Yıldırım atmayı başaramamıştı. İlk denemesi başarısız olmuştu ve bu da onu kurutmuştu. Manayı sıkıştırmak büyünün açık ara en zor kısmıydı; muhtemelen sadece benzer bir şey yapma deneyimim olduğu için başarmıştım.
Yine de Sylphie çabuk öğrenen biriydi. Birkaç deneme daha yaparsa çözeceğine dair içimde bir his vardı.
“Kendini kötü hissetme Sylphie,” dedi Roxy gülümseyerek. “Ben hâlâ her beş seferde bir falan batırıyorum.”
Bir bakıma Sylphie’nin bu sefer başarısız olmasına biraz sevinmiştim. Eğer ikimiz de ilk denememizde bunu başarabilseydik, Roxy gururuna bir darbe alabilirdi.
Yine de bu ilginçti. Bugün gördüklerime dayanarak, Sylphie Roxy’den daha büyük bir mana kapasitesine sahip gibi görünüyordu. Ve anladığım kadarıyla Roxy’ninki hiç de küçük değildi.
“Birisi ilk denemesinde başarılı olmuş. İnanılmazsın,
Rudy.”
“Evet, bu kesinlikle etkileyiciydi. İtiraf etmeliyim ki bunun olmasını bekliyordum ama bu kadar kolay başarmış olmanız biraz moral bozucuydu.”
“…”
İkisine söyleyecek bir şey bulamadım.
Elbette, iki yaşımda büyü kullanmaya başlamıştım ve mana kapasitemi artırmak için biraz çaba sarf ettim. Ama sonuçta ne kadar çok manaya sahip olduğuma bakılırsa, muhtemelen ilk etapta doğal olmayan bir şekilde büyük bir kaynakla doğmuştum. Çaba göstermiştim ama şansım da yaver gitmişti. Bu da bir büyücü olarak yeteneklerim hakkında pek bir şey söylemeyi zorlaştırıyordu.
Her halükarda, şimdilik odaklanmam gerekiyordu. Henüz eve dönmemiştik ve eşlerim çok yorulmuştu.
Güvenli bir şekilde geri döndüğümüzde, ikisine de omuz masajı yapmam gerekecekti. Bu geceki gece aktivitelerini de atlayacaktık. Hepimiz çok yorgunduk.
“Oh, bak, Rudy,” diye seslendi Sylphie. “Ne güzel bir gün batımı, değil mi?”
Güneşin ufkun altına inmeye başladığı batıya baktım. Etrafındaki gökyüzü parlak bir kızıl tonundaydı.
Doğa burada da eski dünyamda olduğu kadar güzeldi. Değişmeyen tek şey buydu.
“Evet, muhteşem.”
Hmm… “ama senin kadar muhteşem değil” diye eklemem mi gerekiyordu?
Sylphie küçük bir iç çekişle hafifçe bana yaslandı. Neredeyse oracıkta uyuklamaya hazır görünüyordu.
Muhtemelen hava kararmadan önce eve varmış olurduk ama şehir sınırlarına ulaşana kadar tetikte olmam gerekiyordu. Bu ikisi şu anda büyü kullanamıyordu, bu yüzden herhangi bir canavar ortaya çıkarsa, onlarla başa çıkmam gerekiyordu.
“…Biliyor musun, bazen kendimi tüm bunların bir rüya olup olmadığını merak ederken buluyorum,” diye mırıldandı Roxy gün batımını seyrederken.
Sylphie şaşkınlıkla başını eğdi. “Bir rüya mı?”
“Bu doğru. Belki de hala o labirentte kapana kısılmış durumdayım ve bu
“Ölmeden hemen önce gördüğüm mutlu küçük hayal.”
Gözlerimle etrafımızdaki tehditleri taramaya devam ettim ve konuşmaları yarı dinliyordum.
Sylphie ve Roxy yavaşça konuşuyorlardı, yorgunlukları seslerinden belli oluyordu.
“Şu anda altı ay öncesine göre çok daha mutluyum. Bir kere evlendim ve üniversitede profesör olarak işe alındım. Sanırım sana biraz davetsiz misafir gibi görünüyorum Sylphie… ama burada olduğum için, ikinizle birlikte bu ata bindiğim için mutluyum.”
Roxy davetsiz misafir kelimesini telaffuz ettiğinde Sylphie’nin biraz irkildiğini hissetmiştim. Şimdi inkâr edercesine başını sallıyordu.
“Sen davetsiz misafir değilsin, Roxy. Ve tüm bunlar hakkında bu kadar nazik ve düşünceli olmana sevindim. Bunu bir tür rekabete dönüştürürsen kazanacağımı sanmıyorum…”
Sylphie’nin sesi o kadar belirsizdi ki bu noktada araya girip sarılma ihtiyacı hissettim. Bir elini dizginlerden çekip kolumu okşadı; bu onun “biliyorum” deme şekliydi.
“Yani, gerçekten şanslıydım,” diye devam etti bir süre sonra. “Rudy’yi küçükken tanıdım ve sonra yardıma gerçekten ihtiyacı olduğunda onunla tekrar karşılaştım. Başka türlü asla dikkatini çekemezdim.”
“Bence biraz fazla alçakgönüllü davranıyorsun…” dedi Roxy, sesi biraz sıkıntılıydı.
“Rudy ile çocukken tanışmamış olsaydım muhtemelen bugün burada olmazdım.”
“Ne demek istiyorsun?”
“Küçükken bana sihir öğretti, biliyor musun? Beni hayatta tutan tek şey buydu.”
Sylphie, Yerinden Edilme Olayı’ndan sonraki hayat hikayesini anlatmaya başladı.
Asura’daki kraliyet sarayının üstündeki gökyüzünde ortaya çıkacak kadar şanssızdı. Hızlıca bir büyü yaparak zar zor güvenli bir şekilde yere inmeyi başarmıştı. Ancak o anda saçları orijinal rengini kaybetti – muhtemelen dehşet içinde çok fazla mana harcamanın bir yan etkisi.
Prenses Ariel ondan kişisel olarak hoşlanmıştı ama ona kraliyet sarayında bir yer kazandıran şey, nadir görülen sessizce büyü yapma yeteneğiydi. Ve Ariel siyasi rakipleri tarafından alt edildiğinde, aynı yetenek Sylphie’nin kaçarken düzinelerce suikastçıyla savaşmasına izin vermişti.
Çizdiği resimde, tüm bunlar boyunca onu hayatta tutan tek şey benim sihrimdi.
“Prenses Ariel’in koruyucu büyücüsü olarak çalışırken aklıma sürekli bir düşünce geliyordu: Eğer büyü yapmayı bilmeseydim, muhtemelen şu anda bir köle olurdum.”
O konuşurken kendimi, gençken Roxy ya da Sylphie ile tanışmamış olsaydım kendi hayatımın ne kadar farklı olacağını düşünürken buldum.
Roxy olmasaydı, yıllarca o evden çıkacak cesareti bulamazdım. Bu kadarından emindim. Dışarıya hiç adım atmamış olsaydım – Sylphie’yle hiç tanışmamış olsaydım – Yer Değiştirme Olayı’ndan sağ çıkabilir miydim? İblis Kıtası’nda yoluma devam edebilir miydim?
Sylphie ile hiç tanışmamış olsaydım, Roa şehrine gönderilmeyecektim. Bu da Eris ya da Ghislaine ile tanışmayacağım anlamına geliyordu. Belki de ailem sonunda beni okula gönderirdi. Bir noktada sihrimle ilgili bir duvara çarpacaktım, bu yüzden yine de beni Roa Sihir Üniversitesi’ne göndermelerini isteyebilirdim.
Farklı koşullar altında Paul bana on iki yaşıma kadar beklememi söylemek yerine bunu onaylayabilirdi. Ama tabii ki Sylphie’yi Ranoa’da beni beklerken bulamazdım. O da beni buraya kadar takip etmezdi.
Belki de Linia ve Pursena ile aynı sınıfa düşer ve onlardan birine aşık olurdum. Mezun olduğumuzda, Büyük Orman’a geri döner ve beastfolkların arasında yaşardım.
Şey, hayır… Yerinden Edilme Olayı eninde sonunda gerçekleşecekti, bu yüzden muhtemelen eve, Asura’ya geri dönecektim.
Her halükarda, hayatım tamamen farklı görünürdü.
Yine de Sylphie’yle bir yerlerde karşılaşmış olabileceğimi düşünmeden edemedim. Ve tabii ki ona aşık olacaktım.
Evet, kesinlikle bu nedensellik yasaları tarafından önceden belirlenmişti!
Ya da isterseniz sadece “kader”. Her neyse.
“Rudy ile tanıştığım gün hayatım tamamen değişti,” diye bitirdi Sylphie hikâyesini. “Yani… Ben de çok çaba sarf ettim ama sanırım her şeyden çok şanslıydım. Senin gibi Rudy’nin hayatını iyi yönde değiştiren birini gördüğümde ve ikinizin de birbirinizi sevdiğinizi bildiğimde… Sırf ben varım diye bunu kaybetmesini gerçekten istemiyorum, sanırım? Muhtemelen itiraz etmeye hakkım yok, buraya ilk ben geldim… Üzgünüm, bunu nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum.”
“Sorun değil,” dedi Roxy sessizce. “Ne söylemeye çalıştığını anlıyorum. Ve ben… benim hakkımda bu kadar iyi düşünmene çok sevindim.”
Roxy önde oturduğu için yüzünü göremiyordum. Ama omuzlarının hafifçe titrediğini görebiliyordum.
Kollarımı uzattım ve hem onu hem de Sylphie’yi kucakladım.
“Rudy…”
Eski dünyamda Roxy’yi seçmek Sylphie’yi kaybetmek anlamına gelirdi. Sylphie’nin beni affetme kararı olmasaydı, burada da öyle olabilirdi.
Buradaki tek şanslı kişi bendim.
Bir koca olarak sicilimin pek de iyi olmadığı düşünülürse, onları sonsuza dek el üstünde tutacağıma dair verdiğim sözlerin içi muhtemelen boş kalacaktı.
Onun yerine hareketlerimle konuşmam gerekecek.
O akşam eve vardığımızda, Kral katmanı büyüsü üzerine o günkü derste öğrendiklerimin üzerinden geçmek için biraz zaman ayırdım.
Yıldırım zor bir büyüydü ama temel konsepti basitti: Gökyüzüne büyük miktarda mana yayıyor, sonra onu tek bir yerde yoğunlaştırıyor ve hedefinizin üzerine bırakıyordunuz.
Fiziksel olarak konuşursak, fırtına bulutlarını yarattınız, sonra da bir şimşek çaktırdınız. Bu kadar basit.
Geçmişe baktığımızda, Cumulonimbus ve Lightning aslında tek bir büyünün iki parçasıydı.
Yıkıcı gücü, şimdiye kadar gördüğüm büyülerin en büyüğüydü. Yine de bu çok doğaldı. Cumulonimbus’tan daha fazla ham mana gerektiren bir büyü bilmiyordum ve Lightning tüm bu enerjiyi tek bir noktaya yoğunlaştırmıştı.
Şimdiye kadar, tam şarjlı Taş Topum cephaneliğimdeki en ölümcül büyü olmuştu, ama bu onu geçebilirdi. Parmak uçlarımda bu kadar çok jigawatt varken, istersem kendimi geleceğe fırlatabilirdim.
Ama cidden.
Bu büyünün adı Şimşek olsa da, gücünün ardındaki asıl sır mana sıkıştırma adımında yatıyordu. Diğer disiplinlerdeki Kral katmanı büyülerinin aynı temel tekniğin uygulamaları olup olmadığını merak ediyordum.
Her halükarda, büyüyü bir kez yaptığıma göre, gelecekte de sessizce kullanabilirdim.
Bir dahaki sefere kullandığımda, hem bulut oluşumu hem de sıkıştırma aşamalarını hızlandırabileceğimden ve şimşeği öncekinden çok daha hızlı düşürebileceğimden oldukça emindim. Ancak bununla pratik yapmayı planlasam da, bu büyüyü pratikte kullanmak için çok fazla şansım olacağından emin değildim. Ne de olsa, tek bir hedefle karşı karşıyaysam, Taş Topum genellikle fazlasıyla yeterli oluyordu.
Yıldırım genel olarak aşırıya kaçan bir büyü gibiydi. Gücünü azaltmanın bir yolunu bulabilseydim daha faydalı olurdu.
Bu düşünceyi aklımda tutarak, çok daha küçük bir ölçekte biraz oynamaya başladım. Birkaç başarısız denemeden sonra, güçlü bir elektrik akımı üretmenin bir yolunu buldum.
Yöntem, sessizce küçük bir Cumulonimbus büyüsü yapmak, onu sıkıştırmak ve hedefime doğru bir Yıldırım büyüsü ateşlemekten ibaretti. Bunun sonucunda, hatırı sayılır bir isabetle yönlendirilebilen küçük, çatırdayan bir elektrik şimşeği ortaya çıkıyordu. Voltajı da oldukça düşük görünüyordu, bu yüzden verdiği hasar çok aşırı değildi.
Bunun nasıl çalıştığından tam olarak emin değildim ama işe yarayabilir gibi görünüyordu. Muhtemelen çok yakın mesafeli çatışmalar için uygun değildi.
Hedefinizle birlikte kendinizi de şok etmiş olursunuz. İyi tarafından bakarsak, kalıcı bir hasar vermeyecekti. En kötü ihtimalle, bir süreliğine etkisiz hale gelirsiniz. Ancak kendi büyücüsüne zarar verme riski taşımayan pek çok başka saldırı büyüsü vardı.
Yine de bunu geliştirmeye değer olduğunu hissettim. Birini öldürmek yerine sersemletmek için tasarlanmış bir büyü kullanabilirim. Yıldırım hedefine ulaşmak için havada dallanır, bu yüzden kaçınmak imkansız olurdu. Ve şok, savaş aurasıyla korunan birini etkisiz hale getirmede bile etkili olabilirdi. Şu anda bunu test edebileceğim kimse yoktu ama Badigadi geri gelirse ondan kobay farem olmasını isteyebilirdim.
Hiç değilse, daha güçlü bir rakibe karşı kolumdan çıkarabileceğim güzel bir sürpriz olabilir.
Bu arada, bu büyü Yıldırım’ın küçük bir formu olmasına rağmen, ikisini ayırt edebilmek için ona Elektrik adını vermeye karar verdim.
Ne kadar verimli bir gündü!
Üniversite Efsaneleri #6: Patron’un insanı elektirik gibi çarpan bir kişiliği var.
